Φραγμός στις μεταρρυθμιστικές ορέξεις της εκπαιδευτικής μηχανής είναι η μαζικοποίηση και δικτύωση των καταλήψεων που δημιουργήθηκε πανελλαδικά αποδιοργανώνοντας την κρατική ομαλότητα και τον ειδικό στα θέματα παιδείας (όπως ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του) Λοβέρδο. Οι καταλήψεις έφτασαν τις 500 πανελλαδικά, συντονίστηκαν μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και συναντήθηκαν σε διαδηλώσεις την βδομάδα που πέρασε.
Ως συνήθως, ο κρατικός μηχανισμός σύσσωμος έσπευσε να ξεδιπλώσει καθολικά την κατασταλτική του στρατηγική. Ενέτεινε τον ιδεολογικό πόλεμο και αναβάθμισε ποινικά και θεσμικά τα μέτρα που ήδη είχε πάρει για τις περσινές καταλήψεις, οι οποίες δημιούργησαν εμφανείς ρωγμές σε σημεία της κανονικότητας που επιβάλλεται ευρύτερα στο κοινωνικό σώμα τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη, θεσμικά, στην ποινικοποίηση των καταλήψεων –ενεργοποιώντας εισαγγελική παραγγελία που συντάχθηκε το 2009– και ακόλουθα με ξυλοδαρμούς, απειλές για αυτόφωρο, συλλήψεις και κατηγορίες για παραμέληση ανηλίκων. Από την άλλη, η κρατική προπαγάνδα προχώρησε τάχιστα στην γνώριμη κατασκευή στερεοτύπων. Έτσι, διαμέσου των μηχανισμών διαμεσολάβησης (Μ.Μ.Ε.) επιχειρεί να πλήξει την συνοχή του αγώνα εκφοβίζοντας και διασπώντας τα υποκείμενα που εμπλέκονται σε αυτόν (μαθητές, αλληλέγγυοι, γονείς κλπ.) αλλά και να νομιμοποιήσει κοινωνικά την καταστολή του.
Σε μια εποχή συστημικής κρίσης και γενικότερης κοινωνικής δυσαρέσκειας, κάθε αγώνας που έχει άρωμα κινηματικού ξεσηκωμού και φέρει τη δυναμική διεύρυνσης των περιεχομένων του σε άλλα κοινωνικά κομμάτια –πόσο μάλλον το κομμάτι της εκπαίδευσης που έχει πυροδοτήσει εκτεταμένους αγώνες από το 90’– περιορίζεται και διαχειρίζεται από την εξουσία με χειρουργικές κινήσεις, προκειμένου να μην διασαλευθεί η “τάξη και η ασφάλεια”. Τα πρόσωπα που επιτελούν την παραπάνω κατασταλτική στρατηγική δεν είναι διόλου τυχαία σε αυτές τις θέσεις εν μέσω κρίσης. Κάθε άλλο! Ο Λοβέρδος, ως υπουργός υγείας το 2012, ενορχήστρωσε μια λυσσαλέα δίωξη των οροθετικών γυναικών κατασκευάζοντας, μέσω των ΜΜΕ, την “κοινή γνώμη” για να μπορεί ανενόχλητος να τις «λιθοβολήσει». Τώρα, ως υπουργός παιδείας, κατασκευάζει το προφίλ του περιθωριακού καταληψία υποσχόμενος «φοβερές επιπτώσεις» των καταλήψεων για την σχολική κοινότητα με ”ύπουλες” επεμβάσεις σε καίρια σημεία (π.χ. όπως με τις οροθετικές, έτσι και τώρα, αναζητά τον δημιουργό της σελίδας για τον πανελλήνιο συντονισμό καταλήψεων προκειμένου να τον διαπομπεύσει). Σκοπός πάλι είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κοινωνική απονομιμοποίηση των καταλήψεων.
Φυσική συνέχεια της απονομιμοποίησης είναι η ποινικοποίηση των καταλήψεων με εισαγγελικές παρεμβάσεις. Η “πρέσβειρα” αυτού του «ποινικού πολιτισμού», εισαγγελέας Κουτζαμάνη –επίλεκτη του Σαμαρά– δήλωσε, αναλαμβάνοντας την θέση της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου το 2013: «Έχω πλήρη συνείδηση ότι αναλαμβάνω τα ηνία της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου σε μία περίοδο εξαιρετικά δύσκολη, όπου ο εισαγγελέας καλείται να διαχειριστεί κρίσιμα θέματα, να διασφαλίσει την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική ειρήνη και να συμβάλλει στην ανάπτυξη της χώρας». Προφανώς, κοινωνική συνοχή, για τους κρατικούς υπαλλήλους του Σαμαρά, δεν είναι παρά μόνο η φίμωση των καταπιεσμένων και οι αρχές του κοινωνικού αυτοματισμού: εξατομίκευση, διαχωρισμοί, αλληλοεξόντωση των καταπιεσμένων και αποκλεισμοί που δεν θα αφήνουν ίχνος αλληλεγγύης.
Οι μαθητικές καταλήψεις των τελευταίων ημερών εναντιώνονται στον ολοένα ασφυκτικότερο εγκλεισμό και στην κλιμακωτή υποβάθμιση της ζωής. Διαχρονικά, το σύνολο των θεσμών σκόπιμα εκπαιδεύει τη μαθητική κοινότητα σε ένα είδος καραντίνας. Προσπαθεί, αποκόβοντας τη από την υπόλοιπη κοινωνία, να διαμορφώσει άτομα με όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία και συμπεριφορές της κυρίαρχης ιδεολογίας, που θα διοχετευτούν ξαφνικά στην κοινωνία για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της. Αυτό ακριβώς προσπαθεί να πραγματοποιηθεί και τώρα. Όπως άλλωστε και το ’90 – ‘91, όπου τα τότε αναχρονιστικά μέτρα προσέκρουσαν στην κλιμάκωση της μαθητικής ανυπακοής και πάρθηκαν πίσω. Τότε, τώρα και στο μέλλον τον λόγο έχουν οι μαθητές. Ριζοσπαστικοποιούν τις αντιστάσεις τους στην κοινωνία του ελέγχου και της ενσωμάτωσης, στις χειριστικές, καταπιεστικές μεθοδεύσεις γονιών και καθηγητών που βιώνουν καθημερινά. Γνωρίζουν τις επιπτώσεις των μέτρων και την επίταση της ασφυξίας που θα φέρουν, ενόσω επιθυμούν πρόσβαση στη γνώση παρά μόνο με τις κατευθύνσεις που οι ίδιοι θα επιλέξουν. Η κρατική αυταρχικότητα βρήκε, απέναντι της, για μια ακόμη φορά την μαθητική αμφισβήτηση και άρνηση.
Από τις στρογγυλές τυρόπιτες μέχρι την τράπεζα θεμάτων το αίτημα είναι ένα. Το αίτημα για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Αυτό που μένει είναι η γενίκευση της αλληλεγγύης για να γραφτεί η συνέχεια…