_{11.00 π.μ., αρχές Σταδίου, Ομόνοια}

Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας
κι αφήνει άλλους να αγωνιστούν για την υπόθεσή του
πρέπει προετοιμασμένος να είναι: γιατί
όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί
Θα μοιραστεί την ήττα…
Μπέρτολτ Μπρεχτ

Η άγρια καπιταλιστική αναδιάρθρωση εντείνεται από το 2010 σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Η ακροδεξιά κυβέρνηση της «νέας δημοκρατίας» με πρόσχημα την πανδημία καταργεί εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς μαζί με τους μηχανισμούς προπαγάνδας των media σπέρνει τον τρόμο, για να συνεχίσει το κεφάλαιο την κερδοφορία του μέσα στην κρίση, επενδύοντας στην πολεμική βιομηχανία και τη μαύρη αγορά στην τροφή και την ενέργεια. Κυβέρνηση και αφεντικά επιβάλλουν τη φτώχεια (αυτό που κάποιοι λένε: ακρίβεια), τη λεηλασία των δικαιωμάτων και της ζωής μας ως αναγκαία… κανονικότητα.  Με το δόγμα «νόμος και τάξη» για την ασυδοσία ντόπιων και ξένων αφεντικών σπέρνουν τον φόβο με δολοφονικές επιθέσεις του κατασταλτικού μηχανισμού εις βάρος όσων βγαίνουν στον δρόμο, απεργούν, αντιστέκονται. Πίσω από την ιδεολογία «πατρίς–θρησκεία–οικογένεια» –όπως πάντα στην παγκόσμια ιστορία– οι «νόμιμες» business as usual, (παιδο)βιαστές κομματάρχες και μέλη του κατασταλτικού μηχανισμού, αλλά και οι γιοι της ευπώλητης coca cola. Οι μετανάστ(ρι)ες φυλακίζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι φυλακές γίνονται κολαστήρια…

Στους χώρους εργασίας ο φόβος για την απόλυση, την ανεργία, αλλά και το μεροκάματο που δεν φτάνει ούτε για την επιβίωση φέρνουν τη σιγή νεκροταφείου… Τα αφεντικά και το κράτος με το «διαίρει και βασίλευε» μεθοδεύουν τεχνητούς διαχωρισμούς στην εργατική τάξη, προβάλλουν λούμπεν συμπεριφορές, προωθούν ρατσιστικές, εθνικιστικές, σεξιστικές ιδεολογίες…

Στον κλάδο της ιδιωτικής εκπαίδευσης: στον χώρο των ιδιωτικών σχολείων δεν υπάρχει καμία κινητοποίηση για εκατοντάδες απολύσεις, για τις φρονηματικές διώξεις ακόμη και μετά από 25 χρόνια εργασίας… Στα φροντιστήρια και στα κέντρα ξένων γλωσσών η παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων γίνεται ο κανόνας, καθώς οι ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλείνουν το στόμα των εργαζομένων, ενώ ο φόβος για τις μαύρες λίστες φέρνει την αποδοχή της εξατομίκευσης και τον εγκλωβισμό στην… επιστημοσύνη. Μόνο η θύμηση των αγώνων που μπορεί να φυτρώσουν ξανά αποτελεί ακόμη αντίπαλο δέος –11 χρόνια μετά την απαγόρευση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, καθώς δεν ήταν βερμπαλιστικές διακηρύξεις αλλά τις υπερασπιστήκαμε με τίμημα την ανεργία…

Σήμερα, στις 9 του Νοέμβρη η 24ωρη πανεργατική απεργία αποτελεί για όλες τις εργαζόμενες και τους εργαζομένους, για όλες τις άνεργες και τους ανέργους μια κρίσιμη ημερομηνία για να συναντηθούμε στους δρόμους του αγώνα. Αυτός που με βάση τον νόμο μπορεί να προκηρύξει πανελλαδική πανεργατική απεργία –ο κρατικός/εργοδοτικός συνδικαλισμός, η ΓΣΕΕ– την αντιμετωπίζει σαν αυτοαναφορική κοινότοπη… ντουφεκιά για τον προϋπολογισμό… Για τις εργαζόμενες και τις άνεργες όμως μπορεί να αποτελέσει μια νέα αφετηρία, για να συζητήσουν τα προβλήματα σε κάθε χώρο δουλειάς, για να γνωρίσουν τη δύναμη της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης και να απεργήσουν, για να ανατρέψουν την αντικοινωνική αντεργατική πολιτική της ακροδεξιάς κυβέρνησης που εγκληματοποιεί τους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες. Η απεργία δεν είναι της ΓΣΕΕ. Είναι των εργαζομένων και θα πάρει υπόσταση με την καθολική συμμετοχή, τη μαζική διαδήλωση και τις απεργιακές παρεμβάσεις με πρόταγμα την ταξική αλληλεγγύη. Σε αυτό το σημείο καταγγέλλουμε ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του κλάδου –και μάλιστα μέσω… facebook– γίνονται καλέσματα για ανοιχτή απεργοσπασία στις 9 του Νοέμβρη από ηλεκτρονικούς μεσσίες σε έναν εικονικό χώρο μιας επικοινωνίας απολύτως ελεγχόμενης από τους ίδιους με εξουσιαστική επιβολή σιωπής σε όσους διαφωνούν, αλλά και μεταμοντέρνα χειροκροτήματα από… χιλιάδες εικονικούς άλλους. Ο ρόλος τους γίνεται αυτήν την κρίσιμη ώρα ξεκάθαρος. Οι ταξικοί αγώνες δεν είναι ούτε εικόνα ούτε likes στα facebook. Είναι πράξεις και στάση ζωής. Έχουν τίμημα και δίνονται στους χώρους εργασίας, στους δρόμους των κοινωνικών και ταξικών αγώνων.

Στις 9 του Νοέμβρη η 24ωρη πανεργατική απεργία είναι μια νέα αρχή. Για να εκφραστεί η οργή ενάντια στη φτώχεια και στην επιβίωση με επιδόματα ελεημοσύνης, με δελτίο (αυτό που λένε «καλάθι της νοικοκυράς») που επιβάλλουν κυβέρνηση και αφεντικά· ενάντια στους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση που μετατρέπουν τα σχολεία σε εξεταστικά κέντρα αμάθειας και τα επαλ σε άντρα λουμπενοποίησης και εκφασισμού· ενάντια στη διάλυση των νοσοκομείων, με αποτέλεσμα 34.000 νεκρούς από την πανδημία και χιλιάδες άλλους νεκρούς ή ανάπηρους από άλλα νοσήματα που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν στα κρατικά νοσοκομεία εξαιτίας της έλλειψης ΜΕΘ, γιατρών και νοσηλευτών/τριών, αλλά και της επιβολής αναγκαστικής «αναστολής εργασίας» σε χιλιάδες υγειονομικούς που καταδικάζονται στην εξαθλίωση, γιατί επιλέγουν να μην εμβολιαστούν· ενάντια στην άγρια καταστολή όσων αγωνίζονται για να μη λεηλατηθούν οι δημόσιοι χώροι, να μη μετατραπούν σε εργοτάξια, για να μην ξεριζωθούν οι αντιστάσεις, η ιστορική συνέχεια στις γειτονιές στην Αθήνα και στις συνοικίες.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, χρειάζεται εργαζόμενες/οι, άνεργες/οι να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας με σωματεία βάσης, χωρίς περσόνες και μηχανισμούς, χωρίς φενακισμένες κοινότοπες διακηρύξεις και ξύλινες καταγγελίες. Γιʼ αυτό η συμμετοχή στην 24ωρη απεργία την Τετάρτη 9 του Νοέμβρη αλλά και στις απεργιακές κινητοποιήσεις έχει ιδιαίτερη σημασία για τη συνέχιση του αγώνα, για να μη γυρίσουμε 20 χρόνια πίσω, που η λέξη απεργία στην ιδιωτική εκπαίδευση είχε χαθεί στο πέρασμα των χρόνων. Γι’ αυτό η αναζήτηση του δρόμου του ακηδεμόνευτου αγώνα αποτελεί την προοπτική για τη δημιουργία ενός σωματείου βάσης κλαδικού πανελλαδικού για τις/τους εργαζόμενες/ους και τις/τους άνεργες/ους στην ιδιωτική εκπαίδευση χωρίς διαχωρισμούς στη μορφή εργασίας, σε ντόπιους και ξένους, χωρίς έμφυλα στερεότυπα…

Ο ταξικός αγώνας είναι νικηφόρος στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων και των ανέργων.

Να παλέψουμε για την αξιοπρέπεια αναζητώντας αυτά που μας ενώνουν.

Να βρούμε το μονοπάτι της ταξικής αλληλεγγύης και της συλλογικής αντίστασης.

Πρωτοβουλίες σε κάθε χώρο δουλειάς ενάντια στην κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, στην εγκληματοποίηση των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, στον πόλεμο και τη φτώχεια.