Την Πέμπτη 20 Ιουλίου, 46χρονος άνδρας εξέπνευσε στο Γενικό Νοσοκομείο Χαλκίδας, έχοντας παρουσιάσει συμπτώματα θερμοπληξίας. Από την πρώτη στιγμή που η είδηση άρχισε να διαδίδεται στην ευρύτερη περιοχή και την υπόλοιπη επικράτεια, γινόταν αναφορά στο ότι ο άνδρας εργαζόταν ως διανομέας σε τοπική ψησταριά και υπέστη το επεισόδιο κατά τη διάρκεια της εργασίας του με ποδήλατο. Με το πέρας της ώρας, ακολούθησε ένα επικοινωνιακό ντόμινο με απαράδεκτες και ασαφείς ανακοινώσεις από το Νοσοκομείο Χαλκίδας, δηλώσεις από τον πρόεδρο εστίασης στη Χαλκίδα, Βασίλη Ευθυμίου – πρόσωπο με στενές επαφές με μεγαλοαφεντικά και υποψήφια δημοτικά στελέχη της περιοχής -, ότι ο εν λόγω άντρας δεν εργαζόταν ως διανομέας και εν τέλει διαψεύσεις από την οικογένεια του σε τοπικά ειδησιογραφικά site. Παράλληλα, βέβαια, το εργατικό κέντρο Χαλκίδας αλλά και ντόπιοι/ες που γνωρίζαν τον 46χρονο, ανακοίνωναν πως ήταν γνωστό στην τοπική κοινωνία ότι ο άνδρας εργαζόταν χωρίς ασφάλιση κάτω από συνθήκες καύσωνα, σε κατάστημα εστίασης. Σε καμία περίπτωση δεν μας αναλογεί να παίξουμε το ρόλο του ντετέκτιβ, όμως η εμπειρία μας δείχνει ότι το κεφάλαιο και τα αφεντικά του είναι πάντα διατεθιμένα να τοποθετήσουν στη φαρέτρα τους ό,τι μέσο έχουν για να κουκουλώσουν τις αυθαιρεσίες τους, πιέζοντας ακόμα και με τη βοήθεια μπάτσων, δοιηκητές νοσοκομείου ή και την ίδια την οικογένεια του ανθρώπου, στην κατεύθυνση αποπροσανατολλισμού από το πραγματικό γεγονός. Πράγμα που αποδείχθηκε εν τέλει από την μητέρα του, με την παραδοχή ότι ο 46χρονος άφησε την τελευταια του πνοή μετά από την εργασία του.

Ο θάνατος του 46χρονου διανομέα δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο γενονός, μια άτυχη στιγμή. Είναι συνέχεια ενός προδιαγεγραμένου εγκλήματος, από τη μεριά των αφεντικών και του κεφαλαίου, που συντίθεται καθημερινά από δεκάδες τραυματίες και νεκρούς εργάτες και εργάτριες στις οικοδομές, στους δρόμους, στα λιμάνια, στις αποθήκες και τα εργοστάσια. Ο εξαναγκασμός για εργασία σε υπαίθριους χώρους, κάτω από φαινόμενα καύσωνα, αποτελεί την καθημερινότητα για μεγάλο μέρος της τάξης μας και ταυτόχρονα μια συνθήκη ικανή για τραγικά αποτελέσματα. Παρά την διαρκή ανάδειξη του ζητήματος και τους αγώνες που τρέχονται από σωματεία βάσης – και όχι μόνο – το υπουργείο εργασίας φαίνεται να σφυράει αδιάφορα, θεσμοθετόντας ρυθμίσεις – πυροτεχνήματα, δίνοντας έτσι το ελεύθερο σε κάθε λογής αφεντικό να συνεχίζει να ξεζουμίζει το εργατικό του δυναμικό στην κατεύθυνση του μέγιστου κέρδους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο άμεσος εξαναγκασμός για συνέχιση της εργασίας ατόμων σε βιομηχανική περιοχή στην Μάνδρα, με την καταστροφική πυρκαγιά που μαινόταν στην περιοχή, να είναι στα 100 μέτρα.

Η δουλειά κάτω από ακραία καιρικά φαινόμενα, η ανασφάλιστη εργασία, τα ελλιπή μέτρα προστασίας, η εντατικοποίηση της εργασίας και η δρομολόγηση γενικότερα των συνθηκών προς την κατεύθυνση του μέγιστου κέρδους για τα αφεντικά δομούν το παζλ του καπιταλισμού, ενός συστήματος που αντιλαμβάνεται την εργαζόμενη και τον εργαζόμενο μόνο ως νούμερα και ως αναλώσιμα υποκείμενα, απαξιώνοντας πλήρως το σύνολο των ζωών τους. Απέναντι σε αυτή τη δυστοπία, χρέος μας είναι να οργανωνόμαστε σε πόλεις και χωριά, στους χώρους εργασίας και κοινωνικοποίησης, δίνοντας από κοινού απαντήσεις, στη βάση των κοινών αναγκών και καταπιέσεων μας, απέναντι σε κράτος, πατριαρχία και κεφάλαιο. Οφείλουμε να μην εμπεδώσουμε την υποτίμηση των ζωών μας και το θάνατο, σε κανένα επίπεδο, ως κανονικότητα.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ, ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΝ ΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΔΩ

Αυτόνομη Συλλογικότητα Έυβοιας, Ιούλιος 2023