Αφορμή του παρόντος κειμένου είναι η σύλληψη μαθητών σε κατειλημμένα λύκεια της Κέρκυρας. Πιο συγκεκριμένα, στις 18/1 και ενώ το 1ο και 2ο γενικό λύκειο τελούν υπό κατάληψη ως ένδειξη αλληλεγγύης στους αγώνες ενάντια στο νομοσχέδιο για την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της παιδείας, ένστολα γουρούνια της ΕΛ.ΑΣ εισβάλλουν στα σχολεία, προσάγουν μαθητές και εν τέλει τους φορτώνουν με κατηγορίες για διατάραξη λειτουργίας υπηρεσίας.
Το συμβάν αυτό δεν μπορεί να διαβαστεί ξέχωρα από την τωρινή κοινωνική πραγματικότητα. Για να σκιαγραφήσουμε το τοπίο που διαμορφώνεται σε ενεστώτα χρόνο, ας σκεφτούμε επιγραμματικά την βίαιη φτωχοποίηση που βιώνουμε, τα υπέρογκα ποσά που δαπανούμε για στέγαση ούτε κατά προσέγγιση αξιοπρεπής πολλές φορές και λογαριασμούς, τους χρόνους που μειώνονται δραματικά και μισθούς και εισοδήματα τα οποία δεν καλύπτουν πολλές φορές τις βασικές μας ανάγκες. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η προσπάθεια από μεριάς του κράτους να ιδιωτικοποιήσει την υγεία και την παιδεία, μια προσπάθεια χρόνων που τώρα όμως προβάλλει ακόμα πιο επιθετικά. Και για να σπάσει η φούσκα περί ιδιωτικού, το οποίο είναι λειτουργικό και η μόνη βιώσιμη λύση. Ένα ιδιωτικό νοσοκομείο μπορεί να είναι λειτουργικό για έναν άνθρωπο, ο οποίος είτε έχει την οικονομική άνεση, είτε κάνει χίλιες θυσίες να μαζέψει τα χρήματα για να νοσηλευτεί. Εν παραλλήλω τα ιδιωτικά νοσοκομεία δεν μπορούν να λειτουργήσουν δίχως τα δημόσια. Ας σκεφτούμε μόνο ότι εν μέσω καραντίνας λόγω Covid, όταν υπήρχε οξυμένο περιστατικό σε ιδιωτικό νοσοκομείο, γινόταν διακομιδή του ασθενούς σε δημόσιο νοσοκομείο, καθώς τα ιδιωτικά δεν έχουν καν ΜΕΘ. Αντίστοιχα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα έρθουν να προετοιμάσουν ένα ακόμα πιο πειθαρχημένο εργατικό δυναμικό, το οποίο επειδή θα έχει γαλουχηθεί στην εντατικοποίηση και τον ανταγωνισμό και θα έχει στερηθεί οποιαδήποτε συλλογική συνύπαρξη και κοινωνικότητα, θα πιστεύει ακόμα πιο έντονα ότι μπορεί να μοιάσει στα αφεντικά του.
Σε όλα αυτά που περιγράφουμε και στον διακαή πόθο του κράτους να τελειώνει με αυτό που σχηματικά λέμε Μεταπολίτευση, χρειάζονται σίγουρα δυο πράγματα αν μη τι άλλο. Η κοινωνική συναίνεση και η χωρίς όρια καταστολή. Η θεαματική σύλληψη λοιπόν των μαθητών, αφενός δημιουργεί εντυπώσεις προβάλλοντας τους ως τον εσωτερικό εχθρό, αφετέρου η ωμή καταστολή δίνει σαφές στίγμα. Όποιος αγωνίζεται θα τσακίζεται. Από έφηβους μαθητές μέχρι εκπαιδευτικούς που αρνούνται την αξιολόγηση, από απεργούς μέχρι κατοίκους σε τοπικούς αγώνες, από φυλακισμένους μέχρι υγειονομικούς, με λυσσαλέα να παραμένει διαχρονικά η καταστολή σε κοινωνικούς αγωνιστές και αγωνίστριές από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό χώρο. Αυτή η βία γίνεται προσπάθεια να εμπεδωθεί για να φωλιάσει ο φόβος και η παραίτηση στον καθένα και την καθεμία και έτσι να πραγματωθούν ευκολότερα οι κρατικές προσταγές.
Σε όλο αυτό το ζοφερό περιβάλλον που διαμορφώνεται αλλά με την ιστορία να μην έχει τελεσιδικήσει ακόμα, να σταθούμε αλληλέγγυοι-ες στους αγώνες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας και της υγείας, να εμπλακούμε σε αγώνες ενάντια στις προσταγές κράτους και κεφαλαίου, να δημιουργούμε συλλογικά το αφήγημα, για ένα κόσμο που θα χωρά μέσα του όλους εκείνους τους κόσμους της ανθρωπινότητας. Οι παρόντες αγώνες ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο, φασισμό και τις παραφυάδες τους να είναι το τροχιοδεικτικό προς την πλέρια και καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση.
Ένας αναρχικός εργαζόμενος στην εκπαίδευση
Κέρκυρα, 2024