Όσα ακολουθούν αποτελούν πολιτική και βιωματική καταγραφή εμπειριών από την παρέμβαση της συνέλευσής μας σε camps μεταναστών/στριών στον ελλαδικό χώρο, στα νοτιοανατολικά σύνορα της Ευρώπης. Το ίδιο περιεχόμενο είχε θεματική ζωντανή εκπομπή στην οποία συμμετείχαμε, στο πλαίσιο των Ραδιοζωνών Ανατρεπτικής Έκφρασης, την οποία μπορείτε να ακούσετε εδώ:
https://athens.indymedia.org/post/1612805/
—
Από τη πρώτη στιγμή της δημιουργίας της συνέλευσης Solidarity With Migrants, ο πρώτος στόχος μας ήταν να δείξουμε πως ”ο πόλεμος είναι εδώ”, δίπλα μας, στο χώρο που ζούμε. Όχι απλά στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική, ούτε μόνο στη Μόρια, γιατί την οποία ανά συγκυρία μιλούν όλοι-ες. Ο πόλεμος είναι και στα 12 camps-δομές εγκλεισμού μέσα στην Αθήνα και κοντά στην Αθήνα. Στον Ελαιώνα, στη Ριτσώνα, στη Μαλακάσα. Αν θέλουμε να είμαστε αλληλέγγυοι-ες, ας πάμε να δούμε πώς ζουν μετανάστες/στριες, να επικοινωνήσουμε μαζί τους και να αγωνιστούμε μαζί τους. Για αυτό και οι πρώτες κινητοποιήσεις που συμμετείχαμε ήταν στο camp του Ελαιώνα.
Όλο αυτό το διάστημα, πραγματοποιήσαμε με άλλες ομάδες ανοιχτές κοινές συνελεύσεις, διαδηλώσεις και άλλες δραστηριότητες, ειδικά πριν το lockdown. Τo lockdown φρέναρε αυτή τη δυναμική, και αν αποξένωσε μια φορά ντόπια άτομα μεταξύ τους, αποξένωσε πολύ περισσότερο τον εθνικό πληθυσμό από τους/τις μετανάστες/στριες.Το Κράτος αξιοποίησε την πανδημία για να εμποδίσει την επικοινωνία ντόπιων-αλληλέγγυων, να κλείσει ακόμα περισσότερο τα camps, να απορρίψει πιο πολλές αιτήσεις ασύλου (δυσχεραίνοντας τις διαδικασίες), να βάλει και πρόστιμα μέχρι 5000 ευρώ όπως μάθαμε σε μετανάστες/στριες (για σπάσιμο της καραντίνας 14 ημερών, θεωρώντας ότι όταν το καμπ έχει μπει όλο σε καραντίνα, είτε κάποιο άτομο έχει διαγνωστεί με covid-19 είτε όχι, σπάει την καραντίνα).
Μέσα στο lockdown συνεχίσαμε τις δια ζώσης συνελεύσεις μας και την προσπάθεια να παρέχουμε υλική στήριξη σε μετανάστες/στριες στην πόλη και camps (φάρμακα και ιατρικές υπηρεσίες μέσω αλληλέγγυων δικτύων, ρούχα, τρόφιμα κ.α), επιδιώξαμε τη συνέχιση της πολιτικής επικοινωνίας και υποστηρίξαμε αγώνες μεταναστών/στριών
Έχουμε επισκεφτεί δεκάδες φορές τα camps της Ριτσώνας, του Ελαιώνα, της Μαλακάσας, κάποιες φορές και τα camps του Σκαραμαγκά, του Σχιστού, της Ελευσίνας, της Κορίνθου, κάποιες φορές το κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας.
Συμμετείχαμε σε κοινές συνελεύσεις ντόπιων-μεταναστριών μέσα και μπροστά στα camps, καθώς και σε κοινές διαδηλώσεις (κυρίως στη Ριτσώνα και έπειτα στον Ελαιώνα), πραγματοποιήσαμε σε όλα τα camps μαζί με την υλική υποστήριξη των ανθρώπων πολιτικές διαμαρτυρίες με κύρια αιτήματα χαρτιά, ελευθερία, υγειονομική περίθαλψη, πρόσβαση στην εκπαίδευση. Ασχοληθήκαμε μέσα στην πόλη με παροχή ειδών πρώτης ανάγκης σε συνεργασία με το Victoria Solidarity, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι πέρασμα και το κοινωνικό κέντρο Ζιζάνια. Στηρίξαμε μετανάστες/στριες ενάντια στα πρόστιμα και το lockdown, αναλαμβάνοντας νομική υποστήριξη. Ασχοληθούμε με κάποιες περιπτώσεις καταγγελλιών εργασιακής εκμετάλλευσης και εργοδοτικής αυθαιρεσίας σε βάρος μεταναστών/στριών που δούλεψαν στο κέντρο της Αθήνας, στη πελοπόννησο ή τη Βόρεια Ελλάδα. Συνοδεύσαμε σε νοσοκομεία μετανάστες/στριες. Οι πρόσφατοι θάνατοι μεταναστριών/ων μας θύμισαν ότι δεν υπάρχει πραγματική εμπλοκή με το ”μεταναστευτικό” χωρίς προσωπική τριβή και εμπλοκή, στην κατεύθυνση των ανθρώπινων και έπειτα των συναγωνιστικών σχέσεων. Οι πρόσφατοι θάνατοι εντός των camp μας υπενθυμίζουν τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Μερικές χαρακτηριστικές εμπειρίες από τα camps, κάποιες από τις οποίες έχουν δημοσιευτεί, ήταν οι εξής:
Ριτσώνα
Με το πρώτο lockdown, ξεκινήσαμε μια κουβέντα πιο camp θα επισκεφτούμε πρώτα. Τα σενάρια ήταν δύο: ο Ελαιώνας, μέσα στην Αθήνα, και η Ριτσώνα, λίγο έξω από τη Χαλκίδα και κοντά στην Αθήνα. Στον Ελαιώνα υπήρχε επαφή με εργαζόμενο σε ΜΚΟ μέσα, στη Ριτσώνα με μετανάστρια που γνωρίσαμε στην αντιρατσιστική πορεία στον Ελαιώνα. Τελικά, η δεύτερη επαφή και όχι η πρώτη ήταν η πιο καθοριστική για να επισκεφτούμε το καμπ της Ριτσώνας.
Η πρώτη επίσκεψή μας στη Ριτσώνα, για να παρέχουμε υλική υποστήριξη, συνοδεύτηκε από αντιπαράθεση μεταξύ μεταναστών/στριών, που είχε ως αποτέλεσμα μια μικρή νίκη: οι πόρτες του camps, μετά από πίεση, άνοιξαν για εμάς. Διαμορφώθηκε σχέση εμπιστοσύνης, καθώς, όπως μας είπαν κάποια άτομα, ”όταν κανείς δεν πλησίαζε το camp ως υγειονομική βόμβα”, εμείς θελήσαμε να μιλήσουμε από κοντά με μετανάστες/στριες, από τις πρώτες μέρες του πρώτου lockdown. Η σχέση αυτή εμπιστοσύνης είχε ως αποτέλεσμα να δούμε όλο το camp, να ξεναγηθούμε από χριστιανούς, μουσουλμάνους/ες στα τζαμιά και τους άλλους λατρευτικούς ή κοινόχρηστους χώρους, να καλεστούμε στο ραμαζάνι από την αραβική κοινότητα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ και άνθρωποι μέσα από το camp (όλα αυτά επί κυβέρνησης Ν.Δ) προσπάθησαν να μας αποτρέψουν από το να πάμε στο camp και να παρέχουμε βοήθεια, λέγοντας ότι θα δημιουργήσουμε πρόβλημα ανταγωνισμού μεταξύ μεταναστών/στριών. Μας πρότειναν ως μόνο τρόπο τη διαμεσολάβηση με ΜΚΟ, που αρνηθήκαμε. Η διανομή ειδών ανάγκης, ωστόσο, όσο και αν συνοδευόταν από πολιτική συζήτηση και επικοινωνία, δημιούργησε πράγματι τριβές και ανταγωνισμούς (όχι στο βαθμό που θέλει η κρατική προπαγάνδα). Η διαμάχη για το τρόπο διαμονής αποτέλεσε ζήτημα συλλογικοποίησης και πολιτικοποίησης για εμάς και τις μεταναστευτικές κοινότητες. Σταδιακά αναγνωρίστηκαν “δικαιώματα” τόσο της αφρικανικής κοινότητας (που ήταν και είναι συχνά πιο αποκλεισμένη) όσο και των γυναικών σε όλη αυτή τη διαδικασία, κόντρα στην πατριαρχική δομή εκπροσώπησης. Ωστόσο, όπως θα αναφέρουμε και στη συνέχεια, ο συνδυασμός υλικής στήριξης (άρα και προσωπικής δέσμευσης σε επιτακτικές ανάγκες, πολιτικοποίησης και συλλογικοποίησης των προβλημάτων παραμένει ακόμα γενικό όριο, πρόβλημα και ζητούμενο.
Στη Ριτσώνα συμμετείχαμε σε 4 διαδηλώσεις, τις οποίες σε ένα βαθμό συνδιοργανώσαμε με μετανάστες/στριες. Η πρώτη με σύμφωνη γνώμη των εκπροσώπων των κοινοτήτων (κουρδική, αραβόφωνη, φαρσόφωνη, αφρικανική) διαδήλωση (περίπου 200+ ατόμων) η οποία αρχικά απαγορεύτηκε από το Υπουργείο Μετανάστευσης. Η δεύτερη διαδήλωση ήταν ημι-αυθόρμητη. Μετά από δική μας πολιτική παρέμβαση με πανό και υλικά μέσα στο καμπ, έγινε πορεία κυρίως από άτομα της αφρικανικής κοινότητας και άτομα από το αφγανιστάν-οι εκπρόσωποι πήραν αποστάσεις από αυτό-η πορεία βγήκε και έξω από το camp (περίπου 8ο ατόμων). Η τρίτη διαδήλωση που συμμετείχαμε ήταν με πρωτοβουλία της αφγανικής κοινότητας και τη συμμετοχή και άλλων ατόμων, με βασικό αίτημα τα χαρτιά και την επιτάχυνση των διαδικασιών ασύλου. Πρόκειται για μια σειρά διαδηλώσεων που αντιμετωπίστηκε και με καταστολή από ΟΠΚΕ-ΜΑΤ, με κλείσιμο της εισόδου του ”ανοιχτού καμπ” και δακρυγόνα. Η τέταρτη διαδήλωση (περίπου 100-150 ατόμων) ήταν ανακοινωμένη, μετά από συνεννόηση των κοινοτήτων και με τη συμμετοχή ατόμων, την Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων (20 Μάη) με βασικό αίτημα χαρτιά, ελευθερία, εκπαίδευση, ενάντια και στο νέο τείχος που Δ.Ο.Μ, Ελλάδα, Ε.Ε υψώνουν γύρω και από το καμπ της Ριτσώνας.
-Στη Μαλακάσα, τη δεύτερη φορά που πήγαμε, με αφορμή το πρώτο διαπιστωμένο θάνατο μετανάστη από Κόβιντ, μιλήσαμε με το ΔΟΜ, ο οποίος μας είπε ότι γνωρίζει το θάνατο, αλλά αρνήθηκε να μας δώσει άλλα στοιχεία. Από τη δεύτερη φορά αρχίσαμε να παραδίδουμε είδη ανάγκης και να μοιράζουμε πολιτικά κείμενα. Άλλες φορές είχαμε φαρσόφωνους μετανάστες συντρόφους μαζί, και τελικά έναν, και επίσης δώσαμε είδη ανάγκης και πολιτικά κείμενα. Αρχικά, όπως και στη Ριτσώνα, η πύλη ήταν για μας θεόκλειστη. Με την πίεση των ειδών ανάγκης, καταφέραμε σταδιακά να έχουμε μια μικρή πρόσβαση. Αρκετές φορές παραδώσαμε φάρμακα και ρούχα στη Μαλακάσα, διαδικασία που είχε μεγάλες δυσκολίες. Οι ανάγκες ήταν αμέτρητες, τα υλικά μας μέσα πολύ λίγα. Διαμορφώθηκε και σε αυτό το καμπ μια σχέση εμπιστοσύνης με αρκετά άτομα. Πραγματοποιήσαμε δύο φορές και ολιγάριθμες πολιτικές διαμαρτυρίες με πανό και μικροφωνική. Τέλος, επισκεφτήκαμε τη Μαλακάσα την εποχή που είχε αποκλειστεί από χιόνια. Διαπιστώσαμε ότι ακόμα και όταν οι δρόμοι είχαν ανοίξει, οι υπηρεσίες και οργανισμοί ”πρόνοιας” έλειπαν, έχοντας εγκαταλείψει χιλιάδες μετανάστες/στριες αβοήθητους/ες, χωρίς νερό και ρεύμα.
-Στην Κόρινθο, πέρα από πολύ μικρή υλική στήριξη και πολιτικά κείμενα συμμετείχαμε με ντόπιες συλλογικότητες (odo, mano aperta) στην ανακοινωμένη διαδήλωση έξω από το κλειστό κέντρο κράτησης με αφορμή την αυτοκτονία μετανάστη στο camp.
-Σκαραμαγκά και Σχιστό έγιναν προσαγωγές σε πλησίον αστυνομικό τμήμα μόνο και μόνο για το απλό μοίρασμα κειμένων απέξω. Τα συντρόφια αφέθηκαν ελεύθερα.
-Μέλος μας επισκέφτηκε επιπλέον τα Σφαγεία στη Ρόδο, για διανομή ειδών πρώτης ανάγκης, λίγους μήνες πριν την εκκένωση από την αστυνομία.
Κάποιες σκέψεις πάνω σε εμπειρίες και ερωτήματα προς το αντιρατσιστικό κίνημα
Γενικά Προβλήματα:
Σε όλα τα camp έχουμε συναντήσει ανάλογα προβλήματα, τα οποία πάντα έχουν ιδιαίτερες, μοναδικές αποχρώσεις. Το πρόβλημα της προσβασιμότητας μέσα στο camp και στην περίμετρό του, το πρόβλημα της γλώσσας, το πρόβλημα της διαμεσολάβησης ημών με τις μεταναστευτικές κοινότητες και τη διοίκηση, το πρόβλημα των άμεσων, πολλών και επιτακτικών υλικών αναγκών, το πρόβλημα του συνδυασμού υλικής υποστήριξης και πολιτικής επικοινωνίας.
Γενικές Ανάγκες:
Οι κοινές ανάγκες μεταναστών/στριών είναι. Ελευθερία (λόγω νομικού στάτους και της συνθήκης διαχείρισης του Covid-19), χαρτιά, διάφορα αιτήματα που αφορούν στάδια της διαδικασίας ασύλου, η περικοπή του cash, η εργασία και δικαιώματα για όσα άτομα δεν έχουν cash, η πρόσβαση στην ιατρικοφαρμακευτική περίθαλψη, η πρόσβαση στην εκπαίδευση και ειδικά τα σχολεία, οι συνθήκες στέγασης στα camps, και η αστεγία στις πόλεις, η αστυνομική καταστολή, ο γεωγραφικός περιορισμός και η απομόνωση από τα αστικά κέντρα.
Υλική υποστήριξη και Εμπιστοσύνη
Η υλική υποστήριξη των μεταναστών/στριών στη πλειοψηφία των περιπτώσεων αποτελεί αναγκαία συνθήκη για τη δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης ντόπιων-μεταναστριών, αν συνδυαστεί με το ότι δεν είμαστε ΜΚΟ, δεν έχουμε οικονομικό όφελος από όλο αυτό κλπ. Με την επαναληπτική επίσκεψη σε καμπς, μετανάστες/στριες πείθονται περισσότερο ότι η συλλογική μας βούληση δεν είναι να τους δώσουμε ψευδείς πληροφορίες, να διαμεσολαβήσουμε με το Κράτος κ.ο.κ.
Επίσης, η υλική υποστήριξη αποτελεί σημαντικό μέσο διεκδίκησης κοινωνικής ορατότητας και νομιμοποίησης, όταν συνδυάζεται με τον πολιτικό αγώνα.
Ωστόσο, συναντήσαμε πολλά προβλήματα σε αυτή τη διαδικασία. Αμέτρητες υλικές ανάγκες, λίγα δικά μας μέσα, ενώ συχνά δεν είχαμε την απαιτούμενη οργάνωση.
Σημεία πολιτικής σύγκλισης και αντιπαράθεσης
Εντός των μεταναστευτικών κοινοτήτων, υπάρχουν όχι μόνο άμεσες ανάγκες, αλλά διαφορετικές αξίες και πολιτικές απόψεις. Όπως συμβαίνει και με τον ντόπιο πληθυσμό, μπορούμε να επικοινωνήσουμε πολιτικά πιο εύκολα με τα πολιτικοποιημένα κομμάτια. Καθοριστικό ρόλο στην επικοινωνία μας με μεταναστευτικές κοινότητες συχνά παίζουν πολιτικοποιημένες γυναίκες-φεμινίστριες, νεολαία που είναι εξοικειωμένη με τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα και πηγαίνει σχολείο, πολιτικοποιημένοι άντρες κ.ο.κ.
Το ζήτημα της πατριαρχίας, ως τριπλή καταπίεση γυναικών, παιδιών, μη κανονικών, αποτελεί πολύ συχνά σημείο έντονης διαμάχης και πολιτικοποίησης. Επίσης το ζήτημα των εθνοτικών-πολιτισμικών διαφορών διαιρεί ανάμεσα σε πιο συντηρητικές-απομονωτικές και πιο διεθνιστικές αντιλήψεις. Το ταξικό ζήτημα διαπερνά εσωτερικά τις μεταναστευτικές κοινότητες και τις διαιρεί ανάμεσα σε πιο πλούσια και πιο φτωχά άτομα, με τα πρώτα να παίζουν συχνά ρόλο άτυπων εκπροσώπων, διαμεσολαβητών για διάφορες εξυπηρετήσεις κλπ. Η εσωτερική ταξική διαστρωμάτωση, σε συνδυασμό με τις διαφορετικές νομικές ταχύτητες (διαφορετικά νομικά status), δημιουργεί επίσης προστριβές και ομαδοποιήσεις.
Υπάρχει και μια σχέση αμφίδρομης πολιτικοποίησης ντόπιων-μεταναστριών. Σε αρκετές περιπτώσεις επισκέψεων σε camps, η δική μας θέληση για παροχή ειδών ανάγκης και πολιτική επικοινωνία με μεταναστευτικές κοινότητες, έχει προτρέψει τις κοινότητες μεταξύ τους να παραμερίσουν κάποιες διαφορές και να συνομιλήσουν μεταξύ τους και μαζί μας με πιο ισότιμους όρους. Επίσης, η δική μας παρουσία κάποιες φορές αποτέλεσε ένα επιπλέον μέσο ώστε διάφορα υποτιμημένα κομμάτια, πχ μεταναστών/στριών από την Αφρική, γυναικών και παιδιών εντός των κοινοτήτων τους κλπ να διεκδικήσουν καλύτερες θέσεις εκπροσώπησης στο εσωτερικό των μεταναστευτικών κοινοτήτων και προς τον «έξω», ντόπιο κόσμο.
Το ζήτημα της εκπροσώπησης
Μόνο στη Ριτσώνα συναντήσαμε ένα πρωτόλειο σύστημα εκπροσώπησης της κάθε κοινότητας. Ωστόσο, και σε αυτό το camp το σύστημα εκπροσώπησης εξελίχθηκε με την επανάληψη των επισκέψεών μας εκεί. Για να παραδίδουμε είδη πρώτης ανάγκης και για να καταγράφουμε αιτήματα, ανάγκες και επιθυμίες των μεταναστών/στριών, έπρεπε οι κοινότητες να έχουν εσωτερικές διαδικασίες εκπροσώπησης, συναπόφασης, κοινά κριτήρια καταγραφής και προτεραιοποίησης των αναγκών των πιο ευάλωτων κλπ. Συχνά τις εργασίες αυτές αναλαμβάνουν είτε εθελοντικές ομάδες μεταναστών/στριών, είτε πάγιες, πατριαρχικού τύπου, ιεραρχίες μεταξύ των οικογενειών μιας κοινότητας, είτε πρωτοβουλιακά κάποια άτομα που διεκδικούν μια θέση στο υπό διαμόρφωση σύστημα εκπροσώπησης της κοινότητάς τους και μεταξύ των κοινοτήτων. Στη Ριτσώνα, η κουρδική κοινότητα βρισκόταν σε θέση υπεροχής, και είχε ως εκπρόσωπο έναν γενικό εκπρόσωπο του camp, η αραβόφωνη κοινότητα είχε εσωτερικές διαιρέσεις και μία βασικά οικογένεια-εκπρόσωπο, ανάλογη κατάσταση ίσχυε και με τη φαρσόφωνη κοινότητα, ενώ η αφρικανική κοινότητα υποτιμώνταν συστηματικά από τις άλλες κοινότητες. Γενικά οι εκπρόσωποι πάντα παίζουν, αντιφατικά, και προωθητικό και περιοριστικό ρόλο. Από τη μία οργανώνουν τη συζήτηση με συλλογικούς όρους, μειώνοντας διακοινοτικές και άλλες προστριβές, από την άλλη περιορίζουν αγωνιστικές επιθυμίες των πολλών.
Σε άλλα camps έχει παρατηρηθεί μια κατάσταση περισσότερο ατομικών και οικογενειακών στρατηγικών, και απουσία εκπροσώπησης των κοινοτήτων.
«Κοινοί αγώνες ντόπιων-μεταναστριών»
Το πρόταγμα «κοινοί αγώνες ντόπιων-μεταναστριών» συναντά όρια στη διαφορετική θέση και τα διαφορετικά προνόμια που έχουν οι πολίτες, εν προκειμένω της Ελλάδας, έναντι των μεταναστών/στριών. Κατά κανόνα στεκόμαστε απλά αλληλέγγυοι/ες σε αγώνες των μεταναστών/στριών, έχοντας υποστηρικτικό ρόλο. Είναι σπάνια μια πολιτική διαμόρφωση αιτημάτων και διεκδικήσεων που να τείνει σε μια πραγματική ισοτιμία, δείχνοντας τη δυνατότητα μιας υπέρβασης της πραγματικής υλικής και νομικοπολιτικής ανισοτιμίας την οποία αντιμετωπίζουμε.
Κοινωνική και Πολιτική Απομόνωση των αγώνων
Υπάρχει απομόνωση των αγώνων των μεταναστών/στριών και των αλληλέγγυων από άλλους κοινωνικούς αγώνες. Το ντόπιο κίνημα σε γενικές γραμμές δεν έχει εικόνα και δεν επιδιώκει να έχει εικόνα της ζωής των μεταναστριών. Η ατομική γνώση πολλών για αυτά τα ζητήματα δεν γίνεται συλλογική δράση και προσπάθεια. Υπάρχει μια ιδεολογική αναπαράσταση των μεταναστών/στριών, ενάντια στον εθνικό κορμό, που δεν επικοινωνεί ουσιαστικά μαζί τους, δεν έχει τριβή με τα προβλήματά τους κλπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το κίνημα στην Αθήνα, ακόμα και το αντιρατσιστικό κίνημα, δεν επισκεπτόταν σχεδόν ποτέ καμπς που βρίσκονται σε απόσταση μιας ώρας από την Αθήνα.
Στα ζητήματα Στέγασης, Υγείας, Εργασίας, Φεμινιστικών αγώνων και Εκπαίδευσης μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα βήματα στην οικοδόμηση μιας κοινής αγωνιστικής συνύπαρξης.
Στέγαση: είναι σημαντικό το ζήτημα της αποτίμησης των καταλήψεων στέγης για μετανάστες/στριες, το ζήτημα της εναντίωσης στις εξώσεις (από τη πρωτοβουλία ενάντια στις εξώσεις που καλούσε το ΣΒΕΜΚΟ μέχρι τη πολύ μικρή δράση της δικής μας συνέλευσης), το ζήτημα αγωνιστικής διεκδίκησης να ανοίξουν σπίτια και ξενοδοχεία από το πλεονάζον στεγαστικό απόθεμα του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε. Και όλα αυτά στην κατεύθυνση σύνδεσης με το στεγαστικό των ντόπιων. Μια τέτοια μικρή προσπάθεια ήταν η κοινή μας πορεία με τη συνέλευση για τα ενοίκια και η μαζική, πολύγλωσση επικοινωνία, κατά τη διάρκεια της πορείας, με μεταναστευτικό κόσμο στη Βικτώρια, τον Άγιο Παντελεήμονα, την Κυψέλη κ.α. Επίσης δημιουργήθηκε ένας συντονισμός ενάντια σε εξώσεις αναγνωρισμένων προσφύγων από άλλες συλλογικότητες (Coordination against Evictions), ενώ μπλοκαρίστηκαν 6 εξώσεις μεταναστών/στριών από ΜΚΟ που βρίσκονταν σε εξέλιξη.
Υγεία:
Προσπαθήσαμε, πέρα από την παροχή συνταγογραφημένων φαρμάκων, να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο υγειονομικής αλληλεγγύης για την εξυπηρέτηση μεταναστών/τριών. Η σχετική ομάδα εργασίας μας δημιούργησε αυτό το δίκτυο και μετά από κάποιες μήνες η προσπάθεια ατόνησε υπό το βάρος της δέσμευσης που χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Παραμένει ωστόσο ένα δίκτυο αλληλεγγύης που εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί σε μικρό βαθμό ιατρικές ανάγκες μεταναστών/στριών. Συμμετείχαμε για την κοινωνικοποίηση του ζητήματος στην καμπάνια ”Υγεία χωρίς Αποκλεισμούς”.
Εργασία: έχουμε ασχοληθεί λιγότερο ή περισσότερο με τρεις περιπτώσεις σύγκρουσης των μεταναστών/στριών με τα αφεντικά τους. Δεν έχουμε καταφέρει να συνδέσουμε συνολικά τη δράση μας το ζήτημα της ταξικής εκμετάλλευσης μεταναστών/στριών και ντόπιων (κάμποι Θεσσαλίας, Β.Ελλάδα Πελοπόννησος, Αθήνα, νησιά, κ.α).
Αγώνες ενάντια στην πατριαρχία: Στο camp της Ριτσώνας αυτοοργανώθηκε ομάδα μεταναστριών, συγκρουόμενη με την πατριαρχική δομή εκπροσώπησης και αγωνιζόμενη για τις ανάγκες και τις επιθυμίες των γυναικών του camp. Με πανό που μας έδωσε αυτή η ομάδα συμμετείχαμε στη φεμινιστική διαδήλωση της 8ης Μάρτη. Διατηρούμε ομάδα εργασίας (fem soli) και κοινοποιήσαμε τη σχετική εμπειρία μας στη ραδιοφωνική εκπομπή ραπ σκάνδαλο. Θεωρούμε πως η σύνδεση μεταναστευτικών-φεμινιστικών αγώνων είναι πολύ σημαντική για το πολυεθνικό κίνημα που θέλουμε να χτίσουμε, αλλά και για τις εσωτερικές σχέσεις της συνέλευσής μας.
Εκπαίδευση: δεν έχουμε φτιάξει τις συνδέσεις ντόπιων-μεταναστριών που είναι εφικτές, στο ζήτημα της εκπαίδευσης, μέσα και έξω από τα σχολεία, μέσα στα camps στις αυτοοργανωμένες προσπάθειες, κ.α. Μέσα στην πανδημία, για χιλιάδες παιδιά μεταναστών/στριών η πρόσβαση στην εκπαίδευση ουσιαστικά καταργήθηκε με την επιβολή της αναγκαστικής στη πράξη τηλεκπαίδευσης, που εντείνει τους ρατσιστικούς και ταξικούς αποκλεισμούς. Συμμετείχαμε σε φοιτητική διαδήλωση με πανό για την εκπαίδευση των μεταναστών/στριών, και συνδεόμαστε με κάποιους εκπαιδευτικούς που αγωνίζονται για το δικαίωμα πρόσβασης μεταναστών/στριών σε σχολεία, και με προσπάθειες μεταναστών/στριών για την εκπαίδευση. Η εκπαίδευση είναι βασική επιθυμία μεταναστών/στριών.
Τέλος, το ζήτημα της αστυνομικής καταστολής μπορεί να θεωρηθεί επίσης σημαντικό πεδίο, από τα pushbacks στα σύνορα μέχρι την επιβολή του lockdown στα καμπς και τις πόλεις, ενάντια κυρίως σε μετανάστες/στριες αλλά και σε ντόπιους/ες. Αναδύεται μια αντικατασταλτική κοινότητα αγώνων ως δυνατότητα απέναντι σε ελληνικό κράτος και Ε.Ε. Για το λόγο αυτό συμμετείχαμε σε συνέλευση ενάντια στα πρόστιμα και το lockdown και συνδιοργανώσαμε κοινές αντιλοκνταουν δραστηριότητες σπάζοντας απαγορεύσεις κυκλοφορίας, κυρίως στην πλατεία πρωτομαγιάς και στα camps κατά τη διάρκεια του lockdown
Ανατροφοδότηση προσωπικού-πολιτικού, ιδιωτικού-δημοσίο
Έχουμε κάνει διαφόρων ειδών συνδυασμούς προσωπικού-πολιτικού, ιδιωτικής και δημόσιας δράσεις. Όπως αναφέρθηκε, είναι αναγκαίο όποιο άτομο θέλει να συνδεθεί με μετανάστες/στριες να ενδιαφέρεται για τα προσωπικά τους προβλήματα και ανάγκες, που συχνά είναι επιτακτικά/ες. Από την άλλη μεριά, η έλλειψη πόρων και ο αυτοργανωμένος χαρακτήρας της συνέλευσής μας βάζει όρια στο πόσο μπορούμε να βοηθήσουμε. Είναι αναγκαία μια σύνδεση προσωπικών αναγκών και πολιτικής-συλλογικής δράσης που δεν έχουμε πετύχει ακόμα και μας έχει δυσκολεύσει ιδιαίτερα ως συνέλευση. Όσον αφορά τη σχέση ιδιωτικού-δημόσιου, κάποιες φορές μετανάστες/στριες δεν επιδιώκουν τη δημοσιοποίηση, ως έκθεσή τους, συνήθως όμως όσον αφορά τις διαδηλώσεις την επιδιώκουν ως ενισχυτική της ορατότητας και των αιτημάτων τους. Η δημοσιοποίηση βοηθά και την ανατροφοδότηση των δράσεων και της επικοινωνίας μεταξύ των camps και μεταξύ camp-πόλεων.
Καταληκτικά σχόλια
Η επιδείνωση της ζωής των μεταναστών δεν περιορίζεται στους ανθρώπους που βρίσκονται σε στρατόπεδα. Χιλιάδες μετανάστες στα νησιά και την ηπειρωτική χώρα βρίσκουν κλειστές τις πόρτες των νοσοκομείων. Ο αποκλεισμός τους από την ιατρική περίθαλψη είναι μια άλλη όψη της αντι-μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους. Ο συνεχής πόλεμος εναντίον των μεταναστών/στριών τους καθιστά ευάλωτους και δημιουργεί μια απειλητική κατάσταση για την υγεία τους, καθώς τα χρόνια προβλήματα υγείας παραμένουν χωρίς επίβλεψη, ενώ τα άτομα χωρίς Αριθμό Κοινωνικής Ασφάλισης (ΑΜΚΑ) αποκλείονται οριστικά από τη δυνατότητα συνταγογράφησης των απαραίτητων φαρμάκων, ενώ ασθενείς με προβλήματα που απαιτούν χειρουργική επέμβαση δεν έχουν πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη και ως εκ τούτου η κατάστασή τους επιδεινώνεται και γίνεται χρόνιο πρόβλημα. Το πεδίο αυτού του αποκλεισμού επεκτάθηκε από την κρατική διαχείριση της πανδημίας, εντείνοντας το καθεστώς στρατιωτικής-αστυνομικής διαχείρισης, ειδικά για εκείνους που ζουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ωστόσο, οι μετανάστες/στριες αντιστέκονται και συνεχίζουν να πολεμούν. Το ελληνικό κράτος και η ΕΕ δεν μπορούν να αποτρέψουν όλους τους ανθρώπους που θα ήλπιζαν από το να περάσουν τα σύνορα. Όπως είναι εμφανές από τις κινητοποιήσεις μεταναστών στον Ελαιώνα, τη Ριτσώνα, τον Σκαραμαγκά και την Υπηρεσία Ασύλου στην Κατεχάκη, οι αγώνες δεν σταμάτησαν στην πανδημία. Για παράδειγμα, οι μετανάστες αρνήθηκαν τα τρόφιμα που διανέμονται από τον στρατό στη Μόρια-2, αντιστάθηκαν στις περισσότερες από 10.000 εξώσεις του ΔΟΜ, άλλων ΜΚΟ και του Ελληνικού Δημοσίου. Αντιστάθηκαν στον πόλεμο που διεξήχθη εναντίον τους με κάθε τρόπο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως ο αγώνας των ντελιβεράδων της Ντόμινο, ντόπιοι και μετανάστες πολέμησαν μαζί.
Ελευθερία κινήσεων και υγειονομική περίθαλψη για ντόπιους και μετανάστες
Κλείστε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
Στέγαση στον αστικό ιστό για όλους
Ίση απασχόληση, εκπαίδευση, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα