2/3/1990:

Η βίλα βρίσκει το δεύτερο σπίτι της στη γωνία Αχαρνών και Χεύδεν. Ένα τσούρμο από πανκς καταλαμβάνει το κτίριο του παλιού σχολείου με σκοπό να στεγάσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους.Για αυτό το κόσμο τότε η πανκ δεν ήταν μόνο μουσική, ήταν συναισθήματα, ήταν σχέσεις ,ήταν θυμός, ήταν αμφισβήτηση, ήταν σύγκρουση και τρόπος ζωής.Ένας συναυλιακός χώρος και μια κατάληψη στέγης ξεκινούν να υφαίνουν το κουβάρι της Βίλας Αμαλίας όπως τη ξέρουμε σήμερα. Άραγε αν έλεγε κανένα τότε ότι δεν θα ήταν μόνο αυτά τα δύο αλλά θα ήταν η Ροτα, το παιδικό εργαστήρι, το χαριστικό παζάρι, η θεατρική ομάδα και παράλληλα το εφηβικό (μας) καταφύγιο, το μετέπειτα φαντασιακό μας και άλλα τόσα θα το χώραγε ο νους τους ;

Ιούνιος 2007:

Μία ματιά στη πανκ και diy σκηνή επιχειρεί να ρίξει η συναυλιακή ομάδα της βίλας Αμαλίας. Η αυτοοργανωμένη μουσική έχει ήδη θέσει ερωτήματα και έρθει ρήξεις από τη παράδοση της ελινικις οικογένειας μέχρι ξεπεσμό της ροκ. Τι σημαίνει αυτοοργανωμένη έκφραση; Ποια άτομα χωράει;Τι σχέσεις έχει με τα μαγαζιά και τις δισκογραφικές;Πώς βρίσκουμε τους τρόπους για να φτιάξουμε αυτοοργανωμένη μουσικη;Πώς αντιλαμβάνομαστε τ@ καλλιτεχν@ και ολ@ αυτ@ που θέλουν να κάνουν καριέρα και να γίνουν ροκσταρς;Πώς ορίζεται η αυτοοργανωμένη μουσική στο εξωτερικό και τι σχέσεις δημιουργούνται με τ@ πανκς ανά το κόσμο;Είναι τα πράγματα το 2007 ονειρικά ή μήπως πάνε συνεχώς προς το χειρότερο;

2/3/2023:

Έχουν αλλάξει οι συνθήκες και τα ερωτήματα 4 δεκαετίες σχεδόν μετά;Ήταν παλιά καλύτερα;Ένα μοτίβο και μια ερώτηση που βλέπουμε να επαναλαμβάνονται μέσα στα χρόνια. Μήπως τελικά αυτή η ανησυχία για τον αν τα πράγματα πάνε μπροστά ή πίσω είναι η κινητήριος δύναμη ώστε να προχωράμε; Τα ερωτήματα και οι ανηνυχίες του τότε και του σήμερα είναι παρόμοιες. Όμως νιώθουμε στο πετσί μας κάποιες διαφορές που δεν μετριούνται. Πια έχουμε και ανώμαλους στίχους και κραυγές, φεμινιστικά κουπλέ, κουήρια και θηλυκότητες από πίσω, από πάνω και από κάτω απ’ την σκηνή, παίρνοντας και δημιουργώντας συνεχώς ένα χώρο που να χωράμε όλα πολιτικά, υπαρξιακά και συναισθηματικά. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται και άλλα εργαλεία, προστίθενται νέες ιδέες και προβληματικές.Οπότε η ανάγκη να πάρουμε το χώρο που πάντα μας ανήκε σε αυτή τη μουσική σκηνή των απανταχού προστίθενται γίνεται πιο δυνατή από ποτέ.

Μπορεί η βεντάλια του πανκ να απλώθηκε ,οι χώροι όμως που μπορεί να φυσάει ανέμελη ,μειώθηκαν.Άσυλο δεν υπάρχει και έτσι τα αυτοοργανωμενα λαιβ δεν μπορούν να γίνουν με την ίδια ευκολία που γινόντουσαν μέχρι πρόσφατα σε πανεπιστημιακούς χώρους.

Οι καταλήψεις έχουν μείνει τόσες λίγες που τις μετράμε στα δάχτυλα μας κ έτσι η αυτοοργανωμενη έκφραση δύσκολα βρίσκει που να ξεδιπλωθεί.Βρισκόμαστε (πάντα και πάλι) σε μια μεταβατική περίοδος. Είναι η συνεχής αυτοκριτική και ο αναστοχασμός που κρατάει την αυτοοργανωμένη σκηνή ζωντανή. Είναι η αυτοφαγία και η αναθεώρηση. Η ανάγκη για επιβίωση. Η ανάγκη της πανκ ύπαρξης, ό, τι και να σημαίνει αυτό. Η ανάγκη της αντίστασης. Η ανάγκη για το αντιεμπορευματικό, η ανάγκη για μια ανάσα από την αηδία του καπιταλισμού .

Από την άλλη η έννοια του diy έχει ανοίξει τα φτερά της και πετάει από βιντεάκια του γιουτουμπε σε φυλλάδια του ικέα και από τα λάηβ του λεξ στη κιθάρα του Παντελίδη. Τα πάντα πια είναι diy, η ευκολία του να βρεις τη τεχνογνωσία μα και τον εξοπλισμό που χρειάζεσαι για το οτιδήποτε,σε μια μηχανή αναζήτησης,κάνει το φτιάχτο μόνο σου (diy) να κλείνει το μάτι στη μοναξιά του σπιτιού και της οθόνης, του ατομικού δρόμου και της ιδιώτευσης.

Όμως στην αυτοοργάνωση δεν υπάρχει έτοιμο τουτόριαλ και δεν μπορείς να το φτιάχνεις μόνο σου. Χρειάζονται δομές, συλλογικοποίηση, τριβή, ανταλλαγή γνώσεων και πρακτικών, και συνεχώς αμφισβήτηση. Η αυτοοργάνωση δεν φτιάχνεται από μόνη της. Φτιάχνεται από εμάς, για εμάς. Και όσα περισσότερα «μας», τόσο καλύτερα.

Απαντήσεις ακόμα και αν έχουμε σήμερα, αύριο μπορεί να τις αμφισβητούμε.Δεν είμαστε εξάλλου εδώ για να βρούμε θέσφατα και ορισμούς. Εμάς μας ενδιαφέρει τα πράγματα να γίνονται από τα κάτω και αυτοοργανωμένα, χωρίς ιεραρχίες, σταριλίκια, μαντατζαρέους, χωρίς αφεντικά, εμπορεύσιμο θέαμα και θεαματικά εμπορεύματα, χωρίς διαμεσολάβηση.Να θέτουμε ερωτήματα για να μη βολευόμαστε σε έτοιμες λύσεις.Να δημιουργούμε σχέσεις για να σπαμε ρόλους.Να συζητάμε να προβληματιζόμαστε,να διαφωνούμε για να δημιουργούμε ρήξεις σε κάθε κανονικότητα.

Οι καταλήψεις δεν είναι τα ντουβάρια και η αυτοοργανωμένη μουσική δεν είναι μάτσο παλικάρια