Η ΒΑΝΑΥΣΟΤΗΤΑ ΦΑΣΙΣΜΟΥ & ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ ΣΥΝΘΛΙΒΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΙΑΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ

9 χρόνια έχουν περάσει από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από νεοναζιστικό τάγμα εφόδου της χρυσής αυγής στο Κερατσίνι. 9 χρόνια έχουν περάσει από τότε που και ο πιο ανυποψίαστος συνειδητοποίησε πως ο φασισμός επιχειρεί να εξαφανίζει ό,τι δεν χωράει στα σχέδια που καταστρώνει σε κάθε εποχή. 9 χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο αντιφασιστικός αγώνας εξέφρασε την ελάχιστη συλλογική οργή που του αναλογεί. 9 χρόνια έχουν περάσει και ο αντιφασιστικός αγώνας, όπως και κάθε αγώνας ενάντια σε κάθε καταπίεση και στις ιδεολογίες τους, παρόλο που μπορεί να έχει στιγμές κορύφωσης και περιόδους ύφεσης, δεν σταματά. Η ειρήνευση που προωθούν οι θεσμικές σειρήνες είτε μέσω της δικαιοσύνης τους είτε μεταμορφώνοντας τη βαναυσότητα σε «πολιτισμένη» δημοκρατική ενσωμάτωση, είναι η φίμωση των κραυγών που συνεχίζουν να εκτοπίζονται, να απομονώνονται, να κακοποιούνται, να βασανίζονται, να δολοφονούνται. Είναι η ειρήνευση της επιβεβλημένης ησυχίας στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό που αποκαλύπτει πως ο φασισμός ποτέ δεν ήταν μία παρένθεση…

1. 23 Οκτώβρη 2021, γειτονιές Περάματος:

Ένας 18χρονος Ρομά εκτελείται μέσα σε μία κατοικημένη περιοχή από 7 λευκούς άντρες των κατασταλτικών δυνάμεων που τον καταδίωκαν, άοπλος και ακινητοποιημένος στο κάθισμα του συνοδηγού ενός οχήματος. Δύο ακόμα ανήλικοι Ρομά που ήταν δίπλα του γλυτώνουν κατά τύχη (ο ένας βαριά τραυματισμένος) από τις 36 σφαίρες που γάζωσαν το αυτοκίνητο στο οποίο βρίσκονταν, το οποίο αποτελούσε και την αφορμή της καταδίωξης. Το αυτοκίνητο, για χάρη του οποίου το κράτος εκτέλεσε έναν «παραβατικό» των νόμων του και αποπειράθηκε να εκτελέσει άλλους δύο, παραδίδεται άμεσα από τις αστυνομικές αρχές για καταστροφή σε σκραπ, ώστε μαζί με αυτό να καταστραφούν και τα ενοχοποιητικά πειστήρια για τους 7 κρατικά πιστοποιημένους δολοφόνους. Οι τελευταίοι πέφτουν στα μαλακά μίας δικαιοσύνης που κατά τα άλλα δεν αμελεί να φυλακίζει επί μακρόν στα μπουντρούμια της τον κάθε φτωχοδιάβολο για μικροπαραβατικότητες: αφήνονται όλοι ελεύθεροι και δίχως κανέναν περιοριστικό όρο μέχρι την πραγματοποίηση ενός ακόμα δικαστικού ξεπλύματος, στο οποίο θα κριθούν «αντικειμενικά» από το συνάφι τους. Ο πολιτικός τους προϊστάμενος και υπουργός Προ.Πο., σπεύδει να συμπαρασταθεί δημόσια στους εκτελεστές για την «καλή δουλειά τους» και δηλώνει την ικανοποίησή του για την «ανεξάρτητη» κρίση της δικαιοσύνης. Οι διαμαρτυρίες και οι συγκρούσεις που ξεσπούν σε φτωχές, βιομηχανικές, υποβαθμισμένες και απομονωμένες περιοχές της μητρόπολης όπου κατοικούν Ρομά, καταστέλλονται από τους μπάτσους και αποσιωπώνται ή λοιδορούνται από τον κυρίαρχο λόγο. Ανάλογη μεταχείριση έχουν και πορείες/συγκεντρώσεις που καλούνται τις επόμενες ημέρες από αλληλέγγυους/ες. Διάφορες προσπάθειες θεσμικής αφομοίωσης της οργής συμβάλλουν από τη δική τους πλευρά στη διάχυση της παθητικότητας και της ανοχής των «από κάτω» μπροστά στην καταπίεση και τον ρατσισμό. Τα ΜΜΕ και διάφοροι άλλοι θεσμοί αναλαμβάνουν το επικοινωνιακό ξέπλυμα της κρατικής δολοφονίας, κάνοντας λόγο για «θανάσιμους τραυματισμούς» και «ανεξήγητα ερωτήματα για το συμβάν», φροντίζοντας παράλληλα να στιγματίζουν ακόμα περισσότερο το κοινωνικό περιθώριο που το ίδιο το σύστημα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης δημιουργεί και συντηρεί για την αναπαραγωγή του. Εκεί όπου η έννοια της ιδιοκτησίας συνδυάζεται με αυτήν του ρατσισμού, η καταστολή μπορεί παραδειγματίσει με τους πιο αμείλικτους όρους. Μετά από λίγες εβδομάδες διαχείρισης, προπαγάνδας και ανέξοδων «συγκινήσεων» για το «τραγικό συμβάν», ο κυρίαρχος λόγος το αφήνει στη βολική λήθη της «αμείλικτης επικαιρότητας».

2. 25 Οκτώβρη 2021, λιμάνι Πειραιά:

Ένας 45χρονος λιμενεργάτης συνθλίβεται εν ώρα εργασίας από γερανογέφυρα στην προβλήτα ΙΙ ενός Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων. Ο ίδιος εργαζόταν -όπως και πολλοί άλλοι- σε κόντρα βάρδια στο πλαίσιο του εργασιακού καθεστώτος που επιφυλάσσει η ιδιοκτήτρια COSCO στους εργαζομένους της: εξαντλητικά ωράρια, διπλοβάρδιες, έλλειψη μέτρων προστασίας εργαζομένων, εργοδοτικές πιέσεις και φυσικά χαμηλοί μισθοί. Οι συνάδελφοι του δολοφονημένου λιμενεργάτη προχωρούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, ενώ τα αφεντικά της COSCO κράτησαν με υπεροπτική αδιαφορία στάση σιγής. Σε συνεργασία πάντα με ολόκληρο το θεσμικό πλέγμα κράτους-κεφαλαίου, με το οποίο τα προηγούμενα χρόνια από κοινού διαφήμιζαν και αυτό-επαίρονταν για ένα Master Plan ανάπλασης του λιμανιού που θα βελτίωνε δήθεν τις ζωές εργατών και κατοίκων. Αφού διασφαλίστηκε ότι κανένας υπεύθυνος από την πλευρά των εργοδοτών δεν πρόκειται να διωχθεί έστω τυπικά για τη δολοφονία ενός λιμενεργάτη, η COSCO ικανοποίησε κάποια από τα αιτήματα των εργατών της προκειμένου να αποσβεστεί η οργή τους και να επιστρέψουν στα πόστα τους για την απρόσκοπτη κερδοφορία της (μόλις 6 μήνες αργότερα, ένας ακόμα λιμενεργάτης τραυματίζεται σοβαρά στον Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων του λιμανιού, πέφτοντας από ύψος 12 μέτρων εν ώρα εργασίας). Τα ΜΜΕ φρόντισαν από την πλευρά τους να αποσιωπήσουν μία ακόμα εργατική δολοφονία βάσει της οποίας μπορούν και υπάρχουν ως τέτοια, με διαφημίσεις και χορηγίες των ίδιων των εμπορευμάτων και των καπιταλιστικών συμφερόντων που εκμεταλλεύονται καθημερινά τους λιμενεργάτες. Μετά από λίγες εβδομάδες διαχείρισης, προπαγάνδας και ανέξοδων «συγκινήσεων» για το «τραγικό συμβάν», ο κυρίαρχος λόγος το αφήνει στη βολική λήθη της «αμείλικτης επικαιρότητας».

3. 17 Νοεμβρίου 2021, Αλευροβιομηχανία «Κυλινδρόμυλοι Κ. Σαραντόπουλος», Κερατσίνι:

Ένα 8χρονο κορίτσι Ρομά εγκλωβίζεται στη μπροστινή, φυλασσόμενη και επιτηρούμενη (από κάμερες και ανθρώπους) καγκελόπορτα μίας αλευροβιομηχανίας ενώ έπαιζε. Για πάνω από 20 λεπτά ασφυκτιεί βασανιστικά χωρίς καμία βοήθεια, ενώ το εργοστάσιο βρισκόταν σε κανονική λειτουργία. Εργαζόμενοι κοιτούν και προσπερνούν, ενώ λίγο πριν κάποιος ανοίξει την καγκελόπορτα και εκείνο σωριαστεί στο έδαφος, το κλωτσούν διερευνητικά με το πόδι. Έπειτα, αφήνεται στο έδαφος αβοήθητο, ενώ βαριά οχήματα περνούν από δίπλα του χωρίς να σταματούν. Το κορίτσι πλέον είναι νεκρό, όχι τόσο από το βάρος της καγκελόπορτας όσο από τη δολοφονική μίξη της κανονικότητας της καπιταλιστικής παραγωγής, του μικροαστικού ρατσισμού, της πατριαρχικής υπεροψίας και της μίζερης αποδοχής του κοινωνικού κανιβαλισμού. Προς επίρρωση και επιβράβευση αυτής της μίξης, η διοίκηση της αλευροβιομηχανίας δεν προβαίνει σε καμία απολύτως δήλωση και καμία κίνηση για αυτήν τη δολοφονία στην πόρτα της, ενώ λίγες εβδομάδες αργότερα τοποθετείται δημόσια μόνο για να κοινοποιήσει κυνικά τον ισολογισμό του 6μηνου. Οι κρατικές αρχές κατηγορούν μόλις ένα άτομο για «ανθρωποκτονία από αμέλεια». Τα ΜΜΕ φρόντισαν να ξεπλύνουν ακόμα και με δάκρυα τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς της δολοφονίας. Μετά από λίγες εβδομάδες διαχείρισης, προπαγάνδας και ανέξοδων «συγκινήσεων» για το «τραγικό συμβάν», ο κυρίαρχος λόγος το αφήνει στη βολική λήθη της «αμείλικτης επικαιρότητας».

Σε διάστημα μικρότερο του ενός μήνα και σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων, οι στυγνές δολοφονίες του Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα, του Δημήτρη Δαγκλή στο λιμάνι του Πειραιά, καθώς και της Όλγας στο εργοστάσιο Σαραντόπουλου στο Κερατσίνι –με όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που φέρει η καθεμία ξεχωριστά– είναι κάτι περισσότερο από δηλωτικές των κυριαρχικών επιλογών για τις γειτονιές του Πειραιά και πολλών άλλων ταξικά προσδιορισμένων περιοχών. Είναι η συμπύκνωση -χρονικά και γεωγραφικά- μίας αναβαθμισμένης και υποδειγματικής εξόντωσης των «από κάτω» εκ μέρους της κρατικής εξουσίας, της καπιταλιστικής λεηλασίας, της πατριαρχίας και του ρατσισμού (που συμβολίζονται στους μπάτσους-εκτελεστές και τους «αμερόληπτους» δικαστές, στην αρρενωπή δολοφονική «αδιαφορία», στις γερανογέφυρες της COSCO και την καγκελόπορτα ενός εργοστασίου). Είναι σημείο των καιρών των αλλεπάλληλων δολοφονιών, των βιασμών και των κακοποιήσεων γυναικών και άλλων μη αρρενωπών προσώπων, επιχειρώντας να ανασχέσουν τις χειραφετητικές διαδρομές των καταπιεσμένων από την πατριαρχική εξουσία. Είναι η εξακτίνωση της θανατοπολιτικής των μεταναστ(ρι)ών –όπως η πρόσφατη δολοφονία ενός μωρού στα σύνορα του Έβρου και η ακόλουθη σπίλωση του ιδίου και της μητέρας του από τον σκατόψυχο σωβινισμό του ελληνικού κράτους– και της κανονικοποίησης των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των κλειστών συνόρων και της εξαίρεσης συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων με φυλετικά, ταξικά και έμφυλα κριτήρια (τρέχον παράδειγμα οι απόπειρες βίαιης εκκένωσης μεταναστ(ρι)ών του Ελαιώνα με στόχο τον εκ νέου εγκλεισμό τους στο στρατόπεδο του Σχιστού στο Κερατσίνι). Είναι η αυταρχικοποίηση και επίταση της καταστολής, της επιτήρησης και του ελέγχου σε δρόμους και πλατείες (όπως με την αστυνομοκρατούμενη πλατεία Εξαρχείων), σε σχολές (όπως με την πανεπιστημιακή αστυνομία), σε φυλακές και ψυχιατρεία (όπως με την πρόσφατη δολοφονική διαχείριση του αναρχικού απεργού πείνας Γ. Μιχαηλίδη). Είναι η πραγματική όψη της επιστημονικής αυθεντίας και του υγειονομικού αυταρχισμού που εκδηλώθηκε με αφορμή την Covid-19 απέναντι σε καθετί «μιαρό», «ανίσχυρο» και «ασθενές» (όπως ένας παραβατικός ρομά για τη λευκή ανωτερότητα, ένας εργάτης για το αφεντικό του, ένα παιδικό σώμα κοριτσιού Ρομά για τον ενήλικα αρτιμελή νοικοκυραίο και τον εργοστασιάρχη του). Είναι η καταστροφή και οι στάχτες στον βωμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης και των ενεργειακών αναγκών για τη διατήρηση του πολιτισμού της μόλυνσης και της ρύπανσης. Είναι η φυσική προέκταση του εθνικισμού, του πατριωτισμού και της μισαλλοδοξίας, για την υπεράσπιση της ντόπιας κρατικής εξουσίας και των αφεντικών. Είναι η άλλη όψη της στρατιωτικοποίησης, των εξοπλισμών και των πολέμων που διεξάγονται μεταξύ κρατών για τον έλεγχο, την καταπίεση και την εκμετάλλευση ανθρώπων, γης και αέρα.

Οι δολοφονίες αυτές –όπως και η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, του Σαχζάτ Λουκμάν, του Ζακ Κωστόπουλου/της Zackie Oh! και τόσων άλλων περισσευούμενων, μεταναστ(ρι)ών, εργατ(ρι)ών και μη αρρενωπών cis προσώπων σε σύνορα και ενδοχώρα– δεν ήταν ποτέ κάποια μεμονωμένα περιστατικά ή κάποια «ατυχήματα» (κατασταλτικά, εργατικά ή «ανθρώπινα»). Αντιθέτως, αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι στην ολοένα και εντονότερη κατίσχυση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού κράτους-κεφαλαίου-πατριαρχίας, του εθνικού του κορμού και των φασιστικών του παραφυάδων. Μία κατίσχυση που μας θέλει αδύναμους, εξατομικευμένες, υπάκουους, αναλώσιμες, εφήμερες και καταναλωτικούς. Σε πόλεμο μεταξύ μας και σε ειρήνη με τα κάθε λογής αφεντικά μας, δίχως συλλογική μνήμη, καθημερινότητα και προοπτική. Για τον λόγο αυτό, ακόμα και αν ο κυρίαρχος λόγος υπερθεματίσει αρχικά πάνω σε ένα τέτοιο συμβάν, αυτό γίνεται προκειμένου οι πραγματικές του διαστάσεις να θαφτούν στη λήθη. Και για τον ίδιο λόγο, ο αγώνας για τη διατήρηση στη συλλογική μνήμη αυτών των δολοφονιών ενάντια στη λήθη της εξουσίας εξακολουθεί να είναι αγώνας ενάντια στον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει.

Η βαναυσότητα του φασισμού και του σύγχρονου ολοκληρωτισμού θα συνθλίβεται πάντα στην εξεγερσιακή ευαισθησία. Εκεί όπου η διάχυτη κοινωνική σύγκρουση ενάντια στις επιταγές και τις αυταπάτες της εξουσίας πραγματώνεται με αυτοοργανωμένες κοινότητες αλληλοβοήθειας, αλληλεγγύης, χειραφέτησης και αντίστασης. Ενάντια στις κυρίαρχες λογικές των διπόλων όπως δυνατοί-αδύναμοι, ειδικοί-ανειδίκευτοι, ικανοί-ανίκανοι. Ενάντια στις ιδεολογίες του ρατσισμού, του σεξισμού, του εθνικισμού και κάθε άλλου διαχωρισμού και διάκρισης.

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

ΚΡΑΤΟΥΣ-ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ-ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ & ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

———————————————–

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΝΙΚΟ Α.

που διώκεται για την εναντίωσή του στον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει

Την Παρασκευή 16 Σεπτέμβριου 2022, 9 χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από νεοναζιστικό τάγμα εφόδου της χρυσής αυγής το 2013, ο σύντροφος Νίκος Α. δικάζεται σε 2ο βαθμό στα δικαστήρια του Πειραιά για τη συμμετοχή του στην αντιφασιστική πορεία στο Κερατσίνι έναν χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, στις 18/09/14. Το εξαρχής σαθρό κατηγορητήριο αποτέλεσε τη βάση μίας πολύχρονης πολιτικής και εκδικητικής δίωξης, μέσω της οποίας τον Απρίλη του 2018 καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 6 χρόνια φυλάκισης με ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι το επερχόμενο εφετείο.

Η ζωντανή μας μνήμη ενάντια στη λήθη της εξουσίας…

Από το 2008, η διαχείριση της συστημικής κρίσης που εκδηλώθηκε ενάντια στους «από κάτω» και τους αγώνες τους ενάντια στην κρατική/καπιταλιστική λεηλασία, εξέθρεψε και πριμοδότησε ένα νεοναζιστικό/παρακρατικό μόρφωμα ως επίσημο κρατικό/κοινοβουλευτικό βραχίονα της δημοκρατίας. Τον Σεπτέμβρη του 2013, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι και μαζί της η διαδήλωση με εξεγερσιακά χαρακτηριστικά πολλών χιλιάδων αντιφασιστ(ρι)ών την αμέσως επόμενη μέρα στους ίδιους δρόμους, αποκάλυψαν από τη μία τον βαθύ συστημικό ρόλο της χρυσής αυγής, την προώθηση της ακροδεξιάς ατζέντας και του κοινωνικού εκφασισμού εκ μέρους της, τη λειτουργία της ως φασιστική εφεδρεία απέναντι στο διαφορετικό ή απέναντι σε ό,τι αντιστέκεται ενάντια στο σύστημα. Από την άλλη, ανέδειξαν ότι κάθε τέτοιο μόρφωμα -με όποιο μανδύα και αν εμφανίζεται- ήταν, είναι και θα είναι το μακρύ χέρι της δημοκρατίας. Έκτοτε, ένας όψιμος «κρατικός αντιφασισμός» και η πάντα χρήσιμη «θεωρία των άκρων» επιστρατεύτηκαν από κάθε λογής θεσμικούς φορείς. Αφενός, για να αφομοιώσουν και να καταστείλουν τον διάχυτο κοινωνικό αντιφασισμό και αφετέρου, για να ξεπλύνουν την ίδια εξουσία κράτους-κεφαλαίου-πατριαρχίας που τα αμέσως προηγούμενα χρόνια ανέσυρε τους φασίστες από τις τρύπες τους για να τους αναδείξει ως επίσημο πολιτικό/κρατικό πόλο.

…είναι οι αντιστάσεις μας απέναντι στις κρατικές μεθοδεύσεις

Στην αντιφασιστική διαδήλωση στο Κερατσίνι τον Σεπτέμβρη του 2014, έναν χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, το ίδιο σύστημα που γεννάει και εκθρέφει τον φασισμό έθεσε σε εφαρμογή το κρατικό δόγμα «Νόμος και Τάξη» και την κατασταλτική στρατηγική της «μηδενικής ανοχής» απέναντι σε αντιφασίστ(ρι)ες. Η δημιουργία και η διάχυση ενός τρομοκρατικού κλίματος πριν την πορεία από κράτος και ΜΜΕ (με 4.000 αστυνομικούς, μηχανοκίνητες δυνάμεις, ελικόπτερα και αύρα μέσα σε γειτονιές) δεν ήταν αρκετά για να εμποδίσουν πολλές χιλιάδες διαδηλωτ(ρι)ών που εκείνη τη μέρα γέμισαν και πάλι τους δρόμους του Κερατσινίου και συμμετείχαν στα αντιφασιστικά καλέσματα. Μεταξύ τους, ο σύντροφος Νίκος Α. από τις γειτονιές του Περιστερίου, που συμμετείχε ως κομμάτι της διοργάνωσης στο κάλεσμα και στο μπλοκ που διαμόρφωσαν τα δύο αυτοοργανωμένα εγχειρήματα του Κερατσινίου (η Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας και ο αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης και ρήξης Ρεσάλτο), με τη στήριξη του αντιφασιστικού συντονιστικού συλλογικοτήτων από τις περιοχές του Πειραιά και της δυτικής Αθήνας. Η αποτυχία της κρατικής καταστολής να εκφοβίσει χιλιάδες κόσμου συνοδεύτηκε από την εφαρμογή ενός σχεδίου κατατεμαχισμού και διάλυσης της ογκώδους αντιφασιστικής πορείας που την αψήφησε. Μεταξύ πολλών μπλοκ που χτυπήθηκαν από δυνάμεις των ΜΑΤ και μηχανοκίνητες δυνάμεις ΔΕΛΤΑ, αυτό που δέχθηκε τη μεγαλύτερη πίεση και διαδοχικές επιθέσεις ήταν το μπλοκ των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων της περιοχής, στο οποίο συμμετείχαν περί των 2000 ατόμων. Στη λεωφόρο Σαλαμίνος, το μπλοκ διασπάστηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις σε δύο κομμάτια τα οποία ανασυγκροτήθηκαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις λόγω των αστυνομικών φραγμών. Αμφότερα, δέχτηκαν νέες αστυνομικές επιθέσεις και συλλήψεις στο σωρό προκειμένου να διαλυθούν οριστικά. Το ένα κομμάτι, το πολυπληθέστερο, δέχτηκε επίθεση των ΜΑΤ με 61 συλλήψεις και τις συνήθεις ανυπόστατες απαγγελίες κατηγοριών πλημμεληματικού βαθμού. Το άλλο κομμάτι, που αν και μικρότερο αποτελούσε την κεφαλή του αρχικού μπλοκ, δέχτηκε νέα επίθεση από ομάδες ΔΕΛΤΑ στην πλατεία Κύπρου (στο δημαρχείο Κερατσινίου-Δραπετσώνας), σημείο που έγινε και η σύλληψη του Νίκου Α. με την απόδοση στη συνέχεια κατηγοριών κακουργηματικού βαθμού.

Το σαθρό και ανυπόστατο κατηγορητήριο ενάντια στον σύντροφο έφτασε στο σημείο να τον κατηγορεί για «κατοχή-χρήση μολότοφ, έκρηξη και εμπρησμό», ενώ εκείνη την ημέρα δεν είχε πέσει καμία μολότοφ ή κάτι σχετικό, ούτε στην πλατεία Κύπρου, ούτε στους γύρω δρόμους της. Η εκδικητικότητα του κράτους απέναντι σε όλους τους συλληφθέντες/ίσσες εκφράστηκε γενικότερα με τη δικαστική τους ομηρία επί 4 χρόνια για τις πολιτικές αυτές διώξεις, ενώ ειδικότερα στην περίπτωση του Νίκου Α. στην πρωτόδικη καταδίκη του σε 6 χρόνια φυλάκισης τον Απρίλη του 2018. Λίγους μόλις μήνες αργότερα (Γενάρης του 2019), οι 61 συλληφθέντες/ίσσες -που αρχικά διαδήλωναν στο ίδιο μπλοκ μαζί με τον Νίκο Α. πριν τους διασπάσουν οι κατασταλτικές δυνάμεις- απαλλάχθηκαν από όλες τις κατηγορίες που τους είχαν αποδοθεί, αποδεικνύοντας με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι η αρχική καταδίκη του συντρόφου έχει αποκλειστικά πολιτικό και εκδικητικό χαρακτήρα. Στο πρόσωπό του, το κράτος αναγνωρίζει και τιμωρεί την επιμονή όσων συμμετείχαμε στο αρχικό μπλοκ να παραμείνουμε στον δρόμο, παρά την πρωτοφανή κρατική καταστολή στις γειτονιές του Κερατσινίου. Αρνούμενες/οι με τη στάση μας τον όψιμο «θεσμικό αντιφασισμό» και τις προσταγές του, όπως επίσης και το ξέπλυμα του συστήματος που ευνοεί κάθε λογής φασιστικές γκρούπες και ιδεολογήματα.

Οι διώξεις αντιφασιστ(ρι)ών στα έδρανα του «θεσμικού αντιφασισμού»…

Ο φασισμός δεν πρόκειται ποτέ να τσακιστεί στα έδρανα των δημιουργών του. Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό είναι συγχρόνως και αγώνας ενάντια στο σύστημα και τους θεσμούς που τον γεννούν και τον θρέφουν. Είναι ο αγώνας των συλλογικών αντιστάσεων και της χειραφέτησης των «από κάτω» στους δρόμους, τις πλατείες και τις συνειδήσεις, για την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και την ατομική/κοινωνική απελευθέρωση. Ενάντια σε κάθε εξουσία, ενάντια στους επίπλαστους και επιβαλλόμενους διαχωρισμούς της φυλής, του φύλου, της τάξης, της θρησκείας, της αρτιμέλειας.

Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε φορά ο θεσμός της δικαιοσύνης επιχειρεί να αφομοιώνει τις κοινωνικές αντιστάσεις σε ελεγχόμενα θεσμικά πλαίσια και ταυτόχρονα να νομιμοποιεί το ίδιο το σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης που παράγει κάθε φασισμό. Γι’ αυτό άλλωστε, ο σύντροφος Νίκος Α. όπως και άλλοι αντιφασίστ(ρι)ες -π.χ. οι 10 συλλεφθέντες/ίσσες της αντιφασιστικής πορείας στο Αγρίνιο τον Σεπτέμβρη του 2018- διώκονται επί μακρόν ή και καταδικάζονται, την ίδια στιγμή που η συντριπτική πλειονότητα των φυσικών και ηθικών αυτουργών της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, του Σαχζάτ Λουκμάν και του Αλίμ Αμπντούλ Μάναν (και αμέτρητων άλλων δολοφονικών επιθέσεων σε αγωνιζόμενες/ους και μετανάστ(ρι)ες) κυκλοφορούν ελεύθεροι, πριν αλλά και μετά την πολυδιαφημιζόμενη δικαστική καταδίκη του ναζιστικού μορφώματος της χρυσής αυγής. Μίας προσχηματικής καταδίκης ενός διαχρονικού παρακρατικού και δολοφονικού μηχανισμού που αναδεικνύει ακόμα περισσότερο το πραγματικό πρόσωπο της καταστολής μπάτσων και δικαστών, όπως επίσης και τη μακιαβελική χυδαιότητα της «θεωρίας των άκρων». Πόσο δε μάλλον, αν ληφθούν επίσης υπόψη οι βαριές καταδίκες που ακούει κάθε φτωχοδιάβολος για συγκριτικά γελοία παραπτώματα -πάντα με βάση τα δικά τους μέτρα και σταθμά- αλλά και με τις παραδειγματικές καταδίκες και τους εκδικητικούς εγκλεισμούς όσων αντιστέκονται στην εξουσία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η άρνηση αποφυλάκισης -άνευ κάθε νομικής βάσης- του αναρχικού Γιάννη Μιχαηλίδη μετά την ολοκλήρωση της έκτισης της πολυετούς ποινής του από τον Δεκέμβρη του 2021, καθώς και η δολοφονική στάση του κρατικού μηχανισμού κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας που διεξήγαγε για 68 μέρες.

…είναι η προετοιμασία των επόμενων φασιστικών εφεδρειών κράτους-κεφαλαίου-πατριαρχίας

Όσο περισσότερο ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός κράτους-κεφαλαίου-πατριαρχίας «αντιτίθεται» στον φασισμό, τόσο περισσότερο τον εκφράζει και τον υποστυλώνει, υποδαυλίζοντας τον κοινωνικό αυτοματισμό και εκφασισμό. Από τον πόλεμο στην Ουκρανία (όπου κάθε εμπλεκόμενη κρατική εξουσία δήθεν πολεμάει τον φασισμό ή τον ναζισμό μιας άλλης), στην αντιμεταναστευτική θανατοπολιτική που συνεχίζεται ακάθεκτη (με το ελληνικό και το τουρκικό κράτος να εξαιρούν και να καταστέλλουν μετανάστ(ρι)ες ως «πιόνια της άλλης πλευράς»), μέχρι τις πολιτικές ηγεσίες -εγχώρια ή παγκοσμίως- που ενσωματώνουν ή συμμαχούν με δηλωμένους φασίστες και ναζί (κάτι που δεν αρνήθηκε να κάνει ούτε και η αριστερά του ελληνικού κράτους τα περασμένα χρόνια). Ο φασισμός όμως, με ή χωρίς χρυσή αυγή, είναι παρόντας σε διάφορες πτυχές, ατζέντες και λόγους της κυριαρχίας. Στις δολοφονίες και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών. Στις εθνικές φιέστες, στην πολεμική προετοιμασία και τα εξοπλιστικά της προγράμματα. Στη στρατιωτικοποίηση και την εκπειθάρχηση της κοινωνικής ζωής στη βάση ενός υγειονομικού-επιστημονικού ολοκληρωτισμού. Στην ολοένα εντεινόμενη καταστολή, στα στρατιωτικοποιημένα σύνορα και τις αστυνομοκρατούμενες πόλεις, σε φοιτητ(ρι)ές με αιχμή την εγκαθίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, όπως και σε υγειονομικές/ούς ή φυλακισμένους/ες. Στην πατριαρχική καθυπόταξη, τους βιασμούς, τους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες γυναικών και άλλων ατόμων που δεν ταιριάζουν στις επιταγές της κυρίαρχης λευκής, ετεροσεξουαλικής αρρενωπότητας. Στους άμεσα ή έμμεσα ρατσιστικούς λόγους και την προπαγάνδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης αλλά και αυτών που εμφανίζονται σε λογαριασμούς των social media κοινοβουλευτικών φορέων, δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών και λοιπών «influencers». Στην κανονικοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού, του ανταγωνισμού και της τοξικότητας. Στη γενικευμένη υλική και πνευματική φτωχοποίηση των ζωών μας.

Η υπόθεση της δίωξης του αντιφασίστα Νίκου Α. είναι αναπόσπαστο κομμάτι των συλλογικών μας αγώνων όλα αυτά τα χρόνια, σε δρόμους και πλατείες, σε πορείες και συγκεντρώσεις, σε συναντήσεις και αμφισβητήσεις, στη γενικότερη σύγκρουση μας με την κυρίαρχη κανονικότητα η οποία μας προκαλεί ασφυξία. Ακόμα περισσότερο, όταν η δίωξή του δεν κοιτάζει μόνο στο παρελθόν αλλά αποσκοπεί επίσης στην ανάσχεση των κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι στον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει, στο παρόν και το μέλλον. Όμως η επιβαλλόμενη λήθη της εξουσίας, οι κρατικές μεθοδεύσεις και η καταστολή δεν θα καταφέρουν ποτέ να ξεθωριάσουν την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα και τις ζωντανές μνήμες των «από κάτω». Ο Νίκος Α. είναι ένας από εμάς και δεν θα μείνει μόνος απέναντι σε κράτος, αφεντικά και φασίστες.

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ

 

Σεπτέμβρης 2022

http://anarxiko-resalto.blogspot.com/