Έλα μη φοβάσαι.Έλα θα είμαστε όλοι μαζί , θα κυλιόμαστε στα χώματα που παίζαμε μικροί και θα πίνουμε μπύρα στην υγειά όσων έφυγαν γιατί ήθελαν να φύγουν ή γιατί φοβήθηκαν ή γιατί απλά μας τους πήραν άλλοι μακρυά.Έλα να ερωτευτούμε το αύριο και να παλέψουμε ,να ματώσουμε για αυτό που περιμένουμε χρόνια ολόκληρα να ρθει.Τότε ίσως και να φτάσουμε λίγο πιο κοντά σε αυτό το αύριο που πια ούτε εμείς πιστεύουμε αλλά δεν παύουμε να ελπίζουμε να δούμε για μια έστω στιγμή.Να τα θυμάσαι αυτά , γιατί είναι λόγια μιας ερωτευμένης με το χθες το αύριο και το σήμερα μαζί.Τα λόγια μιας διαταραγμένης , μιας κοινωνικά αποκαλούμενης τρελής.Λέει είναι ερωτευμένη με τη ζωή και ας μην μοιάζει με αυτό που φαντάστηκε σαν ήταν μικρό παιδί.
Τότε που έπαιζε με κάτι πλαστικά ανθρωπάκια στον κήπο της. Εκεί βρήκε και την πρώτη της παπαρούνα. Κάπως ετσι πίστεψε πως είναι σε ένα μαγεμένο δάσος , τότε που λες , φαντάστηκε για πρώτη φορά πως θα είναι ο κόσμος όταν μεγαλώσει.Τι και αν μεγάλωσε και ήταν αλλιώς , αυτή η φλόγα υπάρχει ακόμα και κάνει τα μάτια της να λάμπουν σαν σπάνιο πετράδι.Τα ξωτικά και τα πλάσματα που πετούσαν τα βράδια στην γειτονιά της περιμένει κάθε βράδυ να τα δει ξανά να περνάνε απο το παραθυρό της , αλλά αυτά πήγαν σε άλλα παιδιά πιο νέα στην καρδιά που δεν έμαθαν ακόμα τα νέα.Βλέπεις δεν είδαν ακόμα τις ειδήσεις των 8.Μακάρι να μην είχε δει και αυτή η μικρή ποτέ της αυτά τα νέα.Παλιονέα.
Και απο δω και απο κει και πέρα δώθε ή ίδια ιστορία απο την αρχή.Που να ήξερε πως μετά απο χρόνια θα βρεθεί ξανά σε αυτό το μέρος.Ποπο…το είχε ξεχάσει.Μα να!μα ναι αυτό είναι το λάθος που κάνουν οι μεγάλοι και το έκανε και αυτή..ξέχασε.
Εκει βρέθηκε απόψε εκει που έμαθε να κάνει πατίνια μικρή.Εκει που στην εφηβεία αλήτεψε κάνοντας σκέιτμπορντ σε αυτό το πατινάζ που αν δεν το πάρουμε απόψε στα χέρια μας θα γλιστρήσει στα χέρια των μεγάλων αύριο και δεν θα υπάρχει πια.
Δεν θα υπάρχει και έτσι κανένα άλλο παιδί δεν θα μάθει να παίζει κυνηγητό εκει , δεν θα μάθει πατίνια σαν αυτή , δεν θα δώσει εκει στα κρυφά το πρώτο του φιλί , δεν θα δει πως μέσα σε αυτή την πόλη υπάρχουν σημεία σαν αυτό που σε ταξιδεύουν αλλού.Σημεία που κοιτάς τον ουρανό και φαντάζει σαν να μην είσαι σε αυτή την γκρίζα πόλη που θέλουμε τόσο πολύ να καεί για να φυτρώσει μια νέα πιο φιλική σε όλους μας.
Αυτό και άλλα τόσα για ένα πατινάζ που δεν είναι απλά ένα πατινάζ, είναι κομμάτι του χθες μας είναι κομμάτι της παιδικότητάς μας, είναι η ελπίδα μας να θυμόμαστε πάντα και να αναβιώνουμε την παιδική μας ηλικία.Γιατί πέρα απο τις σβούρες που έκανες παιδί με τα πατίνια βλέπεις ακόμα τη μορφή σου στο κέντρο του πατινάζ να γυρνάει ξανά και ξανά όλο και πιο γρήγορα και φαντάζεις τόσο ευτυχισμένος.Για αυτό το πατινάζ που όταν πας εκεί μετά απο χρόνια, γιατί έτσι ξαφνικά εξαφανίστηκες μια μέρα και έχασες την παιδικότητά σου ή στην έκλεψαν δεν ξέρεις πια τέλος πάντων τι έγινε , ε λοιπόν για αυτό το πατινάζ που σαν βρέθηκες εκει ξανά είδες πως οι ανηφόρες μίκρυναν για εσένα γιατί μεγάλωσες αλλά δεν παύουν να είναι τόσο σημαντικές γιατί σε έμάθαν να ανεβαίνεις μεγαλύτερες.Έδωσε χαρά στα παιδικά χρόνια και λησμονιά στα ενήλικα χρόνια μας.Μα γιατί φοβάσαι τόσο πολύ τα παιδικά σου χρόνια;Μάντεψε, γιατί εσύ είσαι πια κομμάτι στις ειδήσεις των 8.Θα μας βρεις εκει και θα μπερδευτείς γιατί όταν θα έρχονται οι μπουλντόζες κατά πάνω μας θα δεις ξαφνικά “να παίζει” η εικόνα , σαν να είναι χαλασμένη σκηνή ταινίας και μια θα βλέπεις τα αγριεμένα πρόσωπα μας και μια θα βλέπεις κάτι πιτσιρίκια – κάτι αλητάκια που παίζουν και ζουν , ενω εσύ αργοπεθαίνεις.Δεν μου ανήκει , δεν σου ανήκει , ανήκει σε άλλους πια…
Ανήκει σε αυτή την μικρή που ήμουν κάποτε και ακόμα υπάρχει μέσα μου , ανήκει στον μικρό γιώργο που έμαθε να δίνει χρώμα στους γκρίζους τοίχους του σχολείου δίπλα ,ανήκει στο παιδάκι που είδα στις 14 Οκτώβρη 2014 να κάνει ποδήλατο εκεί, ανήκει στην μικρή άννα που έπεσε και άνοιξε το γονατό της προσπαθώντας να σκαρφαλώσει στο δέντρο , στον μικρό αλέξη που αγαπούσε την ελευθερία..και την φίλη μου την ελευθερία που προσπάθησαν όλοι να κατακτήσουν….μα πως;
ΤΟ ΠΑΤΙΝΑΖ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ , ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.