10 ημέρες κατάληψης στην πρυτανεία του ΕΜΠ άφησαν πίσω τους πολλά. Πολλά πολιτικά συμπεράσματα, πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις, σκέψεις και προβληματισμούς, μια παρακαταθήκη ενός αγώνα που συνεχίζεται (και θα συνεχίζεται για καιρό) και μια πανέμορφη τοιχογραφία. Μια απεικόνιση ενός κοριτσιού στην εξέγερση της Χιλής που κοιτά κατάματα τον μπάτσο και στο βλέμμα της αντικατοπτρίζεται όλο το μίσος για το κράτος, το κεφάλαιο και την αστυνομία τους. Ένα μίσος οικουμενικό, αφού και τα δικά μας βλέμματα κάτι τέτοιο αντικατοπτρίζουν. Από όσα μας άφησε η κατειλημμένη πρυτανεία του ΕΜΠ τίποτα δεν σβήνεται, ούτε ακόμα η τοιχογραφία μας που η διοίκηση του ιδρύματος επέλεξε να βανδαλίσει ασπρίζοντας ξανά τον τοίχο του κτιρίου. Γιατί αν φοβάται κάτι, αυτό είναι το σύνθημα που την συνόδευε. Είναι το βλέμμα εκείνο που, αν και βυθισμένο στην οργή, υπάρχει για να δίνει ελπίδα στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων, από την Χιλή μέχρι την Αθήνα. Είναι η αδυναμία της να σβήσει ουσιαστικά αυτό που συνέβη και να αποτρέψει αυτό που θα συμβεί.

Ή με τους άσπρους τοίχους του Νόμου και της Τάξης.

Ή με τα σύμβολα και τις εμπνεύσεις των καταπιεσμένων.

Δεν θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα γιατί η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα.

Ανοιχτή Συνέλευση Πολυτεχνείου