Συναντάμε κρατούμενες μετανάστριες στα Προαναχωρησιακά Κέντρα Κράτησης Αλλοδαπών, στην Αθήνα, εδώ και 7 χρόνια. Δεν είναι λίγες οι φορές, που ερχόμαστε αντιμέτωπα με γυναίκες καταρρακωμένες, φτωχές και ξεχασμένες, πεταμένες στα αζήτητα. Παραμένουν φυλακισμένες για πάρα πολύ χρόνο, όχι γιατί τις βαραίνει απαραίτητα κάτι ποινικό, αλλά γιατί δεν τους έχουν δώσει χαρτιά και δεν έχουν χρήματα ούτε κανένα να νοιαστεί γι αυτές.
Αν διαβάσει, βέβαια κανείς, τις αποφάσεις κράτησης/απέλασής τους, που εκδίδονται, όλ@ χαρακτηρίζονται ως “επικίνδυν@ για τη Δημόσια Τάξη και Ασφάλεια”. Και μόνο που υπάρχουν, και πιάστηκαν χωρίς χαρτιά, αυτό θεωρείται ποινικό αδίκημα. Κάποιες άλλες επειδή προσπάθησαν να φύγουν από τη χώρα, παράνομα, είτε γιατί εξαρχής σκόπευαν να μεταβούν σε άλλη χώρα είτε γιατί απελπίστηκαν να περιμένουν την έκδοση χαρτιών και την ελπίδα για μια ζωή με αξιοπρέπεια, εδώ. Μια ζωή που προϋποθέτει ελεύθερη μετακίνηση, νόμιμη εργασία, κατοικία, περίθαλψη, και δυνατότητα εκπαίδευσης. Ακόμη και αν έχουν να δηλώσουν μόνιμη κατοικία για διαμονή, οι αντιρρήσεις που καταθέτουν κατά της κράτησής τους, απορρίπτονται μαζικά από το άτεγκτο πρωτοδικείο Αθηνών. Αυτή είναι πρόσφατη δικαστική τακτική, που συγκαλύπτει και ξεπλένει την κρατική και Ευρωπαϊκή/FRONTEX μεταναστευτική θανατοπολιτική.
Θα μιλήσουμε τώρα για μερικές ιστορίες γυναικών, που αντιπροσωπεύουν μεγάλο αριθμό κρατουμένων στα ΠΡΟΚΕΚΑ, πανελλαδικά, με τις οποίες συναντιόμαστε μια φορά το μήνα και χτίζουμε σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης.
Για δύο αδελφές μας, πρώτα, που είχαν και έχουν ανάγκη να δουλέψουν, γι αυτό και έφυγαν από τη χώρα τους, για να βοηθήσουν τις φτωχές οικογένειες τους (της μιας εκ των οποίων απειλείται σταθερά η ζωή, από τον πρώην μάτσο τοξικό σύζυγο, αν απελαθεί κι επιστρέψει στη χώρα της). Ενώ είχε εκδοθεί το Μάρτιο απόφαση που ενέκρινε την απασχόλησή τους σε αγροτικές εργασίες, το Τμήμα Επιστροφών της Διεύθυνσης Αλλοδαπών Αττικής αρνήθηκε την απελευθέρωση και αναβολή της απομάκρυνσής τους, λόγω ύπαρξης καταδικαστικής απόφασης σε βάρος τους. Το αδίκημα τους ήταν ότι είχαν προσπαθήσει να φύγουν παράνομα από τη χώρα, αφού έτσι κι αλλιώς για άλλη χώρα προορίζονταν και τις έπιασαν. Έκτοτε βρίσκονται φυλακισμένες, χωρίς ελπίδα, κι έχει περάσει, σχεδόν ένας χρόνος.
Επειδή προέρχονται από χώρα στην οποία ισχύουν ακόμη περιορισμοί και αυστηρές διαδικασίες στα ταξίδια, λόγω της πανδημίας, και το κόστος του εισιτηρίου είναι πολύ μεγάλο, φαίνεται δύσκολο το Επιστροφών να μπει στη διαδικασία απέλασής τους. Μια που τα κατάφερε να επιστρέψει, επειδή το είχε ζητήσει, πλήρωσε η ίδια τα εισιτήρια της και τα δυο μοριακά τεστ, επειδή μπορούσε να το κάνει, και δεν άντεχε να ζει στην Αμυγδαλέζα φυλακισμένη.
Η τρίτη αδελφή μας, από την ίδια χώρα με τις δυο προηγούμενες, κρατείται περισσότερο από 14 μήνες. Υπέβαλε αίτηση για άσυλο στα τέλη Ιουλίου 2021 και αναμένει ακόμα την απόφαση του πρώτου βαθμού. Έχει, δε, ήδη, δυο απορριπτικές αποφάσεις για τις αντιρρήσεις κατά της κράτησής της, η μια από το πρωτοδικείο Αθηνών.
Έφυγε από τη χώρα της πριν δυο χρόνια, γιατί δεν άντεχε τις νόρμες που η πατριαρχία επιβάλει στις νέες κοπέλες. Νόρμες που αν δεν ακολουθήσουν, θεωρούνται αποτυχημένες και από την οικογένεια και παραμερίζονται από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Πριν τη συλλάβουν για έλλειψη χαρτιών, βίωσε, καταναγκαστικά, πολλαπλές άγριες κακοποιητικές συμπεριφορές, σωματικές και ψυχικές, με αποτέλεσμα να έχει φοβερούς εφιάλτες τα βράδια, και να χρειάζεται σταθερή θεραπευτική παρακολούθηση, που δεν είχε. Υπό ανθρώπινες συνθήκες δε θα επιτρέπονταν να είναι φυλακισμένο ένα άτομο, με τέτοια σοβαρά τραύματα. Η αδελφή μας έχει κατοικία συγγενικού της προσώπου, όπου μπορεί να μείνει με ασφάλεια, να προσέξει την υγεία της και να πάρει τη ζωή της πίσω στα χέρια της. Το θέμα της υγείας της δε μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα στη φυλακή, ούτως ή άλλως. Πολύ δε περισσότερο δεν αντιμετωπίζεται με μια επίσκεψη στο Μεταγωγών, μετά από εκκλήσεις και παρακλήσεις, όπου οδηγήθηκε την προηγούμενη βδομάδα, αντί για μια επίσκεψη στο κρατικό νοσοκομείο, που είχε νοσηλευτεί παλιότερα, πριν τη σύλληψή της.
Το θέμα της υγείας της δεν αντιμετωπίζεται χωρίς να εξετασθεί καν από γιατρό, αλλά στο πόδι, με χάπια που της είπαν ότι έδωσε κάποιος γιατρός, από το ιατρείο, εκεί που την πήγαν. Εδώ και μια βδομάδα τα πίνει, χωρίς να ξέρει καν τι χάπια είναι αυτά και ποιος αποφάσισε γι αυτήν χωρίς αυτήν. Χάπια που της δημιουργούν υπνηλία, πονοκέφαλο, και δε μειώνουν τους εφιάλτες στον ύπνο. Το θέμα της υγείας της αντιμετωπίζεται με την άμεση απελευθέρωσή της, και με θεραπευτική παρακολούθηση την οποία η ίδια θα εγκρίνει, και για την οποία η ίδια θα συμμετέχει ενεργά.
Η 4η αδελφή μας έφυγε από τη χώρα της το 2019, μια χώρα όπου η κανονικοποίηση της κουλτούρας του βιασμού είναι γνωστή και συχνά καταγγέλλεται για γυναικοκτονίες και παιδοκτονίες. Έφυγε γιατί θέλησε να ξεφύγει από τον πρώην άνδρα της και την οικογένειά του. Χώρισε το 2013, μετά από πολλές προσπάθειες να σώσει το γάμο της, γιατί μια χωρισμένη είναι ενοχοποιημένη και αποβάλλεται από παντού. Το αποφάσισε μετά από πολλούς ξυλοδαρμούς από το μάτσο πρώην σύζυγό της, κατά του οποίου μάλιστα είχε την τόλμη να ασκήσει ποινική δίωξη, που πείστηκε να αποσύρει ύστερα από παρακλήσεις της οικογένειάς του για εξωδικαστικό συμβιβασμό. Ωστόσο και μετά την έκδοση του διαζυγίου, ο πρώην και η οικογένειά του συνέχισαν να την απειλούν και να την καταδιώκουν. Ακόμη και όταν έφυγε από τη χώρα της δεχόταν απειλητικά μηνύματα για τη ζωή της, γι αυτό αποφάσισε και άλλαξε νούμερο στο κινητό της. Την έπιασαν τέλος Ιανουαρίου στο αεροδρόμιο επειδή αποπειράθηκε να φύγει χωρίς χαρτιά. Έχει ζητήσει άσυλο κι έχει απορριφθεί 2 φορές. Μετά την απόφαση εκτέλεσης της απέλασης της, που της έδωσαν πριν λίγο καιρό, έκανε μεταγενέστερο αίτημα ασύλου, και περιμένει με μεγάλη αγωνία την απόφαση. Υπάρχει φιλικό πρόσωπο εμπιστοσύνης όπου μπορεί να μείνει και να βοηθηθεί να βρει εργασία και να συνεχίσει τη ζωή της. Αντιμετωπίζει κι αυτή σοβαρό πρόβλημα υγείας με κάποια φλεγμονή σε σημείο που δεν κλείνει. Πολλές φορές σωματοποιείται ο ψυχικός πόνος και παρουσιάζονται προβλήματα, κάποτε αυτοάνοσα. Μέσα στη φυλακή αυτός ο πόνος μεγαλώνει. Η ζωή όλων ακυρώνεται.
Συχνά, η απέλασή τους είναι εξαιρετικά αβέβαιη και η πολύμηνη κράτηση και η απελευθέρωσή τους με τη συμπλήρωση του ανώτατου ορίου (18μηνου) μοιάζει μονόδρομος.
Η πολύμηνη διοικητική κράτηση τους, σε πλήρη απομόνωση και αποκλεισμό από την κοινωνία και χωρίς δυνατότητα επισκεπτηρίων, με την πρόφαση του covid-19, εδώ και σχεδόν τρία χρόνια, σα μια απόβλητη ομάδα ανθρώπων “μη άξιων να ζουν”, σε συνδυασμό με τα τραύματα που κουβαλούν από τις χώρες τους και από το επικίνδυνο ταξίδι τους για ένα κομμάτι γης κι ελευθερίας, δημιουργεί επιπλέον σοβαρά ψυχικά και σωματικά τραύματα, που κάποι@ δεν αντέχουν μέσα στην εξαθλίωση των κρατητηρίων, οδηγούνται σε καταθλιπτικά/αυτοκτονικά επεισόδια και κρίσεις πανικού, και καταλήγουν να ζητούν να επιστρέψουν στην οικεία κόλαση, από όπου έφυγαν για να σωθούν, αφού ο ΔΟΜ τους εξασφαλίζει δωρεάν εισιτήριο επιστροφής.
Η αναγκαστική παραμονή των αόρατων κι αποκλεισμένων αδελφών μας στο ΠΡΟΚΕΚΑ Αμυγδαλέζας, για μακρύ χρονικό διάστημα, δεν είναι το μοναδικό διαθέσιμο μέτρο αποτροπής μίας τυχόν διαφυγής τους, είναι η ομηρία τους!
Χαρτιά κι Ελευθερία μετακίνησης σε όλα!
Στέγαση, υγειονομική περίθαλψη
Πρόσβαση σε εργασία και εκπαίδευση
Η Πατριαρχία παντού βιάζει και σκοτώνει
Από την Ινδία, το Ιράν και το Αφγανιστάν
Μέχρι τα Σεπόλια, τη Λάρισα, τον Έβρο, τη Λέσβο,
τα Εξάρχεια, κι ολόκληρη τη γη,
μια κραυγή!
ΚΑΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ!
Όλ@ μαζί θα τον αλλάξουμε τον κόσμο.
Η Αλληλεγγύη & η Αυτοοργάνωση είναι τα όπλα μας
Συνέλευση Φεμινιστικής Συλλογικότητας από τα κάτω:
«Το Σπίτι των Γυναικών, για την ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση»