Στην πορεία να κατανοήσουμε την πόλη γύρω μας δεν θα μπορούσαμε να μην σταθούμε στην ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη. Η έγκληση της αρχιτεκτονικής σε μια επιστροφή στην κατασκευή “δοχείων ζωής” μακριά από μορφικά φετίχ, μια αρχιτεκτονική που φυτρώνει στη γη ως φυσική της προέκταση, η κραυγή “να γκρεμίσουμε τα νεοκλασσικά κτίρια”, η λατρεία για τις προσφυγικές καλύβες, η αντίληψη του χρόνου ως ενιαίου όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι τώρα, η πρόκριση του ονείρου σε σχέση με την φαντασία… διαμορφώνουν μια προσωπικότητα που άφησε τα αρχιτεκτονικά ίχνη της σε πολλά σημεία ανά την επικράτεια. Και δεν είναι, φυσικά, τυχαίο ότι πολλά κτίρια του Άρη Κωνσταντινίδη εγκαταλείπονται στην ερείπωση ως ανεπιθύμητα μέσα σε έναν πολιτισμό διαχωρισμών, κοινωνικής ιεράρχησης, αποκλεισμών. Η αναφορά μας στον Κωνσταντινίδη δεν έχει κίνητρο τον καθαγιασμό μιας ορισμένης όψης της αστικής αρχιτεκτονικής αλλά τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνεται μέσα της μια ουσιαστική αντίθεση μεταξύ του ενιαίου και του διαχωρισμένου πάνω στον χώρο, μέσα στην πόλη που ζούμε. Κι αυτή η αντίθεση είναι τόσο ζωντανή όσο οξυμένη είναι και η προσπάθεια της κυρίαρχης κουλτούρας να την βυθίσει σε μια γενικευμένη αδιαφορία.