Το χρονικό ενός (ακόμα) προαναγγελθέντος θανάτου
Είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε ό,τι μαλακία σκεφτούν κι αυτήν την φορά.
Ήταν λάθος του σταθμάρχη, πήρε ρίσκο, δεν πάτησε το κουμπί, δεν
λειτούργησε για κακή μας τύχη το τάδε φανάρι, ο τάδε μηχανισμός,
τραγωδία, τυφλό σημείο, ατύχημα, ατύχημα, ΑΤΥΧΗΜΑ.
Δεν υπάρχουν ατυχήματα στον καπιταλισμό όμως. Αν αφήσεις
μια βόμβα με τον πυροκροτητή κάπου πεταμένο στο πάτωμα σ΄ένα
πολυσύχναστο δωμάτιο, κάποια στιγμή θα σκάσει και κόσμος θα πεθάνει. Αν
υποστελεχώσεις τα νοσοκομεία κάποιες δεν θα λάβουν την αναγκαία
περίθαλψη και θα ..”καταλήξουν”. Αν σηκώσεις σύνορα και κάνεις παράνομο
το πέρασμα για ανθρώπους που αναζητούν μια καλύτερη ζωή κυνηγημένοι από
την φρίκη, αναγκάζοντάς τους να περάσουν παράνομα πάνω σε σαπιόβαρκες,
κάποιοι θα πνίγουν. Εε, κι αν αφήσεις έναν οργανισμό που μεταφέρει
χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά να λειτουργεί όπως λειτουργεί ΚΑΘΕΤΙ σε
αυτόν τον γαμημένο κόσμο, με βάση το κέρδος δηλαδή, θα υποστελεχωθεί, οι
υποδομές του θα λειτουργούν πάντα οριακά, εε και κάποια στιγμή…
μαντέψτε!
Κανένα ατύχημα λοιπόν. Μία πολύ καλά προγραμματισμένη δολοφονία. Μια από
πολλές καθημερινές. Το μόνο άγνωστο είναι η στιγμή που θα συμβούν. Η
μόνη τραγωδία είναι ότι τον κίνδυνο να συμβεί η συγκεκριμένη τον είχαν
αναφέρει πολλές φορές σε ανακοινώσεις τους οι εργαζόμενοι των τρένων.
Τελευταία φορά μόλις λίγες εβδομάδες πριν. Και το μόνο ατύχημα αυτή τη
φορά, είναι ότι ατύχησαν οι διάφοροι θιασώτες και υπερασπιστές του
σημερινού τρόπου ζωής, της λογικής του κέρδους, της κρατικής οργάνωσης.
Γιατί με τους σημερινούς δολοφονημένους μπορούμε να ταυτιστούμε πολύ πιο άμεσα.
Γιατί σε αυτό το τρένο θα μπορούσε να είναι η καθεμία μας.
Εσύ λοιπόν που διαβάζεις αυτό το κείμενο που γράφτηκε μέσα σε δάκρυα
οργής, που ένιωσες την ίδια θλίψη, την ίδια αμηχανία κι ανημποριά, την
οργή, αυτό το ανεξήγητο αίσθημα πανικού, κράτα το καλά στο μυαλό σου κι
αναρωτήσου γιατί στο διάολο δεν το ένιωθες στους χιλιάδες πνιγμούς
μεταναστών στα σύνορα, στις εκατόμβες νεκρών στα νοσοκομεία, όταν μια
σφαίρα καρφώθηκε στο κεφάλι ενός νεαρού ρομά, σε τόσες μα τόσες
γυναικοκτονίες. Κι αν αποτύχαμε -ναι αποτύχαμε- να είμαστε κάτι παραπάνω
από μονάδες που προσπαθούν να διασώσουν μόνο τον εαυτό τους στο
παρελθόν, ας μην θρηνήσουμε και αυτήν την αποτυχία μας, αλλά ας
προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε τις επόμενες.
Γιατί δεν είναι απλά η διοίκηση της hellenic train που μας αηδιάζει, δεν
είναι η κακιά δεξιά που μας κυβερνάει που μας κούρασε, δεν είναι η
διαφθορά και κάποιοι άπληστοι επιχειρηματίες. Είναι όλο το γαμημένο
οικοδόμημα του καπιταλιστικού τρόπου ζωής που σιχαθήκαμε, η λογική του
κέρδους, το “αυτονόητο” κάποιες να δουλεύουμε σε χείριστες συνθήκες για
να πλουτίζουν κάποιοι άλλοι, τα βαρεθήκαμε, όλα. Και δεν αντέχουμε άλλο
να ζούμε έτσι.
Τη θλίψη μας λοιπόν θα την κάνουμε οργή. Και μακάρι αυτό να το κάνουμε
όλο και συχνότερα. Τα ζόρια μας, τις σφαλιάρες της ζωής, τους μικρούς
και μεγάλους θανάτους που νιώθουμε καθημερινά, δεν θα τα κάνουμε γκρίνια
και μιζέρια, αλλά σφιγμένη συλλογική γροθιά και θα τα εκφράσουμε εκεί
που αρμόζει: ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ.
φ*υ