Η πραγματικότητα αυτές τις μέρες στη Γάζα είναι μια θανάσιμη διαφήμιση της καπιταλιστικής κόλασης όταν εξαπολύονται οι εθνοκρατικές εξουσιαστικές πολεμικές μηχανές πάνω σε έναν ανυπότακτο πληθυσμό. Ένα μήνυμα προς κάθε ενδιαφερόμενο ανυπότακτο πληθυσμό. Έναν πληθυσμό που, στο προκείμενο, αρνείται τη μοίρα της προσκυνημένης μειονότητας στα σχέδια της πανίσχυρης Δύσης για την πολύπαθη Μέση Ανατολή.
Το Ισραήλ, πέρα από την σιωνιστική βιτρίνα της επιστροφής του περιούσιου λαού στην γη της επαγγελίας, αποτελεί μια σιδερένια γροθιά των πιο ισχυρών κρατικοκαπιταλιστικών συμφερόντων μέσα στον αραβικό κόσμο. Διαμορφώνει το φαινομενικό πεδίο μιας σύγκρουσης του «Διαφωτισμού» με τον «προ-διαφωτισμού κόσμο», έναν πολυδιαφημισμένο πόλεμο πολιτισμών, στην ουσία, ωστόσο, μάχεται ως πρεσβευτής και υπέρμαχος των συμφερόντων των μεγάλων δυτικών δυνάμεων σε μια περιοχή που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ενεργειακές πηγές του πλανήτη.
Αυτός είναι και ο λόγος που το Ισραήλ είναι το μόνο κράτος το οποίο δεν έχει δηλώσει επίσημα τα σύνορά του κι αυτό γίνεται απολύτως ανεκτό από την διεθνή κοινότητα. Πίσω από την αιματηρή μάχη ενός συμπαγούς θρησκευτικού έθνους κράτους με τους νομαδικούς λαούς της αραβικής χερσονήσου λαμπυρίζουν οι πετρελαιοπηγές και τα θησαυροφυλάκια της Μεσοποταμίας. Κι έτσι τίθεται το ερώτημα αν ο σιωνισμός αποτελούσε από καταβολής του ένα πρόσχημα της παγκόσμιας καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων.
Αυτός ακριβώς είναι και ένας από τους λόγους που Εβραίοι της διασποράς διαχωρίζουν τον σιωνισμό από τον σημιτισμό. Πέρα από τις διαφορετικές ερμηνείες της Βίβλου, δηλώνεται μια άρνηση αυτών των Εβραίων της διασποράς να απαρνηθούν τον εδραιωμένο τους κοσμοπολιτισμό στο όνομα της διάρθρωσης ενός εδαφικοποιημένου στιβαρού εθνοκρατικού μορφώματος. Ενός μορφώματος που για να επιβάλλει την δική του συγκροτησιακή ανάγκη θα υποχρεωθεί αναπόφευκτα να αιματοκυλήσει όλη τη Μέση Ανατολή. Έτσι, στην Παλαιστίνη των αρχών του προηγούμενου αιώνα, το πέρασμα από τα απελευθερωτικά αυτοδιαχειριζόμενα γκιμπουτς των εβραϊκών κοινοβίων προς τα ένοπλα κοινοτικά κάμπ ήταν σχεδόν διατεταγμένα νομοτελειακό.
Οι Παλαιστίνιοι, από την άλλη μεριά της ιστορίας, βιώνουν έναν διαρκή ξεριζωμό ως συλλογικός εαυτός, αποτελώντας συνάμα εδώ και πολλές δεκαετίες το «κλειδί» -όχι μόνο των γεωστρατηγικών σχέσεων στην περιοχή αλλά και- για την απορρύθμιση της παγκόσμιας καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων.
Μέχρι το 1989 και πριν την πτώση του ανατολικού μπλοκ, η Παλαιστίνη είχε μια ελάχιστη διεκπεραιωτική θρησκευτική σχέση με το Ισλάμ, και όλες σχεδόν οι μαχητικές παλαιστινιακές οργανώσεις είχαν τον κοσμικό εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα που συναντούσες σε όλον τον μεταπολεμικό Τρίτο Κόσμο. Η θέση της γυναίκας, για παράδειγμα, ήταν παράγωγο των εξισωτικών σχέσεων που σχεδόν επιβάλλονται εκ των πραγμάτων στη διάρκεια των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων ανά την Ιστορία.
Μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ, η διάλυση των απελευθερωτικών αντάρτικων οργανώσεων οδήγησε στη συγκρότηση άλλων συνεκτικών κοινωνικών δυνάμεων. Οι Παλαιστίνιοι έμειναν μόνοι τους μέσα σε ένα περιβάλλον που ο κοινός αγώνας των Αράβων για την ελευθερία μετατράπηκε σε εσωτερικό ανταγωνισμό των νεοπαγών αραβικών κρατών. Οι ισλαμιστικές οργανώσεις ανέλαβαν τα ηνία του απελευθερωτικού αγώνα επιβάλλοντας τα θρησκευτικά χαρακτηριστικά τους στη συνοχή της παλαιστινιακής κοινωνίας. Η θέση της γυναίκας, ως αντίστοιχο παράδειγμα, χαρακτηρίζεται πια από όλα τα κοινωνικά συμφραζόμενα της μαντήλας στον ισλαμικό κόσμο.
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ποιοι ευθύνονται για την κόλαση στην Γάζα των ημερών μας, ποιος ευθύνεται για την τραγική κατάσταση στην Παλαιστίνη όχι μόνο τώρα αλλά όλον τον προηγούμενο αιώνα. Τα συμφέροντα είναι πολλά και μεγάλα, τόσα όσα δεν μπορούν να σηκώσουν οι καταπιεσμένοι λαοί της Μέσης Ανατολής.
Έχουμε γνώση της αδυναμίας να παρέμβουμε με ουσιαστικούς όρους στην άλωση της Λωρίδας της Γάζας από τον κατοχικό στρατό του Ισραήλ, πόσο μάλλον όταν υπάρχει ισχνή παρουσία ενός υπολογίσιμου αντιπολεμικού κινήματος στην ελληνική επικράτεια. Η θέση μας είναι αδιαπραγμάτευτα στο πλάι των θανάσιμα πληττόμενων καταπιεσμένων παλαιστίνιων που βρίσκονται στο στόχαστρο ενός πανίσχυρου κατοχικού στρατού. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να αποδεχτούμε άμεσες λύσεις που προτείνονται από ένα σύστημα το οποίο παράγει τα ίδια τα προβλήματα τα οποία καλείται να λύσει. Μια πρόταση για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, για παράδειγμα, στο πλάι του ισραηλινού, γνωρίζουμε ότι θα οδηγήσει σε νέες εθνοκαθάρσεις εκατέρωθεν, νέα σύνορα, νέους στρατούς, νέες αστυνομίες, νέες ταξικές διαρθρώσεις, νέες θεσμικές καταπιέσεις. Νέα κράτη σημαίνουν νεοπαγείς εθνοκρατικούς ανταγωνισμούς που απλώς θα αντικαταστήσουν σε επίπεδο μορφής τους προβληματικούς όρους αυτών που τώρα εξελίσσονται.
Καμία σημαία, εθνική ή θρησκευτική, δεν θα ελευθερώσει την ανθρώπινη συνείδηση από την βαθιά εκμετάλλευση των ταξικών σχέσεων, την εξουσιαστική καταπίεση, τις κοινωνικές ανισότητες και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Ο αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι διαρκής και αδιαπραγμάτευτος ενάντια σε στρατούς κατοχής, σε ανοιχτές ή κλειστές φυλακές, στον θρησκευτικό σκοταδισμό, στην μπότα πάνω στα κεφάλια των εξουσιαζόμενων κάθε φυλής, φύλου και χρώματος.
Κατάληψη Σινιάλο