Επιστροφή στην κανονικότητα… της γενικευμένης ασφυξίας
« Οι άνθρωποι πρόβαλαν δειλά από τα κλειστά τουςσπίτια. Χαμογέλασαν πικρά και ειρωνικά έναςακόμη ονειροπόλος είπαν και ασφάλισαν για ακόμη μία φορά τις πόρτες τηςφυλακής τους από φόβο μήπως και κάνουν τελικά την απόπειρα της απόδρασης.»
Με την σταδιακή άρση των μέτρων είμαστε πάλι ελεύθερες να κυκλοφορούμε και σιγά-σιγά θα αρχίζουν να λειτουργούν ξανά διάφοροι τομείς της οικονομίας και της διασκέδασης που είχαν κλείσει με την πανδημία. Όμως, αυτή η ελευθερία στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου ίδια για όλους. Πρόκειται για μια συνθήκη που κρύβει τους ταξικούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς, οι οποίοι διατρέχουν την κοινωνία μας και πριν και μετά την πανδημία και έχουν ενισχυθεί από την κρατική διαχείριση αυτής. Έτσι, η κανονικότητα στην οποία επιστρέφουν τα καταπιεσμένα κοινωνικά κομμάτια είναι περισσότερο ασφυκτική παρά πραγματικά ελεύθερη.
Η πανδημία έφερε τρομακτικές αλλαγές στην καθημερινότητα και τη ζωή που είχαμε συνηθίσει. Ο φόβος για τον ιό, σε μεγάλο βαθμό, άρχισε να καθορίζει τις προσωπικές (και όχι μόνο) σχέσεις μας, απομακρυνθήκαμε ο ένας από την άλλη και όποιες συλλογικοποιήσεις μας μπήκαν στην αναμονή. Και όταν οφόβος έγινε μοχλός, το ιδεολόγημα της ατομικής ευθύνης έγινε σημαία ενός δολοφονικού κράτους. Υπεύθυνο για την διασπορά έγινε το άτομο, ενώ εκατομμύρια ευρώ που «δεν υπάρχουν» για να διατεθούν στην υγεία, δίνονται σε πολεμικούς εξοπλισμούς, στην ενίσχυση της αστυνομίας και στην εξυπηρέτηση διευρυμένωνκομματιών του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα υπέρογκα ποσά μοιράστηκαν στα ΜΜΕ για να διασπείρουν το φόβο και όσα επιδόματα και «ελαφρύνσεις» δόθηκαν ήταν ανεπαρκή και σκοπό είχαν να κατευνάσουν τις όποιες αντιστάσεις. Όσα μέτρα μας επιβλήθηκαν για την αποφυγή του συνωστισμού ήταν για την πειθάρχηση και όχι για την προστασία μας αφού ταυτόχρονα το μεγαλύτερο κομμάτι της παραγωγής δεν σταμάτησε να δουλεύει.
Η καθημερινότητά μας λοιπόν έγινε ακόμα πιο ασφυκτική. Στις σχέσειςμας, η οθόνη αντικαθιστά την φυσική παρουσία και την ανθρώπινη επαφή. Νομίζουμε ότι ζούμε ένα πόλεμο, ίσως τον χειρότερο. Τον πόλεμο που έχει κηρύξει η εξουσία ενάντια στην ελευθερία της σκέψης, στο δικαίωμα να είναι η φαντασία μας παρούσα σε κάθε μας πράξη. Ο πόλεμος αυτός έχει εκατομμύρια νεκρούς στα σαλόνια τους, μέσα στα σπίτια τους από τον συνεχή βομβαρδισμό ψεμάτων των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης.
Το διάστημα αυτό, όπου εκφράστηκε η ανάγκη συλλογικοποίησης και κοινωνικοποίησης, είτε αυτό ήταν σε πλατείες, είτε με την διοργάνωση πορειών και διαδηλώσεων, η κυβέρνηση εφάρμοσε το περιβόητο δόγμα «νόμος και τάξη» με αποκορύφωμα το φιάσκο της Νέας Σμύρνης. Παράλληλα, η διαχείριση της πανδημίας καθίσταται η τέλεια αφορμή για την περαιτέρω υποτίμηση των εργασιακών σχέσεων. Με την επιβολή της τηλεργασίας σε πολλούς τομείς η εκμετάλλευση και η διαθεσιμότητα των εργαζομένων ελαστικοποιείται ακόμα περισσότερο. Η τελευταία πράξη αυτής της υποτίμησης έρχεται με την προώθηση ενός νέου νομοσχεδίου που στην ουσία καταργεί εργασιακά κεκτημένα (οκτάωρο, απεργία).
Η κρατική διαχείριση οδήγησε στο να ενταθούν οι κοινωνικοί διαχωρισμοί εις βάρος των καταπιεσμένων. Σε φυλακές, κρατητήρια, «κλειστού τύπου» στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, ψυχιατρεία και γηροκομεία οι συνθήκεςδιαβίωσηςέγιναν πιο δυσχερείς,ενώ απαγορεύτηκαν όλες οι επισκέψεις, απομονώνοντας τους ήδη έγκλειστους από οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο. Η κρατική «μέριμνα» για τις μετανάστριες συνεχίζεται με δολοφονίες στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα,με χιλιάδες εξώσεις από τα σπίτια τους,απελάσεις από τη χώρακαι παράνομες επαναπροωθήσεις. Άλλες κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες, όπως σεξεργάτες, χρήστριες ουσιών, εργαζόμενους σε μαύρη εργασία, άστεγες, καταδικάζονται από το κράτος να στερούνται την πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την επιβίωσή τους, ενώ συγκεκριμένες περιοχές, όπου διαμένουν κυρίως Ρομά, έγιναν πεδίο πειραματισμού πλήρους αποκλεισμού και ελέγχου. Η μόνη περίπτωση που το κράτος αποφασίζει να μιλήσει για τις «αόρατες», είναι για να τις στοχοποιήσει ως υπεύθυνες διασποράς τουιού. Παρόλη την γενικότερη ασφυκτική συνθήκη δεν σταμάτησαν οι κινήσεις αλληλεγγύης και αντίστασης. Από την δημιουργία ομάδων αλληλοβοήθειας, διεκδικήσεις σε χώρους εγκλεισμού και εργασίας μέχρι πορείες γειτονιάς και μαζικές διαδηλώσεις (εκπαιδευτικά, απεργία πείνας του Κουφοντίνα, ενάντια στην αστυνομική βία κ.α.).
Ερχόμενοι στο σήμερα, αν και ο αριθμός των κρουσμάτων εμφανίζεται υψηλός, το lock down σπάει για να υποδεχτεί η Ελλάδα τους τουρίστες. Ναι μεν θα ξανάκινηθεί αυτό το κομμάτι της οικονομίας και θα πέσουν φαινομενικά τα ποσοστά της ανεργίας, αλλά αυτή η βελτίωση θα είναι πολύ παροδική. Και αν κάτι μας έχει δείξει αυτός ο χρόνος με την πανδημία, είναι ότι σίγουρα δεν μπορεί ένας τόπος να στηρίζεται αποκλειστικά σε κάτι τόσο εύθραυστο όπως είναι η τουριστική βιομηχανία. Όσο για τον κόσμο που δεν βγάζει κάποιο κέρδος από αυτόν τον τομέα η καθημερινότητα αλλάζει δραματικά: έλλειψη στέγασης, ακριβά ενοίκια, κατάληψη δημόσιων χώρων με τραπεζοκαθίσματα, ξαπλώστρες, ομπρέλες κ.λ.π. και υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων σε ξενοδοχεία, χώρους εστίασης κ.α.
Δεν νιώθουμε ιδιαίτερη ανακούφιση με την (προσωρινή;) άρση των μέτρων. Σίγουρα θέλουμε να τελειώσει η συνθήκη των lockdown. Καταλαβαίνουμε όμως ότι ουσιαστικά επιστρέφουμε στα προηγούμενα με ακόμα χειρότερους όρους. Το ύστατο θεμέλιο όλης αυτής της οικονομικής τάξης, που τοποθετείται κάτω από τη σημαία της ελευθερίας, είναι πράγματι η δομική βία της ανεργίας, της επισφαλούς εργασίας και της απειλής απόλυσης που εμπεριέχει. Οργανωτής της δομικής βίας, το κράτος, δείχνει όλο και πιο αυταρχικές τάσεις και εθνικιστικά και φασιστικά ιδεολογήματα κερδίζουν έδαφος.
Για αυτή την συνθήκη δεν ευθύνεται μια κυβέρνηση ή μια συγκεκριμένη πολιτική, αλλά οι σχέσεις κυριαρχίας, ταξικές, ρατσιστικές, πατριαρχικές, που διαμορφώνουν διαχρονικά τις ζωές μας. Διαιωνίζονται από την αστική δημοκρατία, στην οποία αλλάζουν οι πρωταγωνιστές σε κάθε εκλογική αναμέτρηση αλλά οι λύσεις που προωθούνται θα είναι πάντα μερικές ή παραπλανητικές. Απέναντι σε αυτή, εμείς προτάσσουμε την οριζόντια, αδιαμεσολάβητη, αντιιεραρχική αυτοοργάνωση μέσω συνελεύσεων σε γειτονιές, σχολές, χώρους εργασίας, σε αντιεξουσιαστικές ομάδες και συνωμοτικές παρέες. Απέναντι στην κοινωνική απάθεια, την ανάθεση και την ιδιώτευση προτάσσουμε την πολύμορφη δράση, την συλλογικοποίηση, την επανοικειοποίηση των δημόσιων χώρων και την δημιουργία κοινοτήτων αγώνα. Δεν διαπραγματευόμαστε για την τύχη των ζωών μας και πράττουμε στο εδώ και στο τώρα για την καταστροφή του υπάρχοντος,ενάντια στην κανονικότητα της εκμετάλλευσης. Ενάντια στο φόβο,τον έλεγχο και τον μασκαρεμένο ολοκληρωτισμό.
Συνέλευση Αναρχικών-Αντιεξουσιαστών/στριών
Χανιά, Ιούλιος 2021
Trailer προβολών : https://www.youtube.com/watch?v=mQ9or0Ps6nY