Το sci-fi ως ιστορία του παρόντος μας(;) 

Μήπως ήρθε ο καιρός να ξαναδούμε ταινίες sci-fi, τώρα που το παρόν μας «θυμίζει εικόνες από το μέλλον»; Έχει τίποτα το αληθινό η ιστορική αίσθηση ότι οι εξελίξεις επιταχύνονται σε τέτοιο βαθμό που η κατάστασή μας μοιάζει με κάποιο δυστοπικό μέλλον; Μπορούμε να δούμε το sci-fi ως ιστορία του παρόντος μας; Μήπως οι εικόνες από το μέλλον (δεν μπορούν παρά να) αποκαλύπτουν το περίγραμμα του παρόντος μας και συνεπώς αποτελούν ένα τεκμήριο των ανησυχιών μας για τα μέτρα που εκτάκτως επιβάλλονται, αλλα ήρθαν για να μείνουν κάνοντας το παρόν μας, ήδη, ένα δυστοπικό μέλλον, έναν κόσμο που μας αποκλείει;

Αφού είδαμε το World on a Wire, αύριο Σάββατο 11/12 βλέπουμε το Dead man’s Letters στο διακενο στις 20:00.

Dead man’s Letters, Konstantin Lopushansky

Σοβιετική Ένωση, 1986,

Διάρκεια 87 λ.

Σάββατο 11/12

“Military reference books are now priceless on the black market, because of thick hard covers and natural paper pages. They produce a good heat output in autonomous heating systems. Now we have a different scheme for grading literature.”

Μετά από ένα ατύχημα που προκαλεί τον παγκόσμιο πυρηνικό όλεθρο, ένας νομπελίστας φυσικός προσπαθεί να διασώσει σπαράγματα ανθρωπινότητας, πίστης και ελπίδας για το μέλλον, γράφοντας φανταστικά γράμματα που κανείς δεν θα διαβάσει.

Εφιαλτικό αλλά βαθιά ανθρωπιστικό, μηδενιστικό κι όμως ποιητικό, το Dead Μan’s Letters, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Konstantin Lopushansky, μαθητή και βοηθού σκηνοθέτη του Ταρκόφσκι στο Stalker, μας προσφέρει μια μετα-αποκαλυπτική, αποσυντεθειμένη και αβέβαιη εικόνα του κόσμου, από τη θριαμβεύουσα σιωπή του οποίου καταφέρνει να διαφύγει ένα παιδικό τραγούδι ελπίδας, μια ωδή στην ανθρωπότητα.

We are merely spectators; we watch

διακενο

Σαλαμίνος 37-39

Μεταξουργείο