Υπάρχει η επιλογή να σιωπήσεις και καιρός να μιλήσεις, η απόφαση;
Να παραμείνεις άνθρωπος.
Ένα είναι σίγουρο, κάνεις δεν πρόκειται να κερδίσει καμία μάχη,αν πρώτα δεν μάθει όρθιος να στέκεται…
Βρίσκομαι 16 μήνες, έγκλειστος στις φυλακές Λάρισας. Βιώνοντας όλον αυτό τον καιρό μια εκδικητική παράνοια των διωκτικών αρχών στο πρόσωπό μου. Μια φρονηματική δίωξη σε ό,τι πολιτικά και κοινωνικά σαν άνθρωπος πρεσβεύω. Κρατούμαι όμηρος, καθώς τίποτα από την δικογραφία δεν δικαιολογεί την προφυλάκιση μου. Η σύλληψή μου, η μεθοδευμένη ενοχοποίησή μου άρα και η δίωξή μου από την αρχή, εξυπηρετεί την ανάγκητης αστυνομίας να παρουσιάσει αποτελεσματικότητα, ακόμα και με επίπλαστα στοιχεία, που για να πείσει καταφεύγει ακόμα μια φορά σε χυδαίες κινήσεις εντυπωσιασμού και πολυπαιγμένα φτηνά σενάρια.
Από την άλλη, η νεοσύστατη κυβέρνηση χρειαζόταν μια επιτυχία, τόσο που όταν αυτή δεν υπήρχε, έπρεπε να την εφεύρει! Στόχος της να προχωρήσει με γρήγορα βήματα, βαθύτερα στο δόγμα Νόμος και Τάξη, όμως δεν άργησε να αποδειχτεί περίτρανα ότι πίσω από αυτό κρύβονταν ο αυταρχισμός, η αστυνομοκρατία και η παραποίηση της πραγματικότητας, ώστε επιβάλλουν τη βία του καθεστώτος, την σύγχρονη βαρβαρότητα που πλέον υφίσταται ολόκληρη η κοινωνία. Η δίωξή μου λοιπόν, έχει σαφή πολιτικά κριτήρια και αποσκοπεί στον εκφοβισμό κάθε αντιστεκόμενου, επιβάλλοντας ένα καθεστώς εξαίρεσης σε όσους-ες αγωνίζονται. Παράλληλα, βασίζεται στην στοχοποίηση της πολιτικής μου ταυτότητας, με καταφανή εκδικητικότητα στο πρόσωπό μου για την στάση αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης, που έχω δείξει όλα αυτά τα χρόνια.
Σ’ ότι αφορά την υπόθεσή μου πρόκειται για τις πρώτες, νέου τύπου αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις έκτακτης ανάγκης, που αποσκοπούν να δείξουν έργο από την πλευρά της αστυνομίας και της κυβέρνησης και να στεφθούν με επιτυχία, ακόμη και όταν η πραγματικότητα τούς διαψεύδει.Επί 16 μήνες, αργούσαν τα “υποτιθέμενα’’ στοιχεία εις βάρος μου,στοιχεία που αρκετό καιρό κρατούσαν σε συρτάρια, τα οποία ακόμη και σήμερα, παραμένουν ανύπαρκτα. Από την ανακρίτρια που περίμενε τόσο καιρό, γιατί «μπορεί να προκύψουν στοιχεία για την ενοχή μου», που ποτέ δεν ήρθαν, ως τον εισαγγελέα Κωσταρέλο, που κραυγαλέα πια εφηύρε το στοιχείο με το οποίο πρότεινε την παραπομπή μου σε δίκη : Το σπίτι που φυλάσσονταν τα όπλα ανήκει στον “πατέρα” μου Γιώργο Σταθόπουλο. Η απλή συνωνυμία και καμία συγγένεια του ιδιοκτήτη του σπιτιού με τον πατέρα μου, ο οποίος ονομάζεται στην πραγματικότητα Κωσταντίνος Σταθόπουλος(!)αποτέλεσε το “αδιάσειστο” ενοχοποιητικό στοιχείο. Το συμβούλιο εφετών το διαψεύδει, λέγοντας πως έγινε ένα λάθος (!!) σε σχέση με τη διατύπωση του εισαγγελέα. Ωστόσο επειδή υπάρχει “πληθώρα” στοιχείων με παραπέμπουν για όλες τις κατηγορίες. Φυσικά, σ’ ένα βούλευμα 110 σελίδων ξέχασαν να μας πουν ποια είναι αυτά τα στοιχεία.
Όμως, πως να μας τα πουν, μιας και δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από “λάθη”, την παραποίηση της αλήθειας έναντι των γεγονότων και των στοιχείων που συνεχώς τους διαψεύδουν και μένα με δικαιώνουν.
Καλούμαι λοιπόν σε μία δίκη, στην οποία με δικάζουν για την έννοια της αλληλεγγύης. Η αλληλεγγύη είναι μια σχέση και μάλιστα μια σχέση ανιδιοτελής μεταξύ ανθρώπων. Μια κοινωνική σχέση, έννοια που ιδιαίτερα εμπνέει το ευρύτερο κίνημα αντίστασης και βασική συνιστώσα για να κτιστεί ένας κόσμος ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.Κοινή συνιστώσα επίσης και στο εσωτερικό των κινημάτων αντίστασης παγκοσμίως, βασικό θεμέλιο της ιστορίας τους. Η αλληλεγγύη δεν είναι θέση, είναι στάση ζωής. Γίνεται βίωμα, δείχνοντάς την όχι μόνο στο δρόμο, είναι κομμάτι της ζωής μας, είναι κομμάτι των αγώνων μας ενάντια στην καταπίεση, η απάντηση απέναντι στην καταστολή των αντιστάσεων, η έμπρακτη κριτική μας στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Αποτελεί ορόσημο του ανατρεπτικού χώρου, την δείχνουμε ο καθένας και η καθεμία μας στις προσωπικές μας ζωές, ως αντιστεκόμενοι άνθρωποι. Μεγαλώνουμε με αυτή και δίνοντάς της σάρκα και οστά, μεγαλώνει κι αυτή μαζί μας.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη είναι ένας δεσμός μεταξύ ανθρώπων χωρίς την διαμεσολάβηση του χρήματος ή της εξουσίας, μιας και βασίζεται στην ανιδιοτέλεια και χαρακτηρίζει την ανθρώπινη υπόσταση, Είναι η επιλογή να παραμείνεις άνθρωπος. Όταν σήμερα η συνάντηση παντού έχει απαγορευτεί,το να δίνεις το χέρι σου αποτελεί ποινικό αδίκημα! Η αλληλεγγύη ποινικοποιείται και μάλιστα με τις βαρύτερες κατηγορίες!
Εάν δει κάνεις σήμερα τι γίνεται από την σύγχρονη βαρβαρότητα, εύκολα μπορεί να κατανοήσει, γιατί, χωρίς να κατονομάζεται, καταδιώκεται σαν έγκλημα. Από τις πορείες που χτυπιούνται μέχρι τις εισβολές σε σπίτια όσων απλώς διαμαρτύρονται, τα παραδείγματα πολλά και περισσεύουν…
Με δικάζουν, επειδή έδωσα το χέρι μου και πρόσφερα τις πρώτες βοήθειες σε ένα τραυματισμένο σύντροφο. Γιατί όταν ενημερώθηκα ότι ο Χατζηβασιλειάδης είναι βαριά τραυματισμένος, έκανα την επιλογή να του σταθώ και βάζοντας την προσωπική και κοινωνική μου ζωή σε κίνδυνο, δεν τον εγκατέλειψα. Ε λοιπόν, δηλώνω απερίφραστα ότι δεν έχω μετανιώσει γι’αυτό.Ακόμα και αν το κόστος μού είναι ήδη μεγάλο και δυσανάλογο, ακόμα και εάν κουβαλάω ένα βαρύ φορτίο για τους κοντινούς μου, ο χρόνος ήταν λίγος και η απόφαση άμεση: σε ένα τραυματία δίπλα του να σταθώ. Όσοι με ξέρουν προσωπικά – κοινωνικά, μέσα από αγώνες και κινήματα αντίστασης,ξέρουν ότι έτσι είμαι εγώ. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο πέρα από αυτό,ακόμα κι αν η λογική μου διέκρινε τους κινδύνους, η καρδιά είχε την τελευταία λέξη.
Αυτό το ξέρουν πολύ καλά και οι αρχές, είναι σαφής η στάση μου εδώ και χρόνια σε ασφάλεια, ανακριτές και δικαστήρια, καμία συναλλαγή με τους διώκτες.Στη ζωή μου έχω μάθει να δέχομαι το τίμημα της σιωπής, να μην κλείνω συμφωνίες με τους μπάτσους και να μην ψεύδομαι για άλλους προκειμένου να την “βγάλω καθαρή”.
Αντιστεκόμενος στις φρονηματικές διώξεις, δεν καταδίκασα ποτέ καμία μορφή αγώνα, δεν θα επιλέξω εγώ με ποια μορφή και ποια μέσα οι καταπιεσμένοι θα αντισταθούν στην καταπίεση τους. Ακόμα και εάν έχω κάποιες σοβαρές διαφωνίες, αυτές είναι συζητήσεις και διαδικασίες όσων αποτελούν κομμάτι των αγώνων. Ιδιαίτερα όταν εξαπολύεται ένα ανθρωποκυνηγητό σε αγωνιστές και μεθοδεύεται η πολιτική και φυσική τους εξόντωση.
Σαν αγωνιστής και άνθρωπος με συνείδηση, δεν έχω τίποτα να πω σε αυτούς που καταστέλλουν αγώνες, αιματοκυλούν τις πλατείες, τρομοκρατούν τις γειτονιές, ξευτιλίζουν γυναίκες, βασανίζουν αγωνιστές, στοχοποιούν ανθρώπους, κάνουν απαγωγές συντρόφων, κατασκευάζουν στοιχεία, στέλνουν αντιστεκόμενους χρόνια στις φυλακές, καταστρέφουν ζωές, οδηγούν στο θάνατο αγωνιστές, τους αργοπεθαίνουν πίσω από κελιά, και τους πυροβολούν πισώπλατα στους δρόμους. Κανενός ανθρώπου με ήθος και συνείδηση δεν είναι δουλειά αυτή, δεν είναι δουλειά όσων αγωνίζονται, αυτή είναι η δουλειά της αστυνομίας, και όταν λέω αστυνομία εννοώ την διαρκή μες στους αιώνες οργάνωση της βίας του κράτους και το μονοπώλιό της σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής. Ένας μηχανισμός που πλέον συμπεριφέρεται σαν στρατός κατοχής με υπέρμετρη βία, επιβάλλοντας καθεστώς εξαίρεσης σε όσους συνεχίζουν να αντιστέκονται. Διώκομαι γιατί μετείχα ενεργά σε κινηματικές διαδικασίες, καταλήψεις, στέκια,εργατικούς αγώνες, πορείες που σήμερα έχουν μπει στο στόχαστρο διότι αποτελούν ανάχωμα στην επέλαση της σύγχρονης βαρβαρότητας. Γιατί ποτέ δεν αποκήρυξα κανένα μέσο αγώνα, γιατί πάντα βρισκόμουν δίπλα στους καταπιεσμένους, ενάντια στην καταπίεση και μαζί με όσους-ες σήκωσαν το βάρος της αντίστασης και του αγώνα. Είμαι περήφανος για αυτό και δεν κάνω πίσω, ονειρεύτηκα με μάτια ανοιχτά και πήρα θέση μάχης. Να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας στερούνται, είναι ένας τρόπος να ζεις, ένας λόγος σαν άνθρωπος να υπάρχεις.
Η αλληλεγγύη δικάζεται στο πρόσωπό μου με τις πιο βαριές κατηγορίες,επειδή βοήθησα έναν τραυματισμένο σύντροφο. Η δίωξή μου και η εκδίκαση της υπόθεσης βασίζεται αποκλειστικά και μόνο σε πολιτικά κριτήρια, στην στάση αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης που ακολούθησα με συνέπεια στη ζωή μου. Δεν έχω τίποτα να διαθέσω πάρα την ίδια την ζωή μου, δεν έχω τίποτα να υπερασπιστώ παρά τον διαρκή αγώνα ενάντια στη δολοφονική μανία του κράτους και του κεφαλαίου! Αν η έμπρακτη αλληλεγγύη μου είναι το αδίκημα για το οποίο πρέπει να καταδικαστώ και να σωφρονιστώ, δηλώνω αμετανόητος!
Καμία μάχη δεν κερδήθηκε χωρίς ποτέ να δοθεί…
Βαγγέλης Σταθόπουλος φυλακές Κορυδαλλού