Την Παρασκευή το βράδυ άκουσα μια γυναίκα να καλεί σε βοήθεια και ένα παιδί να ζητάει παρακλητικά και τρομαγμένα από κάποιον να σταματήσει. Φώναξα από τη βεράντα μου προς το μέρος του σπιτιού από όπου ακούγονταν οι φωνές ότι καλώ την αστυνομία, για να αποτραπούν τα χειρότερα, φώναξα σε μια παρέα νέων παιδιών που, ευτυχώς, ήταν μαζεμένα σε διπλανό σπίτι για βοήθεια, κάλεσα και την αστυνομία. Η γυναίκα ήταν χτυπημένη στο κεφάλι και αιμορραγούσε. Κάποια στιγμή έφτασε ένα όχημα από το Αστυνομικό Τμήμα Σαλαμίνας και μετά και ασθενοφόρο. Ποια ήταν η στάση της αστυνομίας. Είχαν αφήσει τον δράστη, τον οποίον είχαν -υποτίθεται- συλλάβει, να κυκλοφορεί ανενόχλητος εκτός οχήματος, με τα τσιγάρα στο χέρι και να μοιράζει απειλές. Την ώρα που ερχόταν καταπάνω μου φωνάζοντας «Μ’ εσένα, βρόμα, θα τα πούμε αύριο» (κάτι που επανέλαβε κάμποσες φορές), η γυναίκα αστυνομικός παρατηρούσε ατάραχη, λες και ήταν γειτόνισσα – και μάλιστα όχι ιδιαίτερα περίεργη. Ο δε άντρας αστυνομικός, όταν τον καλούσα να περιορίσει τον δράστη στο όχημα γιατί πλέον με είχε πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής και μου φώναζε καταπρόσωπο, έδειχνε να δυσφορεί, ώσπου στο τέλος δεν κρατήθηκε και ξέσπασε, λέγοντάς μου ότι, αν με ενοχλεί ο δράστης, να πάω μαζί τους να του κάνω μήνυση! Τον ρώτησα αν δουλειά του είναι να περιμένει να γίνει πρώτα κάτι μηνύσιμο και μετά να το καταγράψει ή να με προστατέψει προτού μου επιτεθεί ένας άντρας αποδεδειγμένα βίαιος ο οποίος με απειλούσε μπροστά του. Μου απάντησε ότι δουλειά του ήταν το πρώτο! Το είπε ρητά, δεν απέφυγε απλώς να απαντήσει (φωνάζοντας επίσης σε ελάχιστη απόσταση από το πρόσωπό μου και χωρίς μάσκα). Η στάση της αστυνομίας δηλαδή σε ένα περιστατικό που μια γυναίκα χτυπημένη αιμορραγούσε από το κεφάλι ήταν να επιτρέπει στον δράστη να απειλεί και να τραμπουκίζει την επίσης γυναίκα μάρτυρα.