Το γεγονός της διενέργειας τριών εκλογικών διαδικασιών μέσα σε έναν χρόνο αποτελεί ρεκόρ για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Ακόμη και οι ανυποψίαστοι αντιλαμβάνονται ότι αυτό δεν αποτελεί δείγμα σεβασμού μιας εξιδανικευμένης δημοκρατίας προς τους υπηκόους. Το αντίθετο. Αποτελεί έναν ευτελισμό κάθε πολιτικής έννοιας, ακόμα και αυτής της ίδιας της ανάθεσης.

Δεν χρειάζεται, ωστόσο, να πάμε μακριά για να καταλάβουμε το κίνητρο αυτής της “κατανάλωσης δημοκρατίας”. Αν ξεφύγουμε έστω και λίγο από τις φαινομενικές διαφορές των κομμάτων και αντιληφθούμε το Σύστημα ως ένα ενιαίο θεσμικό πλαίσιο (όλα τα κόμματα προκειμένου να υπάρχουν είναι υποχρεωμένα να ορκίζονται πίστη στους νόμους και τα διατάγματα του κράτους) τότε θα γίνει ξεκάθαρο ότι οι διαδοχικές εκλογές έχουν μοναδικό σκοπό να διατηρήσουν την ομαλότητα του Συστήματος. Και αν οι εκλογές είναι το σύνηθες διέξοδο της αστικής δημοκρατίας προκειμένου να μην εκφράζεται η κοινωνική δυσφορία και να δημιουργείται η αυταπάτη της “λαϊκής κυριαρχίας”, φανταστείτε πόση κοινωνική δυσφορία έχει συσσωρευτεί και πόση ανασφάλεια επικρατεί στις γραμμές της καπιταλιστικής και κρατικής λογικής για να προκηρυχθούν εκλογές -όχι μία αλλά- τρεις φορές σε έναν χρόνο.

Δεν εστιάζουμε στις αφορμές που προκάλεσαν τις εκλογές κάθε φορά. Από την αδυναμία εκλογής του προέδρου της δημοκρατίας έως την φενακισμένη επικύρωση της συμφωνίας και από το ευρώ ή δραχμή μέχρι την αριστερή ελπίδα ή την δεξιά απελπισία γίνεται φανερό ότι οι αφορμές δεν είναι τίποτε άλλο από “αισθητήρια” των συστημικών δομών, καθώς δίνουν το σήμα μιας οριακής διαχείρισης της γενικευμένης κοινωνικής δυσφορίας. Είναι πολύ πρόχειρη σκέψη η “ανυπαρξία κοινωνικών αντιστάσεων”. Η κοινωνία πεθαίνει όταν συνειδητοποιεί ότι βαλτώνει και κάνει ό,τι σπασμωδικό, ανεξέλεγκτο, αυθόρμητο και ενστικτώδες μπορεί για να ξεφύγει από τον βάλτο, να ανακτήσει την αίσθηση της ζωής. Οι εκλογές αποτελούν την εκτροπή του ενδεχόμενου κοινωνικού ανεξέλεγκτου προς την αυταπάτη της κίνησης για ένα ξεπέρασμα της νεκρικής ακαμψίας εν ζωή.

Θεωρούμε ότι οι διαδοχικές εκλογές αποτελούν δείκτη του συστημικού φόβου. Συνειδητοποιώντας ότι αυτός ο μεγάλος κρυμμένος φόβος είναι και η επίφαση ισχύος ενός μονοδιάστατου κόσμου και ότι η πραγματική ισχύς βρίσκεται στα χέρια μας τότε δρομολογείται το πραγματικό ξεπέρασμα. Το πρόβλημα δεν είναι σε ποιον θα αναθέσεις τη μοίρα σου αλλά να καταστρέψεις τη μοίρα που σου επιφυλάσσει αυτό το εκφυλισμένο πια γαϊτανάκι της -όποτε βολεύει την Εξουσία- “λαϊκής κυριαρχίας”.

Κάνουμε τους εαυτούς μας πρεσβευτές ενός απελευθερωμένου κόσμου, κάνουμε τις παρέες μας αντιεξουσιαστικούς πυρήνες, κάνουμε τα εργασιακά κάτεργα εργαστήρια υπονόμευσης της εργασιακής ηθικής και της “παραγωγικής διαδικασίας”, κάνουμε τις γειτονιές μας ορμητήρια αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης, κάνουμε την πόλη μας “κόκκινη γραμμή” ενάντια στις επιβουλές των κεντρικών εξουσιών, κάνουμε τον κόσμο δικό μας και ζούμε μέσα σ’ αυτόν κάθε μέρα και κάθε στιγμή.