Έτσι λέει η Αστυνομία κι εγώ λέω ότι η αυτοχειρια της 11χρονης εχει τουλάχιστον ηθικό αυτουργό και ουσιαστικό δράστη τον πατέρα της. Έναν τύπο που είχε χόμπι του να κοπανάει τους γύρω του. Αυτό έκανε κόλαση την ζωή της μικρής που απελπιστηκε κι έκανε το μεγάλο βήμα προς τον γκρεμό.

Όπως μας λέει η εφημερίδα η μητέρα είχε κάνει ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του άντρα της, εξαιτίας της βιαιοτητας του. Η δασκάλα ήταν ενημερωμένη για τις μέρες κι ώρες που μπορούσε αυτος να βλέπει τα παιδιά, γι αυτό όταν ο πατέρας ήρθε να την πάρει σε μη επιτρεπόμενη μέρα από το σχολείο δεν του την έδωσε. Ο πατέρας αμέσως ξυλοκόπησε και την δασκάλα που έμεινε πολύ καιρό στο νοσοκομείο. Γι αυτήν του την πράξη έμεινε στην φυλακή και στο τέλος του 2020 αποφυλακιστηκε. Η δασκάλα εγκατέλειψε το σχολείο όταν έμαθε την αποφυλάκιση του. Όπως είπε η ίδια “η ιστορία μου στοίχισε πολύ επί 5 χρόνια “, δηλαδή όσα τα χρόνια της οικογενειακής βίας. Δίκιο είχε. Πόσο ξύλο να φας για τα παιδιά των αλλων;

Η μητέρα όμως και τα παιδιά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να τον βγάλουν από την ζωή τους. Όταν συνέβη ο ξυλοδαρμός της δασκάλας, η μικρη ήταν 9 χρόνων. Όταν ο πατέρας της έδερνε την μάνα της ήταν 6. Το ξύλο το είδε με τα μάτια της κι ένας Θεός ξέρει πόσο ξύλο ειδε. Της είχε γίνει συνείδηση ότι δεν θα γλυτώσουν ποτέ από αυτόν και πως όποτε του καπνίζει μπορεί να εμφανίζεται και να τους κοπανάει. Και να που το κορίτσι αυτοκτόνησε. Ναι, η ζωή δεν αξίζει πάντα να την ζεις ή τουλάχιστον δεν αξίζει όταν δεν υπάρχει ελπίδα βελτίωσης της. Γι αυτό αυτοκτονούν όλοι, γιατί πιστεύουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Η μικρούλα δεν σχημάτισε αυτήν την εντύπωση επειδή ήταν φαντασιοπληκτη, αλλά επειδή καταλαβαινε με σαφήνεια πόσο ανυπερασπισυη ήταν η ίδια, η μάνα και τα αδέρφια της μπροστά στον πατέρα. Τέλος λοιπόν. Τέλος.

Η μάνα της είπε στα κανάλια ότι το κορίτσι θα γίνει άγγελος. Δεν ξέρει Θρησκευτικά, γι αυτό τα λέει λάθος: Οι άνθρωποι ΔΕΝ γίνονται άγγελοι κι εκείνοι που αυτοκτονούν δεν πάνε ΠΟΤΕ στον Παράδεισο. Στον Παράδεισο η κοπέλα μπορεί να πάει εάν ο Θεός αποδεχθεί ότι αφαίρεσε την ζωή της χωρίς την θέληση της, υπό εξαναγκασμό. Για μένα έτσι έγινε. Πηδησε στον γκρεμό η ίδια, ουσιαστικά όμως εξαναγκαστηκε.

Εάν υπήρχαν νόμοι που να τιμωρούν σωστά την βία κατά των γυναικών, αυτά δεν θα γίνονταν. Εάν τα χέρια που απλώνονταν κοβονταν, τότε θα είχαμε πολύ περισσότερες γυναίκες υγιείς και πιο πολλές ζωντανές. Τότε δεν θα ακούγονταν τα κλάματα μέσα από 4 τοίχους, όλα γυναικεία. Ποιος νομοθέτης ακούει τα γυναικεία κλάματα και ποιος δίνει σημασία; Κανείς, οι νομοθέτες είναι άντρες. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι ολόκληρη χτισμένη πάνω στα κλάματα των γυναικών, απλώς επειδή γράφεται από άντρες, αυτό το σημείο παραλείπεται.

Σε μας τις γυναίκες τι μένει να κάνουμε; Να προσέχουμε να μην κλαίμε δυνατά κι ενοχλούμε τους γείτονες και να ανάβουμε κεράκια στους τάφους των νεκρών γυναικών, λέγοντας για να παρηγορηθουμε ότι τάχα έγιναν άγγελοι. Όλα αυτά είναι σαχλαμάρες, οι νεκρές δεν γίνονται άγγελοι. Είναι απλώς νεκρές, τελειωμένες. Και πάντα θα λείπουν στο μέτρημα.

Μελουζίν, fb