Γνωρίστηκαν μεσήλικες και βάλε. Εκεί που πρώτα μονάχα πόθος, τώρα, στου φθινόπωρου την ηλικία, αναστολές και φόβος. Τύραννος φόβος.
Χαλάρωσε η σάρκα. Το στήθος έπεσε. Κρέμονται τα μπράτσα. Φούσκωσε η κοιλιά. Εμμηνόπαυση από χρόνια. Τοπίο στεγνό δίχως άνθη, το κάποτε ένυδρο. Πώς να γδυθώ μπροστά του; Ω πόση απογοήτευση θα νιώσει!
Οι μυς χάθηκαν. Ήρθε το λίπος. Παχαίνω. Χάνω μαλλιά. Δυνάμεις χάνω. Έκανα κοιλιά. Σημείο επίμαχο σε σμίκρυνση. Λειτουργία μετριοπαθής. Γερνάω. Κι αν δεν… Ω τι ντροπή!
Τον είχε ανάγκη. Την είχε ανάγκη.
Της ψυχής τους τις ρίζες πλέξανε. Σε σεντόνια λευκά. Τ’ άλλα όλα, λεπτομέρειες. Ανούσιες κι ασήμαντες.
Ποτέ ξανά δεν είχαν κάνει έρωτα ομορφότερο!
*ο Πίνακας είναι του Κολομβιανού ζωγράφου Alfredo Araújo Santoyo
ΒΔ , fb
