Κείμενο που μοιράστηκε στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στις καταλήψεις το Σάββατο 26/8 στις 12 το μεσημέρι στο σταθμό μετρό Αιγάλεω:
Χτες τα χαράματα η αστυνομία προχώρησε ταυτόχρονα στην εκκένωση δύο καταλήψεων στην Αθήνα. Αυτή της κατάληψης «Ζιζάνια», στην πλατεία Βικτωρίας, που τα τελευταία χρόνια στέγαζε κοινωνικές δραστηριότητες αρωγής και αλληλεγγύης προκρίνοντας έναν κόσμο χωρίς σύνορα, καταργώντας κάθε είδους διακρίσεις και διαχωρισμούς. Και αυτή της κατάληψης «Άνω Κάτω», στα Άνω Πατήσια, μιας κατάληψης γειτονιάς που εδώ και 27 χρόνια αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της συγκεκριμένης γειτονιάς, προωθώντας την κοινωνική αλληλεγγύη και την έμπρακτη κριτική και πολεμική σε ό,τι καταπιεστικό συνέχει τις σχέσεις. Πολιτικό συνεκτικό στοιχείο (όλων) των καταλήψεων είναι η ανυπακοή σε έναν κόσμο που επιβάλλει την εκμετάλλευση και την καταπίεση ως αυτονόητους όρους ζωής και επιβίωσης.
«Λογικό» λοιπόν είναι, σε έναν τέτοιο κόσμο, η αλληλεγγύη και η ανυπακοή να είναι καταζητούμενες αξίες. Πόσο μάλλον όταν στην συλλογική τους έκφραση αποκτούν έδαφος, ριζώματα, ονόματα και διευθύνσεις. Αναγορεύονται ως ένας από τους χειρότερους «εσωτερικούς εχθρούς».
Έτσι, για παράδειγμα, ενώ η χώρα καίγεται, το κράτος καταστρατηγώντας κάθε έννοια του «κοινωνικού-του-συμβολαίου» αποδεικνύεται αδιάφορο στο να προστατεύσει τους όρους ζωής των υπηκόων του επικαλούμενο ένα σωρό προσχήματα για να αποσείσει τις ευθύνες του. Από την «κλιματική αλλαγή» μέχρι τους «εμπρηστές πρόσφυγες». Τι κι αν η «κλιματική αλλαγή» εξελίσσεται εδώ και χρόνια, τι κι αν όσοι εμπρηστές συνελήφθησαν έως τώρα ήταν ημεδαποί; Οι μηχανισμοί εξαπάτησης ξερνάνε τόνους διαστρέβλωσης, μοιρολατρίας και κοινωνικής αμνησίας. Σημασία έχει, εντέλει, για το κράτος μια φοβισμένη κοινωνία που διψά για «ασφάλεια». Μια ασφάλεια που δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνική φροντίδα αλλά με την καταστολή και τον κοινωνικό έλεγχο. Αστυνομία παντού, σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα, σε κάθε δευτερόλεπτο κοινωνικής ζωής, σε κάθε εκατοστό δημόσιου χώρου. Στο προκείμενο, πυροσβέστες χρειάζονται, ΔΙΑΣ στέλνουν. Υδροφόρες χρειάζονται, περιπολικά στέλνουν. Υπεράσπιση των όρων ζωής χρειάζονται, εκκένωση από ό,τι τους συνέχει επιβάλλουν. «Πάνω απ’ όλα η ζωή» ακούγεται, «πάνω απ’ όλα μια γυμνή ζωή» εννοείται.
Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι την ίδια στιγμή που το κράτος ισχυρίζεται ότι τα διάφορα φασιστοειδή παίρνουν το νόμο στα χέρια τους, είναι το ίδιο το κράτος και η πολιτική του διαχείριση που τούς δίνει το νόμο και το δικαίωμα να το κάνουν. Οι κατατρεγμένοι αυτού του κόσμου μετατρέπονται σε θηράματα του κάθε θρασύδειλου ανθρωποειδούς που ντύνει τη μισανθρωπία του με εθνόσημα και γαλανόλευκες. Είναι, επομένως, «λογικό» την ίδια αυτή στιγμή να δέχεται επίθεση ο «εσωτερικός εχθρός», αυτοί και αυτές που δεν αφήνουν τον «εθνικό κορμό» να ξεδιπλώνει τη μισανθρωπία του, δεν αφήνουν το ακροδεξιό ακροατήριο να διαχέει τον σκοταδισμό του στην κοινωνική ζωή, δεν αφήνουν τον συντηρητικό ψηφοφόρο ήσυχο να απολαύσει την πολιτική «σταθερότητα».
Κι αυτή η εχθρότητα του κράτους προς τους κατειλημμένους χώρους δεν είναι πρόσκαιρη. Αφορά το μίσος της εξουσίας απέναντι στην έμπρακτη πολιτική ανυπακοή, στην ακηδεμόνευτη κοινωνική δράση, στην ανεξέλεγκτη από τους διάφορους διαμεσολαβητικούς καλοθελητές συνειδησιακή συγκρότηση. Γι’ αυτό και σύσσωμο το πολιτικό σύστημα βρίσκεται στην ουσία απέναντι στις καταλήψεις. Ακόμη κι αυτοί που καμώνονται τους αλληλέγγυους σε καιρούς ψηφοθηρίας, όταν κατοχυρώνουν ένα πεδίο εξουσίας, στρέφουν αυτή την εξουσία ενάντια σε κάθε της αμφισβήτηση.
Πόσο μάλλον όταν η αμφισβήτηση αυτή είναι καθολική, αποκτάει υλικότητα, έδαφος και αντιδομές, αγκαλιάζει όλο το φάσμα της καθημερινής ζωής και διεκδικεί την συνείδηση της προσωπικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, εδώ και τώρα.
Πάντα και για πάντα.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Κατάληψη Σινιάλο