Περιμένοντας στο Σινιάλο θα σε πάρω μια αγκαλιά να περπατήσουμε στον αμμόλοφο

Αρτιμελής η νύχτα παραδίδεται στις αυταπάτες

Η σβαστικα της ψυχής μου με σκοτώνει σιγά σιγά

Στις λεωφόρους του πόνου ανασαίνουμε, προχωράμε, υπάρχουμε

Επιμένω να βλέπω μαύρο μέσα σε τόσο φως

υπερεκτιμημένος ο ήλιος που σου φανερώνει τα πάντα μπροστά σου

Και προσπάθησα να τον προλάβω μα πέταξε σαν σκιά

Κάνε τα όνειρά σου πραγματικότητα

Πώς πάνε προς το μετρό;

Κρασί και μπύρα στην ίδια μοίρα