Σήμερα, με πείσμα χαμόγελα κι αυτοπεποίθηση κάνουμε ξανά πράξη τα συνθήματα μας και παίρνουμε τις ζωές μας πίσω. Δεκάδες συντρόφια μπαίνουμε ξανά στον κήπο που μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε να ζούμε. Ανοίγουμε ξανά το στέκι μας και το υπερασπιζόμαστε για  να μπορέσει να υποδεχθεί άλλες τόσες γενιές. Ανάβουμε τον φούρνο και τη σόμπα κι αφήνουμε τη φωτιά μας να ταξιδέψει, στέλνοντας το δικό μας σινιάλο αντίστασης στο μαχόμενο κίνημα των καταλήψεων. Ανεβαίνουμε στις ταράτσες του στεκιού και χαιρετάμε με τις γροθιές μας τον ουρανό, στέλνουμε τα φιλιά μας σε όλο τον κόσμο που επιμένει κι αγωνίζεται.

Σπάμε τον φόβο και παίρνουμε δικαιωματικά ότι μας ανήκει. Παρότι δεν είμαστε γενικά και αόριστα υπέρ των δικαιωμάτων, για μας δικαίωμα είναι να παλεύουμε και να παίρνουμε πίσω – κόντρα στους νόμους – ότι είναι δικό μας. Ότι έχουμε φτιάξει με τα χέρια και το μυαλό μας. Ότι είναι πεθαμένο και περιμένει να ζήσει μέσα από το χρήμα όπως τα χιλιάδες άδεια σπίτια της πόλης. Εμείς επιλέγουμε να δίνουμε ζωή στην νεκρή ιδιοκτησία. Ζωντανεύουμε τα άδεια σπίτια όπως η ζωγράφος το κενό καμβά. Τους δίνουμε αξία, όχι για το κέρδος και τα μεσιτικά, όχι για τη βιομηχανία του τουρισμού. Τους δίνουμε αξία κοινωνική, γεμίζοντάς τα με φαντασία κι ουσιώδες περιεχόμενο. Αρχίζουν έτσι να καλύπτουν και να δημιουργούν ανάγκες κι επιθυμίες συλλογικές χωρίς να ζητάνε αντάλλαγμα. Γίνονται εργαστήρια κατασκευής συλλογικών σχέσεων αγώνα, φροντίδας και πρόνοιας πέρα από την οικογένεια, τη θρησκεία, το κράτος και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Γίνονται εργαστήρια κατασκευής οραμάτων για κόσμους χωρίς σφαγές και σύνορα, χωρίς θεούς κι αφέντες.

Ένα τέτοιο εργαστήριο είναι και το στέκι μας, στην Νάξου 75 & Κρασσά στην Κολιάτσου των Πατησίων. 27 χρόνια εργαστήρι ανατρεπτικών προθέσεων, λόγου και δράσεων ενάντια στην εκμετάλλευση, την καταπίεση και την αδικία. 27 χρόνια χώρος απελευθερωμένος κι ανοιχτός στη γειτονιά: στους ονειροπόλους, τους αποκλεισμένους και τους κατατρεγμένους προλεταρίους, τις πάνκισες, τους φτωχοδιάβολους και το αληταριάτο, τις θεατρίνες, τις ρεμπέτισσες και τους ποιητές, τα φρικιά, τα διαφορετικά, τα ασυμβίβαστα μυαλά και τις ανυπότακτες καρδιές, τα εξαρτημένα άτομα, τις μάγισσες και τους δαιμονισμένους, τις ηλικιωμένες, τα γυμνασιόπαιδα και τα πιτσιρίκια. 27 χρόνια κόντρα σε μια σκατοκοινωνία όπου ο βίαιος θάνατος από τις σφαίρες ρατσιστών και ένστολων, τα push backs και τα “ναυάγια” στα σύνορα, τις γυναικοκτονίες, τους πνιγμούς στα λιμάνια, τις πτώσεις στις σκαλωσιές, γίνεται φυσική καθημερινότητα στις συνειδήσεις κι ακόμα ένα βιντεάκι στα κινητά των παιδιών. 27 χρόνια μαθαίνουμε τα κατατόπια της συλλογικής ζωής και ξανά-διασχίζουμε τα μονοπάτια του αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσία.

27 χρόνια βγάζουμε τη γλώσσα στον κόσμο της ιδιοκτησίας και επιμένουμε -είμαστε εδώ όσες φορές χρειαστεί κι από την αρχή. Εδώ που πήγαμε σχολείο, που έχουμε φίλες/α/ους, που δουλεύουμε, κατοικούμε. Εδώ που αγαπηθήκαμε με τους φτωχούς γείτονες μας και μισήσαμε την βία των πλουσίων. Παραμένουμε και αγωνιζόμαστε για όσα μας έχουν κλέψει. Δεν θα μας διώξουν οι γόνοι καριεριστών & πολιτικών που ζουν στο Κολωνάκι. Δεν θα μας διώξουν οι επίδοξοι ιδιοκτήτες/κληρονόμοι της οικογένειας Παπαοικονόμου, οι τσιφλικάδες της περιοχής που μένουν στα βόρεια Προάστια, με τα δεκάδες ακίνητα στα Πατήσια και σε νησιά. Τους ξεκαθαρίζουμε ότι θα δυσκολευτούν πολύ να μας ξηλώσουν. Είμαστε παντού στη γειτονιά. Θα στριφογυρνάμε με επιμονή γύρω από το τεράστιο κυπαρίσσι της αυλής του στεκιού.

27 χρόνια Κατάληψη
27 χρόνια άνω κάτω η Πατησίων
27 χρόνια στον δρόμο του Αγώνα

ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ
ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΓΥΡΝΑΝΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΦΩΛΙΕΣ ΤΟΥΣ.

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω-κάτω Πατησίων
Κατάληψη Νάξου 75 & Κρασσά

English translation

We said that we are not leaving and we mean it

Today we are glad to transform our mottos into action and to have regain with persistence and confidence a fragment of our lives. The garden where we grew up and learned to live have returned to us through this action taken by tens of comrades, friends and solidarians. We are defending our place in the city by retaking this abandoned space for us and the coming generations. We light up the wood stove and the oven, transforming our fire into a message of resistance to the squatting movement. With our fists pointed to the sky we climb to the terrace of our squat, sending our warmest greetings to all those around the world who persist resisting.

We break the vicious cycle of fear reclaiming what is rightfully ours; we may not unconditionally support the civil rights provided by the State, yet we struggle against the law to retake what we consider to be ours within the city. Those things that we have built with our hands and minds, those things that are assumed dead unless capilitalised upon, like the thousands of empty houses and buildings in Athens. We choose to give life to the “dead” property, turning empty spaces into collective places of resistance. We creatively subvert the social context within which we assert value for these spaces: Not for profit making, not for real estate agencies, not for NGOs but in order to cover and transcend our collective needs and desires. We think of it as a laboratory, in which we build our collective relations of struggle, care and welfare, beyond the institution of the family, beyond religion and the State. This is the place where our visions come to life, where we come together imagining new potential worlds, against the normalisation of massacres and borders, against every god and every master.

We think of our political space in Naxou 75 and Krassa street (Koliatsou square in Patissia) as such a laboratory. For the past 27 years it has been the workshop where we express our subversive ideas and actions, against exploitation, oppressions and injustice. Those were 27 years during which this place was freed and open to the neighbourhood; hospitable to every dreamer, excluded proletarian, punks, to the world’s damned, to the crooked, the underground artists, musicians and poets, the freaks, the uncompromised spirits, the addicts and the young. During those 27 years we resisted against this fucked-up society: where racists and cops are violently killing our people, where pushbacks and “shipwrecks” at the boarders and femicides are normalised, where drowning people at the ports and “falling” from scaffolds is the “naturalised” condition forced upon us. During those 27 years we learned the ins and outs of collective living and discovered how to cross the pathways of struggling against power.

During those 27 years we ridicule the world of “private property”: we will be here as long as we have to, even if it means that we’d do it all again. This is our neighbourhood, where we went to school; this is where we firstly met with our friends, where we live and work. Where we formed bonds with our neighbours and where we hated for the first time the violence imposed by the rich. We struggle to take back everything that has been stolen from us. We are not going to let so easily the Papaoikonomou family, those rich inheritors living in the Northern suburbs of the city, whom own tens of properties in Patissia and in various islands, to steal it from us. We are clearly stating that it’s gonna take long until they rip us off. We are constantly spreading in this neighbourhood. We are swirling around the big cypress of the squat.

27 years squatting
27 years Ano Kato Patission
We are not gonna leave.