Για το περιστατικό ρατσιστικής βίας σε εργαζόμενο μετανάστη στη γειτονιά μας

Ας αρχίσουμε από τα βασικά…

Κάθε μέρα, χιλιάδες εργαζόμενοι κι εργαζόμενες, πάνω σ’ ένα μηχανάκι τρέχουν για να μας φέρουν το φαγητό ή τον καφέ που παραγγείλαμε. Συχνά ανασφάλιστοι, σχεδόν πάντοτε υποαμειβόμενοι, με ελλιπή μέτρα ασφαλείας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι είναι ένας από τους κλάδους με τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα.

Αναλογίσου πόσο συχνά βλέπεις στα “ψιλά” της ειδησεογραφίας την είδηση για κάποιον ντελιβερά που σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε, επειδή το αφεντικό τον πρεσάρει να παραδώσει γρήγορα την παραγγελία (κι ίσως είναι κι αυτός ένας τρόπος για να συμπληρώσει με τα tips το λειψό μεροκάματο που πληρώνεται). Επειδή πρέπει να δουλέψει ακόμα και υπό τις χειρότερες καιρικές συνθήκες. Επειδή ο κάθε “καβατζωμένος” μέσα στο αυτοκίνητό του δεν δίνει σημασία στο μηχανάκι που κινείται δίπλα του.

Κάθε μέρα χιλιάδες εργαζόμενοι κι εργαζόμενες ντελιβεράδες, ντόπιοι ή μετανάστες, βιώνουν αυτή τη συνθήκη εκμετάλλευσης και ανασφάλειας, σε ένα από τα πεδία όμως όπου συχνά χτίζεται η αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων, κάτι που θριαμβευτικά αναδύθηκε στη μεγάλη απεργία της efood το 2022.

Αυτός είναι ο ένας κόσμος. Της αλληλεγγύης και των αγώνων των εργαζομένων.

Αλλά υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος. Ο κόσμος των κανίβαλων.

Το βράδυ της 22ας Απριλίου, στην Αγ. Δημητρίου στο Μπραχάμι, ένας μετανάστης ντελιβεράς αγωνιζόταν για το μεροκάματό του. Ένας ελληνάρας είχε αντίθετη άποψη. Γούσταρε να οδηγεί το αμάξι του επικίνδυνα και με τα φώτα σβηστά, θέτοντας σε κίνδυνο τους γύρω του. Ο ντελιβεράς τόλμησε να του κάνει παρατήρηση, να ανάψει τα φώτα του. Και τότε ο ελληνάρας έδειξε αυτό που πραγματικά είναι. Από τον βόθρο που έχει για στόμα βγήκε αυτό που θα έλεγε κάθε ρατσιστής και φασίστας: «Έλα Πακιστανέ εδώ να ανάψω τα φώτα μου. Γαμώ το Πακιστάν..» και ακολούθησε βέβαια και ο ανάλογος σεξιστικός οχετός. Κι αμέσως μετά το βίαιο γρονθοκόπημα στο κεφάλι του.

Σ’ αυτόν τον κόσμο, όλοι θα έπρεπε να διαλέγουμε με ποια μεριά είμαστε. Μ’ αυτούς που κάθε μέρα σκοτώνονται (κυριολεκτικά και μεταφορικά) πάνω σ’ ένα μηχανάκι για των κέρδη των αφεντικών τους, ή με τα αφεντικά και τα τσιράκια τους, τους φασίστες.

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ

ΧΕΡΙ ΠΟΥ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΘΑ ΚΟΒΕΤΑΙ

• Συγκέντρωση: Παρασκευή 26 Απριλίου, 7:30μμ, πλατεία Βελουχιώτη, Μπραχάμι (Αγ. Δημήτριος) 
• πρόσβαση με λεωφορεία 141, 217, 219, 229 από μετρό Δάφνης (Πλατεία Καλογήρων)

                                                            Αντιφασίστριες/Αντιφασίστες από τα Νότια