Μια ζωή είναι μια ζωή και η αυταξία της δεν έχει ηλικία. Η ηλικία αποκτάει νόημα όταν μια ζωή συνδέεται με τον χρόνο. Κι σε αυτή τη σύνδεση μια ζωή όσο πιο κοντά βρίσκεται στην αρχή της τόσο μεγεθύνεται  η αθωότητά της. Όχι. Μια “συντομευμένη” ζωή δεν έχει συνείδηση του εαυτού της (με απόρροια τις μη επιλογές) ούτε βίωση του υπαρξιακού δράματος (ως το ιδανικό ετερόνομο άθυρμα).  Κι έτσι ένα νεκρό παιδί σημαίνει τον θάνατο της απόλυτης αθωωότητας. Καθαρό πένθος. Αν είναι δολοφονημένο σημαίνει την απόλυτη ενοχή. Ξεκάθαρη οργή. Αν οι δολοφόνοι ξεπλένουν την αθωότητά τους με δωρεάν έξοδα κηδείας τότε σημαίνει την απόλυτη κατίσχυση της σαρκαστικής αποκτήνωσης. Ιδιαίτερα όταν το παιδί αυτό θεωρείται προνομιούχο με τα δωρεάν έξοδα κηδείας αν αναλογιστούμε ότι στο βαθμό που έμενε σπίτι του θα είχε απαλλάξει τους δολοφόνους του από την κηδεία. Θα είχε θαφτεί στα ερείπιά του.

Πένθος. Οργή. Και μίσος. Πολύ μίσος.