Πριν από ακριβώς 6 χρόνια, το καλοκαίρι μεταξύ της 8ης και 9ης τάξης, συμμετείχα σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση για νέους. Εκεί γνώρισα Παλαιστίνιους, παιδιά σαν εμένα, για πρώτη φορά. Έγιναν φίλοι μου. Από τότε, επισκέπτομαι αυτή την κατασκήνωση κάθε χρόνο. Σήμερα, 6 χρόνια μετά, αρνούμαι να βλάψω τους ανθρώπους που γνώρισα εκείνο το καλοκαίρι και κάθε καλοκαίρι από τότε. Αρνούμαι να βλάψω τις οικογένειες τους, ή τους εκατομμύρια Παλαιστίνιους που ζουν στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα.

Τα τελευταία 6 χρόνια, μπορούσα να επιλέγω καθημερινά τι θέλω να κάνω και πώς θέλω να ζω. Μπορούσα να πηγαίνω στο σχολείο και να συναναστρέφομαι με άλλους νέους με ασφάλεια. Κοιμόμουν καλά τη νύχτα. Μπορούσα να κυκλοφορώ ελεύθερα και είχα καταφύγιο κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του πολέμου. Μπορούσα να εκφράσω την άποψή μου, να παρακολουθήσω διαδηλώσεις χωρίς να συλληφθώ, να συμμετέχω σε ομάδες ακτιβισμού και να περνάω εύκολα από σημεία ελέγχου στη Δυτική Όχθη. Μπορούσα να ψηφίσω στις εκλογές. Μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου με όλα τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα.

Οι φίλοι μου όμως από εκείνο το καλοκαίρι πριν από 6 χρόνια, δεν είχαν ούτε τις εμπειρίες της ζωής μου ούτε τα πλεονεκτήματά μου. Δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν και να κινηθούν ελεύθερα. Περνούσαν τη μέρα ανησυχώντας ότι τη νύχτα ένας ένοπλος στρατιώτης θα στεκόταν πάνω από το κρεβάτι τους. Δεν είχαν ούτε φυσική ούτε συναισθηματική ασφάλεια. Δεν είχαν πολιτικές ελευθερίες και δεν μπορούσαν να ψηφίσουν για να επιλέξουν την κυβέρνηση που ελέγχει τη ζωή τους. Στερήθηκαν τα βασικότερα δικαιώματα που εμείς θεωρούμε δεδομένα, συμπεριλαμβανομένου ακόμη και του δικαιώματος να αντιταχθούν στις αδικίες που υφίστανται εξαιτίας της ισραηλινής κατοχής.

Αρνούμαι να συμμετάσχω σε ένα ρατσιστικό βίαιο σύστημα που προκαλεί πόνο στους Παλαιστίνιους κάθε μέρα της ζωής τους. Κάθε μέρα Ισραηλινοί στρατιώτες εισβάλλουν σε παλαιστινιακά σπίτια. Κάθε μέρα ο ισραηλινός στρατός συλλαμβάνει παιδιά Παλαιστινίων, και αρνείται στους Παλαιστίνιους αγρότες την πρόσβαση στη γη τους. Το στρατιωτικό σύστημα που υπηρετεί την κατοχή εδώ και χρόνια αποκλείει κάθε δυνατότητα ελεύθερης διακίνησης στους Παλαιστίνιους, ενώ ταυτόχρονα περιορίζει την πρόσβαση τους σε καθαρό νερό και σε κατάλληλη υγειονομική περίθαλψη.

Ελπίζω ότι η άρνησή μου να υπηρετήσω στον ισραηλινό στρατό θα κάνει τη διαφορά, ακόμη και αν είναι μικρή. Ελπίζω ότι θα ευαισθητοποιήσει και θα οδηγήσει κι άλλους Ισραηλινούς να σκεφτούν με κριτική σκέψη για πράγματα που πολλοί θεωρούν ως «φυσικά». Πιστεύω ότι όλοι πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά για όλους όσους ζουν μεταξύ του Ιορδάνη ποταμού και της Μεσογείου. Ελπίζω ότι η άρνηση συμμετοχής σε ένα καταπιεστικό σύστημα θα δείξει στους Ισραηλινούς ότι μπορούμε να επιλέξουμε να ενεργήσουμε διαφορετικά και να σταματήσουμε τη βία, και ότι με αυτή τη συνειδητοποίηση θα υπάρχει ελπίδα.

Μπορείτε και εσείς να βοηθήσετε να διορθωθούν τα πράγματα. Μπορείτε να ενημερώσετε άτομα που γνωρίζετε για τις συνεχιζόμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκατομμυρίων Παλαιστινίων πολιτών που ζουν υπό ισραηλινή κατοχή στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, και να βοηθήσετε άλλους να δουν την αλήθεια. Εάν προσπαθήσουμε μαζί και αντιταχθούμε στο απαρτχάιντ, την καταπίεση και τη βία με μη βίαιο τρόπο, τόσο εντός του Ισραήλ όσο και εκτός αυτού, ίσως μπορέσουμε να διορθώσουμε αυτήν την ιστορική αδικία και να αρχίσουμε να χτίζουμε μια καλύτερη ζωή, μια ασφαλή ζωή, μια δίκαιη ζωή τόσο για τον εβραϊκό όσο και για τον παλαιστινιακό λαό.

Με αλληλεγγύη,

Σαχάρ

29 Αυγούστου 2021

Πηγή: Refuser.org