Κι εκεί που οι εκλογές είχαν απαξιωθεί μαζί με τον καταποντισμό του «πολιτικού κόσμου» στην κοινωνική συνείδηση, για μια ακόμη φορά το εκλογικό πανηγύρι έχει καταφέρει όχι μόνο να βάλει εδώ και καιρό σε ομηρεία τους κοινωνικούς αγώνες αλλά να αναθερμάνει τις ελπίδες για μια αλλαγή «από τα πάνω». Τα μικρά κόμματα έχουν εξαφανιστεί μαζί με την ψήφο εκδίκησης των «αγανακτισμένων πολιτών» και εξελίσσεται ένας ανανεωμένος δικομματισμός: με τις πελατειακές σχέσεις να έχουν υποθηκευτεί στους όρους του μνημονίου, ενεργοποιείται μια ισχυρή «ιδεολογική πόλωση» για να ανανεώσει από τη μια μεριά τον συντηρητικό σκοταδισμό και από την άλλη τις ελπίδες του «κοσμάκη».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο συντηρητικός σκοταδισμός εξυπηρετείται από τα πιο σάπια κοινωνικά κομμάτια που θέλουν να κατασιγάσουν το υπαρξιακό τους δράμα τόσο μέσα στον γενικευμένο φόβο για κάθε αλλαγή όσο και στην επιθετική τους εθελοδουλεία. Κι έτσι ένα κομμάτι της φτωχολογιάς μαζί με το υποπρολεταριάτο θάβεται ζωντανό μέσα στο «αθάνατο ελληνικό» χουντικό δόγμα του Μεταξά: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια.
Η «προοδευτική πλειοψηφία» από την άλλη επιλέγει να εναποθέσει όλες της τις ελπίδες στη νέα σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της κεντρικής εξουσίας. Δεν έχουν σημασία τα ανέξοδα επίθετα «αριστερός», «δημοκρατικός», σοσιαλιστικός» αλλά η ουσία που διατυπώνεται προς πάσα κατεύθυνση με σαφήνεια στη φράση του Σύριζα: «θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διατηρήσουμε την κοινωνική ομαλότητα». Από κει και πέρα η φαινομενική πολυγλωσσία του Σύριζα γίνεται ένα επιτηδευμένα αμφιλεγόμενο ρητορικό όπλο για να θολώνει τα νερά. Ο πολιτικός λόγος με την απαιτούμενη σαφήνεια θέσεων και προοπτικών μετατρέπεται σε -κακώς εννοούμενα- ποιητικό λόγο κι έτσι κάθε φράση μπορεί να ερμηνεύεται ανάλογα με τα εργαλεία κατανόησης και τις προσδοκίες του κάθε παραλήπτη.
Και με σημαία το δόγμα: «χειρότερα δεν μπορούμε να ζήσουμε», οι προσδοκίες για ένα ομιχλώδες «καλύτερα» εναποτίθενται στο κουρελοειδές αριστερό σύμφυρμα του Σύριζα. Με κάποιες επιφυλάξεις, φυσικά, ως επακόλουθο ενός τέτοιου σκεπτικού. Αλλά οι επιφυλάξεις χωνεύονται στο σταυρωμένο ψηφοδέλτιο και δημιουργούν τετελεσμένα γεγονότα. Όποιος δεν έχει μάθει από την ιστορία, τότε είναι αναγκασμένος να ζήσει πολλά λάθη που θα μπορούσε να έχει αποφύγει. Γιατί η σοσιαλδημοκρατία έχει παίξει έναν ιστορικά απαράδεκτο ρόλο σε σχέση με τα συμφέροντα των υποτελών τάξεων. Οι ελευθερίες θα υποθηκεύονται από μιαν αδήριτη «εθνική αναγκαιότητα» για διαρκείς συναινέσεις και η ταξική κοινωνία θα μείνει αδιασάλευτη. Επομένως, ο καιρός που οι προσδοκίες θα προδοθούν δεν θα αργήσει.
Και τότε, το εκ των υστέρων «άι σιχτίρι» θα χαθεί στους λαβυρίνθους της αναγκαίας ανακωχής και της επίμονης καπιταλιστικής ομαλότητας. Λένε ότι «η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία». Αλλά φαίνεται ότι τελικά δεν πεθαίνει ποτέ γιατί είναι το καύσιμο της υποταγής. Είναι γι’ αυτό που η ελευθερία συστοιχιζόταν ανέκαθεν με την απελπισία.
Όπως και να εξελιχθεί το εκλογικό πανηγύρι, εκείνη που θα βγεί κερδισμένη για μια ακόμη φορά θα είναι η κουλτούρα της ανάθεσης. Αυτή η κουλτούρα που θέλει να εναποθέτουμε την ίδια μας τη ζωή στα χέρια των εργολάβων της ελπίδας και των ψευδαισθήσεων. Αυτή η κουλτούρα που θέλει να αποφύγει την ευθύνη της ελευθερίας, να ταΐσει τις πιο φτηνές αυταπάτες και να φτωχύνει την ύπαρξη.
Εκτός κι αν αξιώσουμε την ζωή μας και φτύσουμε το εκλογικό πανηγύρι κατάμουτρα.
Έκαστος εφ’ ω ετάχθη!