Στις 5 Δεκέμβρη του 1968 η Καταστασιακή Διεθνής μοίρασε μια προκήρυξη ενάντια σε μια “φιλανθρωπική παράσταση που έδωσε ο Μαρκούζε υπέρ του Guardian”, με τίτλο “ΕΝΑΣ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΟΣ”. Με τη διακριτική τους ειρωνεία οι Καταστασιακοί/ες έλεγαν:
“Το πανεπιστήμιο είναι το τελευταίο προπύργιο της ελευθερίας. Δεν είναι δυνατό να τα βγάλουμε πέρα χωρίς μια ελίτ. Η εργατική τάξη που είναι απαραίτητη για την κοινωνική επανάσταση που φαντάζεται αυτός, είναι εκείνη που είναι απαραίτητη για την εγκαθίδρυση ενός νέου νέου κυρίαρχου στρώματος. Μπορούμε να κατανοήσουμε την επιθυμία του για επιλεκτική καταστολή- γιατί αυτός δεν σκέφτεται μιαν επανάσταση. Σκέφτεται την εφαρμογή ενός σοσιαλδημοκρατικού μεταρρυθμιστικού ποργράμματος μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού και σκέφτεται την αναδρομική αντίσταση σ’ αυτήν τη μεταρρύθμιση.
Στις πρώτες αψιμαχίες στους δρόμου, ανακάλυψε εκ νέου άθικτο το σοσιαλδημοκρατικό του παρελθόν, συμπληρωμένο με “μη εκρηκτική εξέλιξη και “προοδευτικές καταπιεστικές δυνάμεις”. Ο πεσσιμισμός των χρόνων της απομόνωσής του, του επέτρεψε να δει ότι η αναπτυγμένη βιομηχανική κοινωνία , όπως την ονομάζει, είναι τμηματική, μια ενότητα θεμελιωμένη στον κατακερματισμό της ύπαρξης. Αλλά δεν το αντιλήφθηκε. Ανακαλύπτοντας εκ νέου την αποσπασματική αφμισβήτηση του παρελθόντος του. Να καταστρέψουμε το αστικό πανεπιστήμιο; Ποτέ! Πως τολμάς; Πως μπορούμε λοιπόν να συμμετάσχουμε στη διοίκησή του;
Το προτσές της πραγμοποίησης δεν εξαίρεσε τη φαντασία του. Παρατηρούμε ότι εντυπωσιάστηκε από το σύνθημα που γράψαμε ή εμπνεύσαμε στη γαλλία (Μάης- Ιούνης 1968)- όλη η εξουσία στη φαντασία. Γίνετε ρεαλιστές, απαιτήστε το αδύνατο. Όμως ανάμεσα στ’ άλλα, υπήρχε και κάποιο που ποτέ δεν ανέφερε: Η ανθρωπότητα θα ευτυχήσει όταν ο τελευταίος γραφειοκράτης στραγγαλιστεί με τα έντερα του τελευταίου καπιταλιστή. Όσο για τους αμπελοφιλόσοφους θα εξαφανιστούν κι αυτοί.
Στο μεταξύ, ένας εύστροφος καθηγητής, που είναι όμως σοσιαλδημοκράτης, μοιάζει σαν χρυσός χαλκάς στη μύτη μιας γουρούνας”