Όταν ήμουν μικρή και βλαμμένη είχα καταπιεί αμάσητο το αφήγημα της μαλακισμένης, υπερβολικής, θυμωμένης, εξοργισμένης, κακιάς, μίσανδρης, υστερικής φεμινίστριας.

Κάπου στη μετάβαση απ’την πλήρη πλύση εγκεφάλου στα πρώτα μπουσουλήματα προς την συνθήκη της σκέψης, έβρισκα κάποια συνέπεια και πραγματικότητα σε φεμινιστικές αφηγήσεις αλλά διαφωνούσα εντελώς με το μέσο έκφρασης. Φαντασιωνόμουν μια γυναίκα με μαλακή φωνή, πολύ ψύχραιμη, προετοιμασμένη για όλα, ρομποτική, τακτοποιημένη, άψογη, ικανή να αντιπαρατεθεί σε κάθε στατιστική, αντίλογο, mra περιεχομένου αφήγηση με αριθμούς, όγκους κειμένων που είχε αποστηθίσει, όγκους γεγονότων που θα χτύπαγαν στα μούτρα τους αντιφεμινιστές με τη λογική τους.

Πίστευα ότι η “λογική” ήταν κάτι υπαρκτό, σπουδαίο, αξιόλογο.

Τώρα πιστεύω ότι η λογική, όποτε κάνει την εμφάνισή της σε συζητήσεις που αφορούν την κοινωνία, είναι μέσο σίγασης των από κάτω, των δικαιολογημένα οργισμένων.

Η οργή δεν είναι πρόβλημα. Η οργή, όταν έχεις 13 γυναικοκτονίες, έναν Μπαλάσκα, ένα Τσιάρα, ένα νομο υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, μία Μπεκάτώρου, έναν Πετρούνια, βιασμένα ανήλικα από προπονητές και τόσα “μεμονωμένα περιστατικά” και “εγκλήματα πάθους” είναι μονόδρομος για κάθε γυναίκα που διαθέτει μια κάποια κριτική σκέψη, μια κάποια μνήμη και μια κάποια ικανότητα σύνδεσης των γεγονότων μεταξύ τους.

Όταν οι γυναικοκτόνοι οργίζονται είναι “έγκλημα πάθους”. Όταν εμείς οργιζόμαστε με τις πράξεις τους και τη δομή της κοινωνίας που την επιτρέπει “χάνουμε το δίκιο μας”. Οι γυναίκες που οργίζονται “χάνουν το δίκιο τους”, “πώς κάνεις έτσι μια κουβέντα είπε”, “ε εντάξει μη φτάνουμε στο άλλο άκρο”.

Αυτές οι ατάκες είναι δεδομένες, είναι περιορισμένες, δεν διαθέτουν φαντασία. Μπορείτε να τις μάθετε απέξω και να αποκλείσετε απ’τον κύκλο σας όσους τις λένε. Η πατριαρχία είναι εξαιρετικά ισχυρό σύστημα μεν, στερείται φαντασίας, δημιουργικότητας και ευφυίας δε. Μη νομίζετε ότι αυτοί που επικαλούνται τη “λογική” είναι καλύτεροι από σας με κάποιον τρόπο. Λογική σημαίνει “γενικά παραδεδεγμένες κοινωνικές αξίες” aka “βούλωνε και μη μας τα πρήζεις”.

Η οργή είναι άνθος. Η οργή είναι θερμή αχτίδα από μέσα προς τα έξω. Είναι σποράκι απ’το οποίο μπορεί ν’ανθίσουν υπέροχα λουλούδια όπως η κοινωνική συνείδηση, ο ακτιβισμός, η αλληλεγγύη, η φροντίδα και το νοιάξιμο απέναντι σε άλλες γυναίκες. Είναι απαραίτητη στις συνθήκες που ζούμε για να προκύψει η ανάγκη μεταβολής των συνθηκών της ζωής μας. Η ψυχραιμία είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν δεν σε σκοτώνουν. Την ευαγγελίζονται αυτοί που μπορούν να την έχουν και μετά πρήζουν τους υπόλοιπους ότι αντιδρούν υπερβολικά. Περί αυτού πρόκειται.

Δεν είστε ούτε υπερβολικές, ούτε χάνετε το δίκιο σας. Είστε άνθρωποι με νου σε συνθήκες κοινωνικού gaslighting.

Μεσαίο δάχτυλο όρθιο και προχωράμε.