Aνταπόκριση από τη Ρόδο
Τί συνέβη στα Σφαγεία;
Στη Ρόδο των γυναικοκτονιών και του τουρισμού, παρακολουθήσαμε τις τελευταίες μέρες ακραίες ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια στους κατοίκους των σφαγείων, δηλαδή τους μετανάστες και τις μετανάστριες που διέμεναν υπό άθλιες συνθήκες σε έναν χώρο άκρως ακατάλληλο (όπως περιγράφουμε παρακάτω, στο χρονικό ενός σφαγείου). Το νησί που υποδέχθηκε με τυμπανοκρουσίες τους 189 ολλανδούς τουρίστες πριν λίγες μέρες, που με 400 ευρώ μπορούν να απολαύσουν τον ήλιο και τη θάλασσα που τόσο απλόχερα εκμεταλλεύεται ο ντόπιος πληθυσμός (https://www.dimokratiki.gr/…/eftasan-chthes-sti-rodo…/), στάθηκε για μία ακόμα φορά λίγο και απέδειξε πως η φιλοξενία είναι κάτι που αγοράζεται.
Αφουγκραζόμενος τις ρατσιστικές διαθέσεις των ντόπιων ψηφοφόρων του, που ξεκίνησαν από απειλές στο facebook και έφτασαν μέχρι οπαδικού τύπου πεσίματα στα σφαγεία, ο δήμαρχος της ρόδου Αντώνης Καμπουράκης κατέθεσε μήνυση προς τους μετανάστες για παράνομη κατάληψη του χώρου (που ο ίδιος ο δήμος είχε παραχωρήσει το 2015). Στη συνέχεια, το πρωί της 13ης Απριλίου (την πρώτη μέρα του ραμαζανιού), σύσσωμη η περιφέρεια με ομάδες της αστυνομίας και του λιμενικού εισέβαλαν στη δομή και απομάκρυναν τους 160 κατοίκους, χωρίς καμία προειδοποίηση, εξήγηση ή ενημέρωση για το πού σχεδιάζουν να τους μεταφέρουν https://www.dimokratiki.gr/…/egine-epiteloys-i…/.
Οι μετανάστες μεταφέρθηκαν στην Κω, σε μία σπασμωδική κίνηση που δεν άργησε να προκαλέσει την αντίδραση του γνωστού για τις θέσεις του δημάρχου Θ. Νικηταρά (δες εικόνα παρακάτω). Τώρα κρατούνται, χωρίς να ξέρουμε που θα τους στείλουν, ενώ η τοπική κοινωνία ξερνάει χαρωπά το μίσος της (https://rodosreport.gr/se-tragiki-katastasi-ta…/…).
Παράλληλα στην Κω οι άνθρωποι στοιβάχτηκαν σε κρεβάτια χωρίς στρώματα ή στο πάτωμα. Αυτοί που κόπτονται για την παρανομία μοιράζοντας μηνύσεις, ξέρουν αν τελικά είναι νόμιμο να απομακρύνεις ανθρώπους με χαρτιά από έναν τόπο, επικαλούμενος ψευδώς υγειονομικές βόμβες ή κρούσματα κοβιντ;Για εμάς που καταφέραμε μέσα σε αυτό το κλίμα να στήσουμε κάποιες σχέσεις αλληλεγγύης με τους κατοίκους των σφαγείων, η χτεσινή μέρα ήταν μέρα ντροπής για την ανεπάρκειά μας όλα αυτά τα χρόνια. Ελπίζουμε να φτάσουν εκεί που θέλουν και ίσως στο δρόμο τους να βρουν πιο φιλόξενα και αλληλέγγυα μέρη.
Σφαγεία: Σύντομο χρονικό της Άτυπης Δομής Φιλοξενίας Μεταναστ(ρι)ών της Ρόδου
Ίσως εξαιτίας της απόστασης από τις ακτές της Τουρκίας και των πιο δύσκολων θαλάσσιων περασμάτων, η Ρόδος δεν έχει παίξει σημαντικό ρόλο στις προσφυγικές ροές. Παρόλα αυτά, από το 2015 υπήρχε στο νησί μία άτυπη δομή κοντά στο εμπορικό λιμάνι, στον χώρο των παλιών σφαγείων. Ο χώρος αυτός έχει δοθεί από τον δήμο και υποτίθεται ότι λειτουργεί ως κατάλυμα και κέντρο υποδοχής και ταυτοποίησης. Αρχικά λειτουργούσε κυρίως ως ενδιάμεση στάση πριν την Αθήνα ή άλλα μεγάλα κέντρα. Στην πράξη όμως, και ειδικά με επίφαση την πανδημία, οι διαδικασίες αυτές καθυστερούσαν όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να καταλήγουν εγκλωβισμένοι για μήνες στο κτήριο αυτό.Στα σφαγεία, ένα κουφάρι κτηρίου χωρίς παράθυρα και πόρτες, εκτεθειμένο στο κρύο και τη βροχή, ζούσαν μέχρι χτες περίπου 150 άνθρωποι. Ένα νησί που κοκορεύεται πως μπορεί να φιλοξενήσει περισσότερους από 1.800.000 τουρίστες τον χρόνο, τελικά δεν μπόρεσε να στεγάσει λιγότερους από 200 μετανάστ(ρι)ες. Όλον αυτόν τον καιρό, κανένας φορέας δεν φρόντισε για τις βασικές τουλάχιστον ανάγκες επιβίωσης των μεταναστ(ρ)ιών, πέρα από ελάχιστα αλληλέγγυα άτομα. Ενώ κατά καιρούς έχουν περάσει διάφορες ΜΚΟ και ομάδες του δήμου, το κύριο μέλημά τους ήταν να κλείσει η δομή και να μην λερωθεί η τουριστική εικόνα του νησιού. Αυτό σήμαινε ότι οι ανάγκες σε ρούχα, παπούτσια, κουβέρτες, φάρμακα και τρόφιμα καλύπτονταν αποκλειστικά από αλληλέγγυο κόσμο ή από φιλανθρωπίες της καθολικής εκκλησίας. Το μαγείρεμα το είχαν αναλάβει οι κάτοικοι των σφαγείων, που μαγειρεύουν σε άδεια βαρέλια πετρελαίου ανάβοντας φωτιά. Πολλοί/ές έμεναν σε αυτοσχέδιες τέντες με σελοφάν γιατί δεν χωρούσαν καν να στρώσουν στον στεγασμένο χώρο. Οι συχνές διακοπές ρεύματος στο κτήριο (που υποτίθεται ηλεκτροδοτούνταν από την δήμο) είχαν ως αποτέλεσμα το καμπ να πιάνει συχνά φωτιά εξαιτίας των κεριών (ευτυχώς μόνο με υλικές απώλειες). Το καμπ τροφοδοτούνταν από δύο βρύσες με το νερό να έρχεται από γεώτρηση, ενώ διέθετε δύο χημικές τουαλέτες και δύο συμβατικές που έτσι κι αλλιώς δεν λειτουργούσαν. Είναι προφανές ότι κανένας και καμία δεν μπορεί να ζει σε αυτές τις εξευτελιστικές συνθήκες.
Ως αλληλέγγυες αναζητούσαμε λύσεις που μπορούσαν να επιτρέψουν μια πιο αξιοπρεπή λύση για τους κατοίκους των σφαγείων και είχαμε καταφέρει να στεγάσουμε κάποιες οικογένειες. Οι δεσμοί που χτίσαμε με τους μετανάστες και τις μετανάστριες των σφαγείων ήταν για εμάς σημαντικές και ποτέ δεν περιμέναμε ότι ξαφνικά θα τους μετέφεραν βίαια και χωρίς κανένα σχέδιο μακριά από το νησί.
