Μια επέτειος δε σημαίνει τίποτα παραπάνω από μια συμβατική ημερομηνία όταν η ιστορία, τα βιώματα, οι αναμνήσεις, οι εκκινήσεις και οι λήξεις ξεθωριάζουν, αποτιμώνται κατά βούληση, σε ανάλογη για τον καθένα ποσότητα και ποιότητα, ξεθωριάζουν και δεν αφήνουν τα σαφή χνάρια τους πάνω στο οποία θα βρουν τα δικά τους βήματα οι γενιές.
Μια ακόμη 17 Νοέμβρη που θα αποδοθεί μια κάποια τιμή, ένα λουλούδι, θα ακουστούν άσματα που διεγείρουν κάποιο επαναστατικό θυμικό. Κάποιοι γονείς θα πάνε τα παιδιά τους στο πολυτεχνείο, ίσως να υπάρξει και κάποια συγκίνηση δεν τίθεται αντίλογος. Θα ακολουθήσει πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία και βάσει πιθανοτήτων σε κάποιο σημείο της θα χτυπηθεί από τους ένστολους φρουρούς του νόμου και της τάξης, αφού είτε έχουμε δικτατορία είτε δημοκρατία κάποια δεδομένα παραμένουν σταθερά.
Μετά θα έρθει η 18 Νοέμβρη. Και μέρος της κοινωνίας θα μπει ξανά στο περίκλειστο κτίσμα της «κανονικότητας». Όχι όλη. Θα ήταν άδικο – όχι νόμιμο – να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Και αυτή η κανονικότητα έχει γίνει πλέον τόσο ογκώδης και ασφυκτική που χρειάζεται κατεδάφιση. Πολλά χέρια που όλα μαζί θα αρχίσουν να δημιουργούν αμέτρητες ρωγμές στο υπάρχον μέχρι εκείνη τη στιγμή που ένα μικρό άγγιγμα θα φέρει την καταστροφή του αντίπαλου επιβεβλημένου διηνεκούς.