…Η Louise Michel υπήρξε στρατιώτης και παράλληλα μία από τις λίγες μαχόμενες γυναίκες στις πύλες του Παρισιού. Οι περισσότερες γυναίκες που ενεπλάκησαν στις μάχες ήταν νοσοκόμες, τραυματιοφορείς, συσσιτιάρχες (υπηρεσίες τις οποίες και η ίδια είχε προσφέρει) ή βοηθούσαν στην άμυνα της γειτονιάς τους. Η Louise Michel συγκρούστηκε με τον εχθρό στις περιοχές Issy, Ivry, Neully, συνήθως στις τάξεις του 61ου πεζικού συντάγματος της Μονμάρτης. Τα κατορθώματά της έγιναν γρήγορα γνωστά. Ήταν εκείνη άλλωστε που κράτησε μόνη της μαζί με κάποιον αφρικανό ζουάβο, πρώην μέλος της παπικής φρουράς, ένα χαράκωμα μπροστά στον σταθμό του Clamart για μια ολόκληρη νύχτα.
Πέρα από την αποτελεσματική της δράση στα οδοφράγματα, άσκησε αναμφισβήτητη επιρροή στους κομμουνάριους, τόσο στους απλούς στρατιώτες όσο και σε “ηγετικές” φυσιογνωμίες. Ήξερε να μιλάει και να πείθει και η ολοκληρωτική και συγκινητική της συμμετοχή δεν θα μπορούσε να αφήσει κανέναν αδιάφορο. Η ίδια, βέβαια, υπερβάλλει στα γράμματά της τον πολιτικό της ρόλο, αφού ως γυναίκα δεν είχε καμία συμμετοχή στην καθοδήγηση των υποθέσεων. Επιπλέον, βρισκόταν ελάχιστα στο Δημαρχείο, αλλά σχεδόν πάντα στα οχυρώματα της πόλης. Ωστόσο, δεν έπαυε ποτέ να λέει την άποψή της. Το κατόρθωμά της να πάει μεταμφιεσμένη στο στρατόπεδο των Βερσαλλιέρων και να επιστρέψει εκλαμβάνεται περισσότερο ως πρόκληση, παρά ως πολιτική πράξη.
Πρωτοστατούσε πάντοτε αγωνιζόμενη με παράλογο σθένος και μεταδοτικό ενθουσιασμό. “Η Louise Michel είναι η κατ’ εξοχήν επαναστατική προσωπικότητα, διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στην Κομμούνα. Θα λέγαμε ότι εκείνη ήταν που την ενέπνευσε, αν όχι ο επαναστατικός άνεμος“. Το παραπάνω απόσπασμα είναι από την εφημερίδα Le Voleur (Ο κλέφτης) , της 29 Δεκεμβρίου 1871, όπου εκτίθεται συνοπτικά η θέση της και το οποίο παραθέτει και η ίδια στο βιβλίο της La Commune…
…”Ανήκω ολόκληρη στην κοινωνική επανάσταση και δηλώνω ότι αποδέχομαι την ευθύνη των πράξεών μου… Αυτό που ζητώ από σας… είναι το στρατόπεδο Satory όπου βρίσκονται ήδη πεσμένα τα αδέρφια μας… Επειδή φαίνεται πως κάθε καρδιά που χτυπά για την ελευθερία δεν δικαιούται τίποτε άλλο παρά μονάχα λίγο μολύβι, απαιτώ το μερίδιό μου. Αν με αφήσετε να ζήσω, δεν θα σταματήσω να φωνάζω εκδίκηση και θα καταγγέλω, σε εκδίκηση των αδερφών μου, τους δολοφόνους της Επιτροπής Απονομής Χάριτος...”
Αποσπάσματα από το βιβλίο “Σας γράφω από τη νύχτα μου” που θα αποτελέσει και τη βάση για την παρουσίαση της Louise Michel στην εκδήλωση της 17/12
