ΣΤΗ ΠΑΤΡΑ ΔΙΕΠΡΑΧΘΗ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Η ΖΩΗ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ ΘΥΣΙΑ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Το μεσημέρι της Κυριακής 23/7, υπό 40 βαθμούς Κελσίου θερμοκρασία, τμήμα γέφυρας στα Μποζαΐτικα ύστερα από εργασίες κατεδάφισης πέφτει καταπλακώνοντας δεκάδες ανθρώπους που είτε δούλευαν στη κατεδάφιση είτε,όπως οι Ρομά, μάζευαν σίδερα ώστε να επιβιώσουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Τραγικός απολογισμός του περιστατικού είναι ένας νεκρός και 14 βαριά τραυματισμένοι. Mεταξύ τους αρκετοί εγκλωβισμένοι για ώρες κάτω από τα συντρίμμια. Το περιστατικό αυτό έρχεται να προστεθεί σε αμέτρητα άλλα εργατικά “ατυχήματα”-δολοφονίες που το τελευταίο διάστημα έχουν πυκνώσει δραματικά λόγω της ολικής επίθεσης κράτους-αφεντικών στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα και την εργατική τάξη, με συνέπεια την περαιτέρω εντατικοποίηση της εργασίας, τα αντεργατικά νομοσχέδια που απελευθερώνουν τα χέρια του κεφαλαίου και εντείνουν την ταξική εκμετάλλευση, συνθέτοντας έτσι τα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα στα οποία η ζωή γίνεται αναλώσιμη μπροστά στη καπιταλιστική κερδοφορία.
Από τη πρώτη στιγμή του δυστυχήματος η εταιρεία που εκτελούσε τις εργασίες στη γέφυρα η ΑΒΑΞ ΑΕ, για λογαριασμό της “Ολυμπίας Οδού”, δε δίστασε να μεταθέσει τις ευθύνες στους ίδιους τους Ρομά που βρίσκονταν από κάτω κάνοντας λόγο για δικιά τους ευθύνη, εκμεταλλευόμενη τη ρατσιστική αντιμετώπιση του κράτους προς τις αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες (κρατικές δολοφονίες Ρομά από μπάτσους, συστηματικός αποκλεισμός τους από τον αστικό ιστό) για να “καθαρίσει” το όνομά της και το έργο της. Την ίδια στιγμή επέβαλε στους εργάτες να δουλέψουν Κυριακή, με 40 και βάλε βαθμούς Κελσίου καύσωνα, αδιαφορώντας πλήρως ακόμη και για τα τυπικότερα μέτρα ασφάλειας μιας τέτοιας διαδικασίας, όπως η διασφάλιση της σωματικής ακεραιότητας των εργατών/τριών ή η απαγόρευση της εργασίας υπό ακραία θερμά συνθήκες, πόσο μάλλον Κυριακή. Δεν είναι παρ’ όλα αυτά νέα αυτή η εργασιακή συνθήκη-γαλέρα πόσο μάλλον να περιορίζεται στην εργοδοτική αυθαιρεσία της συγκεκριμένης εταιρείας. Για πάνω από μια δεκαετία κράτος και αφεντικά επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τις “ευκαιρίες” που τους έδωσε η δομική καπιταλιστική κρίση, για να εντείνουν την εκμετάλλευση των φτωχών στρωμάτων και της εργατικής τάξης αλλά και τη λεηλασία του φυσικού κόσμου. Αυτή η ευκαιρία μεταφράζεται σε περαιτέρω εξαθλίωση, φτωχοποίηση, επισφάλεια και -εσχάτως- θάνατο για όσες περισσεύουν στη κοινωνική-ταξική πυραμίδα με την ίδια την εξουσία να τους κατηγορεί ευθέως μέχρι και για τον ίδιο τους τον θάνατο.
Όσο και να αποποιείται τις ευθύνες του το κράτος λέγοντας πως φαινομενικά είχε κηρύξει απαγόρευση εργασιών για το συγκεκριμένο ωράριο, προβαίνοντας σε πρόστιμα, μέχρι και να συλλαμβάνει τους ίδιους τους εργαζόμενους του εργοταξίου, η πραγματικότητα είναι δομικά διαφορετική. Δεν υφίστανται διασφάλιση του καπιταλιστικού κέρδους και συνέχιση της ταξικής εκμετάλλευσης χωρίς την συμβολή του κράτους που διαμορφώνει το κοινωνικό, πολιτικό και νομικό περιβάλλον της διαιώνισης αυτού του συστήματος φτώχειας και θανάτου. Το δεδομένο σύμπλεγμα μεταξύ κράτους και μεγαλοεργολαβων, που σαν αποτέλεσμα έχει τον μηδαμινό έλεγχο και την συνεχή ατιμωρησία των εταιριών αυτών με τα γνωστά οφέλη στις εταιρίες και τους πολιτικούς παρατηρείται εξόφθαλμα στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη, στις αδειοδοτήσεις για ανεμογεννήτριες σε κάθε βουνοκορφή, στη συστηματική αμέλεια ως προς τα σχέδια δασοπροστασίας με αποτέλεσμα τα κατεστραμμένα από τις πυρκαγιές δάση να μετατρέπονται σε δεξαμενές πλούτου για κάθε φιλόδοξο επενδυτή και στη προκειμένη στην επίρριψη ευθυνών στους εργαζόμενους του εργοταξίου αντί για την εργοδοσία. Από οποιοδήποτε, λοιπόν, παράδειγμα και αν αντλήσουμε στοιχεία, πάντα θα φτάνουμε στην ιστορική διαπίστωση πως ο κόσμος που οραματίζεται η εξουσία, θα είναι δομημένος στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στον ρατσισμό, στον κοινωνικό αποκλεισμό, στον θάνατο, με λίγα λόγια στην επικράτηση του ισχυρού έναντι του αδύναμου.
Για εμάς ως αγωνιζόμενα από τα κάτω υποκείμενα, ως άνθρωποι που οραματίζονται ένα κόσμο μακριά από τον κοινωνικό κανιβαλισμό που το κράτος και τα αφεντικά επιβάλλουν για τη συνέχιση της καπιταλιστικής μηχανής, το συμβάν αυτό εργοδοτικής-κρατικής αυθαιρεσίας δε θα ξεχαστεί. Όπως δε ξεχάστηκαν αμέτρητες άλλες κρατικές δολοφονίες, εργατικά ατυχήματα και αυθαιρεσίες των αφεντικών, καταστροφές του περιβάλλοντος από το ίδιο καπιταλιστικό σύστημα που αποτελεί την κοινή μήτρα τους. Αντιθέτως αποτελούν προμετωπίδες των κοινωνικών και ταξικών αγώνων για μια καλύτερη ζωή μακριά από τις αξίες της εξουσίας. Μια ζωή χωρίς το κράτος και το κεφάλαιο, μια ζωή ελεύθερη, με ισότητα και αλληλεγγύη.
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ, ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΜΕ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ, ΤΑΞΙΚΟΥΣ, ΜΑΧΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Προλέτ Accion,ταξική δράση για την αντεπίθεση στον κόσμο των αφεντικών και την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς proletaccion@espiv.net