“Πέμπτη φάλαγγα ονομάζεται η εντός πολιορκημένης πόλης, ή και εμπόλεμης χώρας γενικότερα, εκδηλωθείσα προπαγάνδα επ΄ ωφελεία του εχθρού. Αυτή η προπαγάνδα μπορεί να είναι εγχώριος (εσωτερική), ή να προέρχεται απευθείας εκ του εχθρού (εξωτερική). Επίσης, εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως, με οτιδήποτε μέσο μπορεί να υπονομεύσει το φρόνημα ή και την ικανότητα των αμυνομένων, ήτοι από δολιοφθορά, μέχρι απλή διασπορά ψευδών ειδήσεων, π.χ. ραδιοφωνικές ανακοινώσεις ή έντυπες προτροπές (φέιγ-βολάν). Ο όρος χρησιμοποιείται συχνά για πολιτικούς λόγους.”

Είναι φυσικό σε έναν πολιτικό χώρο να εξελίσσεται μια διαρκής ιδεολογική διαπάλη, να εκφράζονται διαφωνίες, να εντοπίζονται διαφορές, να αποτυπώνονται πολιτικές ρήξεις και είναι ακόμη πιο φυσικό, όταν όλα αυτά αφορούν έναν αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και ελευθεριακό χώρο να εξυφαίνονται τις περισσότερες φορές ανοιχτά και δημόσια. Η αυτοοργάνωση δεν είναι ένα κλειστό σύστημα λήψης αποφάσεων με την ισχύ των εκάστοτε πλειοψηφιών αλλά μια ανοιχτή διαδικασία που προϋποθέτει χώρο για οποιονδήποτε αναγνωρίζει τον εαυτό του σε αυτήν προκειμένου να αντιμετωπίσει τα πραγματικά του προβλήματα. Επομένως, πρόκειται στην ουσία για μια ανοιχτή κοινωνική σχέση αντίστασης και αλληλεγγύης.

Θεωρούμε δεδομένο, εκ των πραγμάτων, το γεγονός μιας ενδεχόμενης πολιτικής έκπτωσης των περιεχομένων αυτής της διαδικασίας στο βαθμό που όλα δοκιμάζονται σε έναν περίγυρο μιας επιθετικής παρακμής, μιας σκοτωμένης “ελπιδοφορίας”, μιας καθίζησης των “οικονομικών” αυτονομιών, μιας ενεργοποίησης των πιο συντηρητικών κοινωνικών χαρακτηριστικών, όπως είναι η βαθιά εξατομίκευση, ο ρατσισμός κάθε είδους, η αδιαπραγμάτευτη αυτάρκεια ενός χυδαίου πραγματισμού. Θα ήταν αδύνατο μια γενικευμένη συνθήκη με τέτοια μεγέθη να αφήσει αλώβητα τα αντανακλαστικά, τις συγκροτήσεις, τις συλλογικές και προσωπικές επιλογές, τις χειρονομίες, τις πράξεις και τις δράσεις των ανθρώπων που δρουν μέσα στα απελευθερωτικά εγχειρήματα. “Τίποτε το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο” γράφει ο ποιητής και -κατά την άποψή μας- έχει απόλυτο δίκιο. Όλοι λοιπόν θα έπρεπε να είμαστε υποψιασμένοι για την σκληρή δοκιμασία των απελευθερωτικών περιεχομένων μέσα στην τρέχουσα βεβαρυμμένη κοινωνική διαλεκτική. Έτσι, οι ασάφειες στις συγκροτήσεις πήραν πολλά από τις σαφήνειες της κυρίαρχης λογικής, η στρατηγική επιτέθηκε στις αξιακές θέσεις και η (μικρο)αστική εξατομίκευση αναδιέταξε με αλλοτριωτικούς όρους τις διάτρητες προσλήψεις της συντροφικότητας όπου τις βρήκε ευάλωτες. Και το ζήτημα των ορίων αυτής της έκπτωσης είναι ένα κοινωνικό και πολιτικό συλλογικό διακύβευμα.

Επομένως και σε ό,τι μας αφορά, ως κατάληψη Σινιάλο, θεωρούμε ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, την ίδια εποχή που δυναμώνουμε τις άμυνές μας σε αυτή την ιδιότυπη συνθήκη γενικευμένης πολιορκίας, εμφανίζεται μια “5η φάλαγγα” στην περιοχή μας που συνειδητά ή ασυνείδητα (δεν μας ενδιαφέρει στο προκείμενο) επιλέγει να εξαπολύσει έναν πόλεμο δολιοφθοράς παίζοντας τον ρόλο της κυρίαρχης ιδεολογίας. “Συντροφικές” σχέσεις που έχουν διαρρηχθεί εδώ και χρόνια, αναπαρήγαγαν μονομερώς όλον αυτόν τον καιρό  σε κάθε “ευκαιρία” την παθολογία τους με ειρωνικά γελάκια, απεχθή βλέμματα, απαξιωτικές χειρονομίες, ανοιχτό σαρκασμό και διαρκή υπονόμευση. Το βεληνεκές τους, ωστόσο, δεν ξεπερνούσε τις παρέες και τις διαπροσωπικές επαφές. Η κατάληψή μας δεν ασχολήθηκε από επιλογή με όλη αυτή την κατάσταση. Τον τελευταίο καιρό, όμως, φαίνεται ότι τα πράγματα αλλάζουν αφού οι “πρώην σύντροφοι” βλέπουν ότι τους πνίγει το ίδιο τους το δηλητήριο. Αυτό το δηλητήριο  που με τον καιρό δυνάμωσε καθώς περίσσευε από τις “χαμηλές καθημερινές δόσεις”. Επομένως, πρέπει να το χύσουν. Κι έχουν αρχίσει να το κάνουν. Η δημόσια σφαίρα συνήθως διασκεδάζει ή θλίβεται με τα “εμφυλιακά δαγκώματα”, αναλόγως ιδεολογικοπολιτικής θέσης, αλλά η κρατική σφαίρα είναι αυτή που πραγματικά τα λατρεύει. Γιατί όταν οι μπάτσοι αποσύρονται από το προσκήνιο πιάνουν δουλειά είτε οι χρήσιμοι ηλίθιοι είτε οι άχρηστοι έξυπνοι.

Δεν είμαστε σίγουροι για τα μεγέθη της παρακμής αλλά όση φτάνει σε μας είναι αρκετή για να ενεργοποιήσει τις δυνάμεις μας και σε αυτή την κατεύθυνση. Δεν είχαμε καμία διάθεση να ασχοληθούμε με τέτοιες καταστάσεις, αφού τις αναγνωρίζουμε ως μάταιες και αδιέξοδες, αλλά περισσότερο,  ως κίνδυνο αποπροσανατολισμού από τον πραγματικό εχθρό. Από τη στιγμή, όμως, που πρέπει να υπερασπιστούμε το εγχείρημά μας θα είμαστε ανοικονόμητοι. Δεν είμαστε για τα δόντια κανενός, πόσο μάλλον αυτών που έχουν αποκτηνωθεί από τον πολιτικό τους κρετινισμό.

Αποπειραθήκαμε να περισώσουμε την κατάσταση απομακρύνοντας τα αίσχη τουλάχιστον από το δικό μας ιστολόγιο, αλλά δεν μπορούμε να έχουμε λόγο για τις δημοσιοποιήσεις στα δικά τους μέσα… στο facebook.

Ο απολογισμός αυτού του δημοσιοποιημένου πλέον πολιτικού κρετινισμού έχει, μέχρι στιγμής, ως εξής:

-ανοιχτή υπονόμευση προς το εγχείρημά μας (ατεκμηρίωτες, φυσικά, λοιδορίες για “πολιτική ανυπαρξία” του Σινιάλου στο Αιγάλεω -που θα μπορούσαν να προκαλέσουν τον γέλωτα αν δεν εκτοξεύονταν από άτομα, τα οποία επενδύουν στην εντύπωση ότι “μιλάνε από μέσα”, διαχέοντας έτσι μια πολιτική σύγχυση γύρω από την κατάληψη)

-στοχοποίηση συντρόφου (με το να αναγορεύεται σε άτομο που παρασέρνει  “πιτσιρικάδες” -αναπαράγοντας επιπλέον τις απόψεις του πολιτικού καφενοβιακού μικροαστισμού, του φασιστικού σάιτ “web war” όταν αναφέρθηκε σε μας, αλλά και προσβάλλοντας τη συνέλευση της κατάληψης-, φωτογραφίζοντάς τον με προσωπικά στοιχεία, κι όλα αυτά με το “ατράνταχτης πολιτικής βλακείας” επιχείρημα ότι “οι μπάτσοι μας ξέρουν ούτως ή άλλως”… οπότε μπορεί να σκεφτεί κανείς σύμφωνα με αυτή την απύθμενης “ευφυΐας” λογική ότι θα μπορούσε κάθε κατάληψη ανεπιφύλακτα να δημοσιεύσει και την λίστα των συμμετεχόντων σε αυτήν…κι όλη αυτή η θρασύδειλη “ευφυΐα” να εκφράζεται με την ασφάλεια της δικής της ανωνυμίας στο διαδίκτυο…)

-συνειδητή διαστρέβλωση (με σημείο αναφοράς τριετίας πριν, πότε αποκόβοντας φράσεις από συνολικές και τεκμηριωμένες τοποθετήσεις είτε σε διαδικασίες είτε σε παρέες , πότε κατασκευάζοντας άλλες φράσεις ανύπαρκτες και, φυσικά, αποκρύπτοντας φράσεις και πράξεις αλληλεγγύης, συντροφικότητας και έμπρακτης ακύρωσης του φασισμού στην καθημερινή ζωή, στις συλλογικές διαδικασίες και στις διαπροσωπικές σχέσεις)

-χυδαία κατασυκοφάντηση (με την ουσιαστική ακύρωση κάθε ανοιχτής επίκλησης της κατάληψης για κριτική και αυτοκριτική στις διαδικασίες της, με τον υποβιβασμό της κοινωνικότητας της κατάληψης σε… “κρασοκατανύξεις” και… αυτοαναφορικότητα)

-απόπειρα πολιτικής περιθωριοποίησης της κατάληψης (με σκοπό την υπονόμευση της συντροφικής εντιμότητας του εγχειρήματος μέσα στον ίδιο τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο -κι όχι μόνο- και το χρέωμα  με μια χυδαία και ανύπαρκτη διγλωσσία)

-ανοιχτές απειλές (ότι “θα υπάρξει απάντηση”… χωρίς βέβαια εμείς να έχουμε απευθύνει κάποια “ερώτηση”)

-ρουφιανιά (με την ίδια τη στοχοποίηση συντρόφου μας κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητα χειρότερο γιατί θέλει να γίνεται ωμά και απροκάλυπτα στη βάση μιας ακατανόητα δεδομένης ασυλίας και μιας θεσμισμένης ασυδοσίας)

Η αφορμή για το τελευταίο κρούσμα του πολιτικού κρετινισμού ήταν η δημοσίευση χωρίς την απαραίτητη “έγκριση” στο σάιτ μας κάποιων φωτογραφιών που τράβηξε ένας εξ αυτών και ανάρτησε στο ανοιχτό δημόσια…επαναστατικό του facebook… Αυτό μαζί με κάποια ασήμαντα λάθη μας στη δημοσίευση, “γεωπονικού” και “ημερολογιακού” χαρακτήρα, οδήγησαν στην έκρηξη μιας… ιερής αγανάκτησης για την οικειοποίηση της επαναστατικής πράξης της φωτογράφησης από μας, τους ” πουθενάδες”(!!!) της κατάληψης. Ξαφνικά, το πρόβλημα δεν είναι η κοπή των δέντρων που πρέπει να αντιμετωπιστεί από όσους ενδιαφέρονται να απαντήσουν σε αυτή αλλά η ανεπιθύμητη “οικειοποίηση” των φωτογραφιών. Στην πλατεία Παπανικολάου, ωστόσο, μπροστά από την κατάληψη, όταν επιχειρήθηκε το κόψιμο δέντρων, ήταν τα άτομα που συμμετείχαν σε μάθημα αυτομόρφωσης του Σινιάλου -ούτε καν μέλη της συνέλευσης- που εμπόδισαν τους εργάτες του δήμου να τα κόψουν χωρίς να χρειαστούν εκ των υστέρων… φωτογραφίες. Ας μη μιλήσουμε επιπλέον για την φυσιογνωμία του εγχειρήματος  των Carex Flacca γιατί θα λερωθεί από την φτηνή αφορμή.  Όπως και να ‘χει, το δηλητήριο βρήκε τη διέξοδο που αναζητούσε χρόνια.

Όλος αυτός ο απολογισμός του πολιτικού κρετινισμού επικαλείται καταστάσεις που έχουν γίνει πριν χρόνια και, φυσικά, κανείς από τους φορείς του δεν μπορεί να απαντήσει γιατί τότε που ήταν “μέσα” στις διαδικασίες δεν τις είχαν αντιμετωπίσει όπως θεωρούν ότι τους άρμοζε. Η εξουσία της τότε σιωπής θεριεύει και γίνεται τυφλό τέρας όταν εκφράζεται πολύ… μετά.  Στην ερώτηση “γιατί τώρα;” δεν περιμένουμε την απάντησή τους. Πρόκειται για την 5η φάλαγγα του κράτους και των αφεντικών που συστρατολογείται (συνειδητά ή ασυνείδητα δεν μας ενδιαφέρει) προκειμένου να χτυπηθεί η κατάληψη Σινιάλο. Και, πραγματικά, θα παρακολουθούσαμε οτιδήποτε άλλο θα έβαζαν στη θέση του. Αν είχαν. Γιατί δεν έχουν. Κι αυτό είναι ένα βασικό τεκμήριο του άσχημου παιχνιδιού τους.

Χωρίς να περιμένουμε απλώς τη συνέχεια και εκτιμώντας ότι κάθε όριο δικαιολογίας γι’ αυτή την επίθεση έχει ήδη ξεπεραστεί, βρισκόμαστε στην αρχή των απαντήσεών μας. Θα είναι πολιτικές και θα εξελιχθούν μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Κι αυτό σημαίνει ότι θα φροντίσουμε να είναι επώδυνες για τις αυθαίρετες ασυλίες και τις θεσμισμένες ασυδοσίες.

Όταν μια 5η φάλαγγα διαλύεται μόνο η μικροψυχία είναι αυτή που ορφανεύει.