Η επίθεση σε χώρους αγώνα με την καταστολή και την εκκένωση των καταλήψεων και η βίαιη υποτίμηση του μεταναστευτικού σώματος με τον εκτοπισμό και το ανελέητο κυνήγι ολόκληρων μεταναστευτικών πληθυσμών, αποτελεί ένα σταθερό στρατηγικό σχεδιασμό του κράτους, ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Ενώ η μια κρίση διαδέχεται την άλλη (οικονομική, υγειονομική, ενεργειακή, επισιτιστική) το κράτος με τα πραιτοριανά του σώματα, μετά τη σθεναρή αντίσταση του κινήματος αλληλεγγύης των καταλήψεων στο τελεσίγραφο του Χρυσοχοΐδη, επανέρχεται για να προχωρήσει σε εκ νέου επιθέσεις σε καταλήψεις («111», «Παλιό Νεκροτομείο») ή να απειλήσει με εκκενώσεις («Αντιβίωση»). Τη στιγμή που σχέδια εκκένωσης του camp Ελαιώνα, που εδώ και μήνες έχουν ξεδιπλωθεί από τον Δήμο Αθηνών και το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, καταλήγουν στο στόχο τους με τη σταδιακή εκδίωξη δεκάδων μεταναστών σε δυσμενείς συνθήκες, παρά την αντίσταση μεταναστών και αλληλέγγυων. Τη στιγμή που 39 μετανάστες/-τριες που βρίσκονταν εγκλωβισμένοι/-ες σε νησίδα στον Έβρο απειλούνταν με απέλαση, με το θάνατο της πεντάχρονης Μαρίας από τη Συρία να αποτελεί άλλη μια ανυπολόγιστη απώλεια στα σύνορα με τις εκκλήσεις για βοήθεια άλλων 49 εγκλωβισμένων μεταναστών/-τριών σε άλλη νησίδα στον Έβρο (στις εκβολές Ερυθροπόταμου στο Διδυμότειχο) να πέφτουν στο κενό. Η υποτίμηση αυτή των μεταναστών έχει οργανική σχέση με την υποτίμηση ολόκληρου του κόσμου της εργασίας, αφού οι μετανάστες αποτελούν το πιο υποτιμημένο και μαύρο κομμάτι της εργατικής τάξης, τον μόνιμο εφεδρικό στρατό φτηνών εργατών σε όλα τα πεδία της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Παράλληλα, η στρατιωτική διαχείριση των μεταναστών, η δαιμονοποίησή τους, ο εγκλεισμός και ο εκτοπισμός τους είναι μέσο για το χτίσιμο της «εθνικής ενότητας» εμπρός στο «επικίνδυνο Άλλο», τον «ξένο», τη «μεταναστευτική απειλή». Με αυτή τη διαχείριση το κεφάλαιο συνεχίζει να αναπαράγεται είτε μέσω των εξοπλιστικών προγραμμάτων για τη φύλαξη των συνόρων, είτε μέσω του ανθρωπιστικού κεφαλαίου (πχ ΜΚΟ) που συμβάλει στη γενικότερη διαιώνιση των συνθηκών καταπίεσης και εκμετάλλευσης μέσω της «φιλανθρωπίας» από τα πάνω.
Στα πλαίσια του παραπάνω στρατηγικού σχεδιασμού του κράτους η κατάληψη 111, που υπήρχε από το Μάρτιο του 2015, εκκενώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 22/07 δίνοντας τέλος στη συγκεκριμένη προσπάθεια αυτοοργάνωσης, αυτοδιαχείρισης και αυτοδιεύθυνσης στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Αφού κατέσχεσαν «επικίνδυνα υλικά» (κουζινομάχαιρα, μπουκάλια μπύρας κ.ά.) για να δημιουργήσουν εντυπώσεις παρέα με τα τηλε-παπαγαλάκια, σφράγισαν το κτίριο με θωρακισμένη πόρτα.
Την Τρίτη 16/08 πραγματοποιήθηκε εκκένωση της κατάληψης Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη. Η κατάληψη εδώ και έξι χρόνια αποτελεί έναν κοινωνικό χώρο με πολιτικές και πολιτισμικές παρεμβάσεις έχοντας καταφέρει να συνάψει σχέσεις με την τοπική κοινωνία και να συνεισφέρει στους τοπικούς κοινωνικούς –ταξικούς αγώνες μέσα από αντιιεραρχικές και οριζόντιες δομές αυτοοργάνωσης. Έτσι από τις πρώτες πρωινές ώρες το συγκρότημα του παλιού Νοσοκομείου αποκλείστηκε από δυνάμεις της αστυνομίας, που δεν επέτρεπαν την πρόσβαση στο χώρο, παράλληλα προκλήθηκαν φθορές στην είσοδο και ο χώρος σφραγίστηκε. Μάλιστα τις 22 Ιουλίου είχε δοθεί τελεσίγραφο που διέταζε την αποχώρησή των συντρόφων/-ισσών έως τις 27 Ιουλίου.
Η κατάληψη Αντιβίωση στα Γιάννενα για άλλη μια φορά βρίσκεται στο στόχαστρο της διοίκησης του Νοσοκομείο Χατζηκώστα (η οποία είχε συνυπογράψει την εντολή για εκκένωση του κτηρίου το 2013) μέσω του αθλητικού σωματείου ΑμεΑ «ΠΥΡΡΟΣ» στο οποίο έχει παραχωρηθεί το κτήριο. Γίνεται ξεκάθαρο, τη στιγμή που υπάρχουν δεκάδες άδεια και αναξιοποίητα κτήρια στην πόλη, πως ο καθοριστικός λόγος της επιλογής της Αντιβίωσης για το εν λόγω σωματείο είναι η καταστολή και η εκκένωση. Κάτι το οποίο είναι προφανές σε μια πόλη με ιστορικό αρκετών εκκενώσεων (Αντιβίωση, Acta et Verba, Non Serviam), εκκένωσης και κατεδάφισης (Brooklyn), αλλά και δυναμικών ανακαταλήψεων (Αντιβίωση, Acta et Verba).
Αρωγοί στις παραπάνω επιθέσεις δε θα μπορούσαν να μην είναι τα Μ.Μ.Ε. τα οποία συμμετέχουν επί της ουσίας στον κορμό της καταστολής ενισχύοντας τον διαχρονικό τους ρόλο απέναντι στους ακηδεμόνευτους αγώνες, τους οποίους σπεύδουν να συκοφαντήσουν και να στιγματίσουν ως «απειλή για το κοινωνικό σύνολο».
Στις παραπάνω κατασταλτικές επιθέσεις του κράτους απέναντι στις δομές αγώνα έρχεται να προστεθεί η επίθεση ομαδοποίησης αγνώστων στην κατάληψη Mundo Nuevo στη Θεσσαλονίκη στις 20/05 όπου έγραψαν συνθήματα και πέταξαν τρικάκια τη στιγμή που στον χώρο υπήρχε κόσμος που συμμετείχε σε εν εξελίξει εκδήλωση (diy drag show–hip hop live με τη συμμετοχή drag queens και μουσικών σχημάτων). Η επίθεση αυτή, πέρα από το αυτονόητο, ότι δηλαδή έθεσε σε κίνδυνο τον κόσμο που βρίσκονταν εντός και εκτός της κατάληψης, όχι μόνο έπληξε τον ίδιο τον χώρο που δέχτηκε την επίθεση αλλά δημιούργησε έντονους προβληματισμούς, δυσπιστία και σύγχυση για τις πολιτικές αφετηρίες της εν λόγω γκρούπας, στιγματίζοντας/αποδυναμώνοντας έτσι τους αγώνες υποκειμένων διαφόρων σεξουαλικών προσανατολισμών, ταυτοτήτων και εκφράσεων/χαρακτηριστικών φύλου για ορατότητα και απελευθέρωση από τα στενά όρια της κυρίαρχης κανονικότητας. Τα υποκείμενα που βρίσκονται πίσω από αυτήν την επίθεση, η οποία προσομοιάζει με παρακρατική, θεωρούμε πως αποτελούν μια σύγχρονη εκδοχή των χωρικών με τους αναμμένους πυρσούς κατά το κυνήγι μαγισσών του Μεσαίωνα και εμφορούνται από το ίδιο πνεύμα με τους μελανοχιτώνες του Μουσολίνι.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Η ολοένα αυξανόμενη φτωχοποίηση και εξαθλίωση του ντόπιου πληθυσμού σε αντιδιαστολή με τον εξευγενισμό του αστικού τοπίου σε όλη την επικράτεια (με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό της περιοχής των Εξαρχείων και του Λόφου του Στρέφη) καταδεικνύει την κοινή μοίρα ντόπιων και μεταναστών μέσα στα γρανάζια του καπιταλιστικού συστήματος, καταδεικνύει δηλαδή ότι «είμαστε όλοι μετανάστες». Ταυτόχρονα, η επίθεση στις καταλήψεις είναι επίθεση στον κόσμο που διεκδικεί δημόσια αγαθά, δημόσιους χώρους και εν τέλει την ίδια του τη ζωή, στον κόσμο που αγωνίζεται, που δημιουργεί σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, ενάντια στην υποτίμηση και την απαξίωση της ζωής του. Ωστόσο, αυτές οι επιθέσεις δεν μας τρομάζουν.
Στην επέλαση του κεφαλαίου στις ζωές μας, στις διώξεις και την καταστολή του κράτους, στην ανυποχώρητη εκδικητικότητά της αστικής δικαιοσύνης (απεργία πείνας Γ. Μιχαηλίδη, προφυλάκιση Π. Καλαϊτζή) απαντάμε με έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη από τα κάτω, με κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών. Απαντάμε με συντροφικότητα, με περισσότερη θέληση για αγώνα, με περισσότερο πείσμα για όσα πρέπει να συνεχιστούν. Παλεύουμε για ελεύθερη μετακίνηση για όλους/-ες τους/τις μετανάστες/-τριες. Για δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/-ΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ «111» & «ΠΑΛΙΟΥ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟΥ»
Η «ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ» ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΙΒΑΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΗ, ΣΥΝΟΡΑ, ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ, ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗΣ.
Κατάληψη Apertus
Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο