Η 29 Σεπτέμβρη θα έπρεπε να είναι εμβληματική ιστορική ημερομηνία για το Αιγαλεω, καθώς το 1944 περισσότεροι από 100 κάτοικοι της περιοχής κάηκαν ζωντανοί στα σπίτια τους ή εκτελέστηκαν επί τόπου από Γερμανούς ναζί και ντόπιους δοσίλογους στην περιοχή του Αγ. Γεωργίου, μερικά οικοδομικά τετράγωνα βορειοδυτικά της διασταύρωσης Κηφισού και Ιεράς Οδού. Μια κυριολεκτική σφαγή που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τις παραδοσιακές ναζιστικές θηριωδίες όπου γης. Από κοντά και έλληνες φασίστες, δοσίλογοι και ωμοί δολοφόνοι, που υπήρχαν για να πλειοδοτούν σε θανάσιμο μίσος σε βάρος συμπατριωτών τους. Ήταν αντίποινα με αφορμή το (αμφισβητούμενο) γεγονός ότι στήθηκε ενέδρα του ΕΛΑΣ στην περιοχή σε εποχούμενη γερμανική περίπολο.
Η σφαγή αυτή, παρότι συντάραξε την πόλη και ο απόηχος είχε στοιχειώσει την συλλογική μνήμη τα μεταπολεμικά χρόνια, εντέλει πέρασε στην ιστορική λήθη. Οι δοσίλογοι όχι μόνο επέζησαν αλλά, στην ουσία νίκησαν με την πλάτη των ιμπεριαλιστών της εποχής, έκαναν κυβερνήσεις και, ως εκ τούτου, πήραν τα ηνία της διαχείρισης της ιστορικής μνήμης. Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια για να στηθεί ένα μνημείο όπου και με την σειρά τους έγιναν συνήθεια τα διεκπεραιωτικά εκκλησιαστικά και πολιτικά μνημόσυνα.
Η 29 Σεπτέμβρη ήρθε και πάλι στο προσκήνιο των κοινωνικών αγώνων και της ταξικής μνήμης, όταν η κατάληψη Σινιάλο άρχισε να διοργανώνει αντιφασιστικές πορείες στους δρόμους της πόλης κάθε χρόνο. Από το 2011 και μέχρι το 2013 αλλά και το 2021, προσομοιώνοντας τα περιεχόμενα και τα δρομολόγια των πορείων πάντα σε σχέση με την εκάστοτε παρουσία και δράση των φασιστικών παρασίτων στην ευρύτερη περιοχή. Πρόκειται για μια περίοδο όπου η αστική δημοκρατία πλειοδότησε στην υποδαύλιση φασιστικού κινήματος προκειμένου να δημιουργήσει αναχώματα στην κρίση κοινωνικής απονομιμοποίησής της, ως παράγωγο της γενικότερης συστημικής κρίσης. Το ενδιαφέρον για την συγκεκριμένη ημερομηνία ανακινήθηκε και οι τοπικές αρχές έφτασαν μέχρι και στο σημείο να διοργανώνουν αντιφασιστικό μήνα κάθε Σεπτέμβρη από το 2014 έως το 2018 στην πόλη. Με την άνοδο της ακροδεξιάς στην διακυβέρνηση της χώρας αλλά και στην δημοτική αρχή του Αιγάλεω, επιχειρήθηκε και πάλι ο εξοστρακισμός της 29ης Σεπτέμβρη από την συλλογική μνήμη. Σημασία έχει ο Σεπτέμβρης να πήζει από “πολιτιστικές” εκδηλώσεις και πανηγυράκια κάθε είδους που εκ των πραγμάτων απομακρύνουν το κοινωνικό ενδιαφέρον από τη μνήμη ενός “μικρού” ολοκαυτώματος.
Το ζητούμενο είναι να μείνει πάντα ανοιχτή η προοπτική της επανάληψής του. Ως αντίποινα για κάθε πράξη αντίστασης στις επιλογές της κυρίαρχης τάξης. Η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, ο πολιτικός εσμός της αντίδρασης που αναρριχάται όλο και περισσότερο στους εξουσιαστικούς θώκους, η επιβολή ενός τέτοιου αγώνα των υπηκόων για επιβίωση που υπονομεύει κάθε δυνατότητα για ενδεχόμενες προσωπικές και κοινωνικές αντιστάσεις τους, η αστυνομικοποίηση της καθημερινής ζωής, η ωμή καταστολή κάθε ίχνους ανυπακοής, τίποτε από όλα αυτά δεν έχει λόγο να αναβιώνει μια ιστορική μνήμη της βαρβαρότητάς του.
Γιατί η βαρβαρότητα έχει ένα και μοναδικό πρόσωπο στην σύγχρονη ιστορία κι αυτό είναι που δείχνει σε κάθε ευκαιρία. Αυτό της αυταρχικής εξουσίας και των παρατρεχάμενών της. Των κατοχικών δυνάμεων και των δοσίλογών της. Του κράτους και του παρακράτους.
Όμως, ούτε μια σταγόνα αίμα των καταπιεζόμενων ανθρώπων δεν θα ξεχαστεί. Ούτε ένας άδικος θάνατος δεν θα σβηστεί από τα κατάστιχα της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Η ζωή μας είναι δική μας.
