Το «Κογιανισκάτσι» ήταν μια πρωτότυπη κινηματογραφική σύλληψη της ξέφρενης κι αλόγιστης ζωής στις μεγαλουπόλεις των Δυτικών κοινωνιών. Το «Παουακάτσι» αντίθετα μιλά για το ανθρώπινο βίωμα στις λεγόμενες υποανάπτυκτες χώρες. Ο τρελός ρυθμός και τα αξελερέ του «Κογιανσκάτσι» δίνουν τη θέση τους σε τελετουργικά ρελαντί, που καταγράφουν τη μεγαλοπρέπεια της ανθρώπινης χειρονομίας, το μόχθο ή τη χαρά του προσώπου, την ομορφιά ενός λαϊκού χορού ή ενός χειροτεχνήματος, το δέος κατά τη διάρκεια της θρησκευτικής ενατένησης. Αλλά η ισορροπία αυτής της ζωής ανατρέπεται στις μεγαλουπόλεις του Τρίτου Κόσμου, όπου είναι γυρισμένο το τελευταίο μέρος του «Παουακάτσι».