H χτεσινή πορεία των -τουλάχιστον- 1000 ατόμων στο Αιγάλεω ήταν η μεγαλύτερη τοπική πορεία που έχει γίνει στην πόλη τις τελευταίες δεκαετίες. Ήταν μια ακόμη ψηφίδα στο μεγάλο ψηφιδωτό των αντίστοιχων πορειών που έγιναν σε ολόκληρη σχεδόν την επικράτεια. Η κρατική διαχείριση της πανδημίας -κι όχι μόνο- με αιχμή την κρατική καταστολή έχει δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πολιτικό κλίμα που αντανακλάται σε μια σειρά από δυναμικές διαδηλώσεις και αντιδράσεις κάθε είδους. Όσο κι αν προσπαθεί το πολιτικό κατεστημένο να χρεώσει τις κινητοποιήσεις αυτές στους εσωτερικούς του ανταγωνισμούς, είναι αλήθεια ότι πρόκειται για έναν ακηδεμόνευτο αγώνα. Δεν έχει σημασία ποιος φορέας κάλεσε τις δεκάδες διαδηλώσεις του διήμερου που μας πέρασε, καθώς, αφενός μεν ήταν διαφορετικός ανά περίπτωση, αφετέρου δε, το εκάστοτε κάλεσμα αποτέλεσε απλώς μια αφορμή για την έκφραση της γενικευμένης πια κοινωνικής δυσφορίας.  

Στο Αιγάλεω, η συντριπτική πλειονότητα των διαδηλωτών ήταν νέοι άνθρωποι που κινήθηκαν οι περισσότεροι μέσα στο μπλοκ των αναρχικών με αυτό να σημαίνει μάλλον μια δήλωση ανυποταξίας προς την κατεστημένη πολιτική σημειολογία παρά συνειδητή και οργανωμένη στήριξη των αναρχικών προταγματικών. Όπως και να έχει πάντως η αισθητική, ο παλμός και τα συνθήματα θύμισαν τη συνθήκη των δεκεμβριανών του 2008.

Καλέσματα έγιναν από διάφορους μαζικούς φορείς της περιοχής στη βάση του συνολικού πλαισίου που προαναφέρθηκε. Από τη δημοτική παράταξη “Ρήγμα στα δυτικά” της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, την “πρωτοβουλία κατοίκων Αιγάλεω”, μέχρι και τον τοπικό Σύριζα. Δεν θα μπορούσε -ωστόσο, ακόμη και να ήθελε- να υπάρχει μια διαδικασία τέτοια που να προσδιορίσει και να επιβάλει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στη συγκέντρωση επί της Ιεράς οδού και Θηβών και τη διαδήλωση που ακολούθησε.