1

«Ο Παύλος έκατσε να συζητήσει με τους ασυζήτητους
και έχασε τη ζωή του απ’ αυτό… Το θέμα είναι να μην ξεχνάμε»,
τόνισε το «Θηρίο».

Απ’ την άλλη, η μητέρα του Μάγδα εξήγησε ότι «ήταν πιστός στην ελευθερία»
και ζήτησε να σεβαστούν όλοι τη μνήμη του μετατρέποντας τις
σε ένα μήνυμα ειρήνης κατά όσων αφαίρεσαν τη ζωή του παιδιού της»

Όσο αντιφατικά –μέχρι φαιδρότητας- κι αν εμφανίστηκαν τα πολιτικά περιεχόμενα μεταξύ των συγγενών και φίλων του Παύλου Φύσσα και… του παύλου Φύσσα, εκείνο που συγκροτήθηκε από μεριάς τους στο δρόμο την Πέμπτη 18/9, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του, ήταν μια «εναλλακτική» πρόταση που βόλεψε αφόρητα την κρατική κατασταλτική στρατηγική για την περιθωριοποίηση του μαχητικού ριζοσπαστικού αντιφασισμού. Η καμπάνια της οικογένειας του Φύσσα έγινε δεόντως αποδεκτή από τα καθεστωτικά μέσα με αδιάλειπτη προβολή εξαρχής του καλοκαιριού μέχρι και ανήμερα της πρώτης «επετείου» της δολοφονίας. Το μήνυμα ειρήνης και «η καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται» ακύρωσε ακόμη και την ουσία της δυναμικής και αποτελεσματικής -μέχρι τη στιγμή του μαχαιρώματος- αμυντικής στάσης του ίδιου του Φύσσα απέναντι στους επίδοξους δολοφόνους του. Στο προκείμενο, η συγγένεια και η φιλία αυτοανακηρύσσονται επικυρίαρχα κριτήρια για τη μονοπωλιακή εργολαβία διαχείρισης των περιεχομένων μιας πολιτικής δολοφονίας. Στη βάση αυτή και στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπου η πολιτική συνείδηση αποτελεί «καινοφανή ανακάλυψη» για τα συγκεκριμένα κοινωνικά υποκείμενα, υπάρχει τόση συνεκτικότητα όση έχει και ο αέρας στα πολύχρωμα μπαλόνια που πρότειναν. Αυτό φάνηκε εξάλλου και την επόμενη ημέρα, στη «μεγάλη συναυλία» της 19/9 στο Σύνταγμα, όπου η εμμονική θεματοφυλακή των «ειρηνικών» περιεχομένων από μεριάς διοργανωτών άγγιξε τα όρια αντοχής της απλής τυπικής λογικής του κοινού, αλλά και μερικών από τη σκηνή, για να οδηγηθεί εντέλει σε μια επεισοδιακή διακοπή. Δεν ενδιαφέρει στο προκείμενο αν πρόκειται για αφέλεια ή επιτήδευση. Εκείνο που έχει σημασία είναι ο τρόπος με τον οποίο η μακιαβελική δημοκρατία των ημερών μας αξιοποιεί τα πολύχρωμα μπαλόνια για να δημιουργήσει σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση. Το ότι όλος αυτός ο κόσμος δεν πήρε ούτε μυρωδιά από τα δακρυγόνα που έπεσαν στην υπόλοιπη διαδήλωση, προφανώς και αφορά τα εχέγγυα –ως μια μορφή επιβράβευσης-  που δόθηκαν από μεριάς του υπουργείου δημόσιας τάξης στο «καινοφανές» αυτό πολύχρωμο μόρφωμα.

2

Μήνυμα του Αττικάρχη προς τον δήμαρχο
Κερατσινίου-Δραπετσώνας: «κρατήστε απόσταση
από τους αναρχικούς και όλα θα πάνε καλά»

Η αριστερά αναπαρήγαγε, απλώς, για μια ακόμη φορά τον βαρετό της εαυτό. Με τον δήμαρχο να έχει πάρει το μήνυμα είχε εξασφαλιστεί η κομματική παρέλαση των ημετέρων του καθεστωτικών αριστερών όπως επίσης και ο νομοταγής τους χαρακτήρας, αποστασιοποιημένα από κάθε μαχητικό και ριζοσπαστικό ακηδεμόνευτο κομμάτι της διαδήλωσης, συμμετέχοντας ταυτόχρονα σε ένα σχέδιο περιθωριοποίησης και έκθεσής του στην κρατική καταστολή. Ένα άλλο κομμάτι της αριστεράς ακολούθησε τα μπαλόνια  εκτιμώντας ότι πρόκειται για μια καλή άσκηση πολιτικού εισοδισμού. Το ΚΚΕ άλλαξε τελευταία στιγμή το δρομολόγιό του για να ηγηθεί της διαδήλωσης καταφέρνοντας, εντέλει, με τις τραγελαφικές του μανούβρες να την ακινητοποιήσει ακριβώς στο σημείο που αυτή χτυπήθηκε και κόπηκε στα δύο, στην περιοχή Νερό επί της Σαλαμίνος. Μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα που διαμορφώθηκε ως ένα μείγμα τύχης και επιτήδευσης, ο στόχος της κατασταλτικής στρατηγικής είχε γίνει τόσο διακριτός όσο χρειαζόταν για να χτυπηθεί.

3

Σκληρή στάση απέναντι σε ότι επιβουλεύεται την Δημοκρατία μας,
απέναντι σε κάθε είδους παραβατικότητα,
που επιχειρεί με ψεύτικα προσωπεία να εκμεταλλευθεί
τις δυσκολίες του πολίτη και τις όποιες ανοχές της Πολιτείας
και αυτής της ίδιας της Δημοκρατίας.
Δεν επιδέχονται κανενός είδους εκπτώσεις στην ευνομία
και στην ευταξία της Δημοκρατίας μας.
B. Κικίλιας

Το μπλοκ του Ρεσάλτο και της Συνέλευσης Πλατείας Κερατσινίου είχε συσπειρώσει πολλές εκατοντάδες διαδηλωτών από καταλήψεις, αναρχικές και ελευθεριακές ομάδες, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα γειτονιών αλλά και άτομα και παρέες που ήθελαν να στηρίξουν τα ακηδεμόνευτα περιεχόμενά του. Όσο υποψιασμένο ήταν αυτό το κομμάτι της διαδήλωσης ότι θα χτυπηθεί, άλλο τόσο και το κράτος ήταν σίγουρο ότι θα παρουσιαστεί η αφορμή γι’ αυτό. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιο μέγεθος και ποιά ποιότητα επιθετικότητας από μεριάς του συγκεκριμένου μπλοκ θα ήταν αυτή που «θα άνοιγε τους ασκούς» των δακρυγόνων και των χειροβομβίδων κρότου-λάμψης της αστυνομίας. Από μεριάς των διοργανωτών του μπλοκ -με δεδομένο το μέγεθος της προϊούσας κυριαρχικής προπαγάνδας, την επιθετική επιβολή των διαχωρισμών από τις διαμεσολαβήσεις, τον διεμβολισμό της όποιας κοινωνικής οργής από μια διάχυση πολιτικής σύγχυσης και την εγκληματική κατασταλτική στρατηγική των ημερών μας σε αντιδιαστολή με ένα άγνωστο στους χιλιάδες διαδηλωτές δαιδαλώδες τοπίο που περιορίζει την αυτοπεποίθηση των κινήσεων αποφυγής και διαφυγής τους- είχε προκριθεί η διαδήλωση, ένα δρομολόγιο, τα σαφή περιεχόμενα ενός ριζοσπαστικού αντιφασισμού και μια δυνατή περιφρούρηση.

4

Δεν έχει σημασία αν θα σημαδευτούν οι εκδηλώσεις μας από τη βία ή από τη μη βία:
εμείς πρέπει πάντα να περιμένουμε το ξέσπασμα της θεσμοθετημένης βίας.
Δεν πρέπει να εφησυχάζουμε λέγοντας ότι πρόκειται για ειρηνικές, νόμιμες εκδηλώσεις,
που θα γίνουν χωρίς φασαρίες. Με τις σημερινές συνθήκες απαγορεύεται να σκεπτόμαστε ότι θα μπορούσαμε να γενικεύσουμε την οργάνωση μη βίαιων εκδηλώσεων. Αυτό όμως δεν αποκλείει το καθήκον και τη δυνατότητα επινόησης μορφών εκδήλωσης που θα αποφεύγουν τη σύγκρουση με μια βία που γρήγορα θα μας νικούσε έτσι όπως έχουν τα πράγματα σήμερα…
Χ. Μαρκούζε

η διάκριση που συνήθως γίνεται από τους αναρχικούς
ανάμεσα σε επαναστατικές και ρεφορμιστικές ενέργειες
είναι στη βάση της αντιφατική: θεωρούνται επαναστατικές οι βίαιες ενέργειες
και ρεφορμιστικές οι ειρηνικές. Όμως αυτός ο διαχωρισμός
δεν λαμβάνει υπόψη του τα αποτελέσματα αυτών των ενεργειών.
Χορστ Στοβάσσερ

Εκείνο όμως που ξάφνιασε αυτό το μπλοκ, αμέσως μόλις κατέβηκε στο δρόμο, ήταν η εκδήλωση συγκεκριμένων συμπεριφορών από ομάδες ατόμων που συμπεριφέρθηκαν στη γειτονιά και σε διαδηλωτές ως ομάδες επιβολής. Δεν μας ενδιαφέρει να απαριθμήσουμε μια σειρά από στοχεύσεις -και ήταν πολλές- που οι ομάδες αυτές συμπεριφέρθηκαν σε κάθε εκφρασμένη κοινωνική αντίρρηση ως άτυπη εξουσία. Και φυσικά, δεν επρόκειτο για ένα ενιαίο κράμα, με κοινό ιδεολογικό, πολιτικό ή κοινωνικό πλαίσιο αλλά για μερικές δεκάδες άτομα με πολύ διαφορετικά μεταξύ τους χαρακτηριστικά. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι έγινε απόπειρα να εφαρμοστούν «πρακτικές» -ούτως ή άλλως εξόχως προβληματικές που έχουν οδηγήσει σε τραγικές καταστάσεις και- που μέχρι τώρα αφορούσαν ένα ανοιχτό μητροπολιτικό πεδίο σε γειτονιές, όπου υπάρχει σταθερή και πάγια κοινωνική σχέση. Αυτό κάνει το άκυρο των ενεργειών αυτών ακυρότερο, τον τραγικό τους χαρακτήρα τραγικότερο και την αυτοαναφορικότητά τους πολιτικό αυτισμό, όπως όλα αυτά αποτυπώνονται στην ίδια την κοινωνική σχέση. Η συνθήκη αυτή, εντέλει, καθόρισε την κοινωνική σχέση, τόσο ως αυτό που Είναι (αφού προσθέτει στα βιωματικά της δεδομένα επιπλέον δυνάμεις πολιτικής και φυσικής επιβολής), όσο και ως περιστολή των όποιων αμφισβητησιακών ή ανατρεπτικών της προοπτικών. Θεωρούμε, ωστόσο, ότι οι ενέργειες αυτές δεν αποτέλεσαν ούτε αιτία ούτε και αφορμή αλλά συνεισέφεραν στον «εμπλουτισμό» της προσχεδιασμένης καταστολής του συγκεκριμένου μπλοκ τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα. Θεωρούμε, επίσης, ότι μεγαλύτερο βάρος έχει όλη αυτή η συνθήκη μέσα στο πλαίσιο του εναντιωματικού κινήματος παρά στους κατασταλτικούς χάρτες του Κικίλια.

5

Και όλη αυτή η θεώρηση της συνολικής κατάστασης από μεριάς μας έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε το συγκεκριμένο ακηδεμόνευτο μπλοκ. Η συμπεριφορά των μπάτσων από τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος του μπλοκ εκ των πραγμάτων διαχωρίστηκε μετά το χτύπημά του στο Νερό- και αποπειράθηκε να συνδεθεί με το υπόλοιπο στην πλατεία Λαού μέσω της οδού Ψαρρών, χωρίς να σταθούμε στην ευστοχία ή αστοχία αυτής της επιλογής σε ό,τι μας αφορά ως Σινιάλο, μεταξύ και των άλλων, συνδιοργανωτών- αποδείχτηκε πλήρως ταυτισμένη με τα ήθη των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής. Δεν ήταν η αποχαλινωμένη επιθετική στάση μερικών «θερμόαιμων» μπάτσων αλλά η επιτέλεση ενός κατασταλτικού σχεδίου που επέτρεπε πρωτοβουλίες σε μπάτσους μέχρι του σημείου να δημιουργήσουν οι ίδιοι τις «αφορμές» για την συνακόλουθη συντριβή των διαδηλωτών. Η αστυνομία, γενικώς, απέφευγε τη δημιουργία επεισοδίων μέσα σε γειτονιές αλλά, στο προκείμενο, διαπιστώθηκε είτε μια ριψοκίνδυνη πρόκριση -υπό μορφή εξαίρεσης από τον κατασταλτικό αυτό κανόνα- να χτυπηθεί το συγκεκριμένο ακηδεμόνευτο μπλοκ της διαδήλωσης μέσα σε γειτονιά, είτε μια οριστική πλέον αλλαγή της κατασταλτικής στρατηγικής με την εφαρμογή όλων των βίαιων μεθόδων της ακόμη κι εκεί που μέχρι τώρα δεν το επέλεγε. Πάρθηκε ένα ρίσκο στα προάστια που δεν γνωρίζουμε αν ήρθε για να μείνει. Στη δεύτερη περίπτωση θα έχει, πάντως, ενδιαφέρον. Στη συνέχεια, αν και οι «αφορμές» για την καταστολή συνεχίζονταν σε άλλα σημεία της πόλης, οι μαζικές συλλήψεις έγιναν σε αυτό ακριβώς το μπλοκ στην οδό Χορμοβίτου.

6

Δεν μας προκαλεί καμία απολύτως εντύπωση η κατασταλτική εμμονή ενάντια σε μια διαδήλωση ακηδεμόνευτων αντιφασιστών/τριών και μάλιστα όταν αυτή είναι το αποτέλεσμα μιας εμμενούς πολύμηνης δράσης τοπικών εγχειρημάτων. Όσο τα ανατρεπτικά ριζώματα επιδιώκουν το βάθεμά τους, άλλο τόσο το κράτος και το παρακράτος θα επιδιώκουν το ξεθεμελίωμα αυτής τη κοινωνικής σχέσης. Αυτή η φράση αποτελεί ένα πολιτικό αξίωμα ανεξαρτήτως των αντικειμενικών πολιτικών συσχετισμών. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι η σοσιαλδημοκρατία επελαύνει στην κεντρική πολιτική σκηνή προς την ανάληψη της κεντρικής διαχείρισης του συστήματος. Σε τοπική κλίμακα -και στο προκείμενο- έγινε κάτι παραπάνω από εμφανές, ότι  οι πολιτικοί συσχετισμοί απλώς αναπαρήγαγαν τους παραδοσιακούς εκείνους κώδικες, που έχουν συμφωνηθεί από πάντα, για την περιθωριοποίηση και την καταστολή των διαδηλωτών εκείνων τους οποίους δεν έλεγξαν, δεν ελέγχουν και δεν θα ελέγξουν ποτέ. Ας μην ξεχνάμε, ωστόσο, ότι η διαδήλωση της Πέμπτης είχε ως σημείο αναφοράς ένα οριακό σημείο στην υπόθεση της επανεμφάνισης του φασισμού στην ελληνική κοινωνία: τη δολοφονία ενός αντιφασίστα. Εμφανίστηκε ένα ζητούμενο: πού πάνε οι φασιστικές πρακτικές όταν φεύγουν από τα τάγματα εφόδου;  Από την πρώτη στιγμή που η ακροδεξιά διακυβέρνηση επέλεξε να ξεδοντιάσει τα τάγματα εφόδου, επέλεξε επίσης να καλύψει το όποιο κενό με τα θεσμικά της όργανα. Η αναδιάταξη και ενεργοποίηση του βαθέος κράτους είναι κάτι παραπάνω από γεγονός. Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ανακοινώθηκε η απόφαση για  την επιστροφή στην αστυνομία όλων των μπάτσων που είχαν διαπιστωμένα σχέσεις με την Χρυσή Αυγή και βρίσκονταν σε καθεστώς «διώξεων». Δεν υπάρχει κανένας άλλος μηχανισμός «ευθυγράμμισης» μιας σειράς εκτροπών -από τυχόν σοσιαλδημοκρατικές «παρεκκλίσεις» μέχρι και την ένταση της κοινωνικής ανυπακοής- σε σχέση με την  αστική κρατική προσταγή. Αυτό σημαίνει ότι όλα τα ακηδεμόνευτα εγχειρήματα θα γίνουν εντατικός στόχος όλων των μηχανισμών του βαθέος κράτους που λειτουργεί ήδη ως θεματοφύλακας του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Εκτιμούμε ότι η καταστολή στο Κερατσίνι λειτούργησε στο πλαίσιο αυτής της κρατικής φιλοσοφίας και ότι θα επιταθεί σε αυτή την κατεύθυνση.

7

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, το ζήτημα έχει τεθεί όχι μόνο με το δυνάμωμα του μαχητικού αντιφασισμού αλλά όλων των ανατρεπτικών προταγματικών ενάντια σε ένα σύστημα που γεννά και θρέφει τον φασισμό. Ενίσχυση των αναρχικών, αντιεξουσιαστικών και ελευθεριακών αποπειρών και των ακηδεμόνευτων κοινωνικών εγχειρημάτων. Δυνάμωμα της κοινωνικής ανυπακοής, της αμφισβήτησης και της άρνησης των κυριαρχικών επιλογών. Αποφασιστικό πάτημα στο δρόμο με υπεράσπιση των χαρακτηριστικών και των περιεχομένων των ανατρεπτικών δράσεων. Αλληλεγγύη και συντροφικότητα για τη συντριβή αυτού του κόσμου.