ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΤΟΣΟ “ΦΩΣ” ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΕΙ ΤΟ ΠΙΟ ΒΑΘΥ ΣΚΟΤΑΔΙ…
Με την εξαφάνιση του Βαγγέλη Γιακουμάκη ενεργοποιούνται οι μιντιακές μηχανές του θεάματος και της υποκρισίας που αναλαμβάνουν να καθηλώσουν το θανατολαγνικό τηλεοπτικό κοινό στους δέκτες του με όρους σίριαλ, ενώ κάθε είδους “ευαίσθητοι” υπόσχονται να ρίξουν άπλετο φως στην υπόθεση. Με την αποκάλυψη των τραμπουκισμών από παλικαράδες συμφοιτητές του -εξευτελισμούς, ταπεινώσεις, ξυλοδαρμούς- αρχίζει να διαμορφώνεται το τέλειο σχήμα αφήγησης της ιστορίας, στη βάση του απλουστευτικού διπόλου “θύμα-θύτης”: εκείνοι, οι επιθετικοί, οι δυνατοί, κι εκείνος ο πολύ ευαίσθητος, ο αδύναμος, ο εσωστρεφής: το τέλειο “θύμα” για να προσαρμοστούν πάνω του οι νεοεισαγόμενοι λόγοι περί bullying. Το “καθάρισμα” της υπόθεσης με ψυχολογικούς όρους, με την παθολογικοποίηση των υποκειμένων και τον υποβιβασμό της ως ακόμη ένα περιστατικό σχολικού εκφοβισμού καταφέρνει να συγκαλύψει τις πολιτικές και κοινωνικές της διαστάσεις. Παράλληλα, δίνει για μια ακόμη φορά την ευκαιρία για θεσμική παρέμβαση “προστατευτικού-διορθωτικού” χαρακτήρα, με σχετικό νομοσχέδιο για την πάταξη του φαινομένου. Για να βασιλεύσει και πάλι η τάξη και η ασφάλεια στα σχολικά ιδρύματα. Για να μην διαταραχτεί η ροή των κυρίαρχων νοημάτων, για να μπορέσει να βρει τον ύπνο της ακόμα και η …χαροκαμένη μάνα, αφού τα “ένοχα” μυστικά του αυτοκτονημένου γιού της μπορούν να θαφτούν μαζί του. Και η παράσταση κλείνει με την κηδεία του Βαγγέλη με μπαλωθιές, αφού έπρεπε οπωσδήποτε να αποκατασταθεί ως “παλικάρι”, μιας που δεν κατάφερε να είναι τέτοιο όσο ζούσε. Πόση κακοποίηση μπορεί να δεχτεί ένα σώμα;
Πολλά ειπώθηκαν για να μην ειπωθεί τελικά τίποτα. Και δεν θα πούμε και εμείς τι ήταν και τι δεν ήταν ο Βαγγέλης. Θα μιλήσουμε όμως για τη δική μας βιωμένη εμπειρία, αυτής του διάχυτου σεξισμού, της θεσμισμένης επιβολής συγκεκριμένων μάτσο αρρενωποτήτων, που έρχονται να πνίξουν οτιδήποτε ξεφεύγει από τις κυρίαρχες νόρμες, για τους δυνατούς, τους θαρραλέους, τους κάθε λογής παλικαράδες, για τη διάχυτη ομοφοβία, την επιβεβλημένη ετεροφυλοφιλία, την πνιγηρή πραγματικότητα των έμφυλων ανισοτήτων, για το ότι ο σεξισμός έχει λέξεις, βλέμματα, χειρονομίες, κακοποίηση, βιασμούς, αμέτρητους θανάτους. Για το ότι όλα αυτά γεννιούνται και αναπαράγονται μέσα από την ασφυκτική κανονικότητα της οικογένειας, τις διδαχές του σχολείου, το μηχανισμό του στρατού, τα πρότυπα της βιομηχανίας του θεάματος… Για το ότι σιχαθήκαμε τις κυρίαρχες αφηγήσεις και τα “αθέατα” του πατριαρχικά δομημένου κόσμου. Να μιλήσουμε εμείς για εμάς. Να επιτεθούμε σε οτιδήποτε μας περιορίζει.
…ΤΟΣΗ “ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ” ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΕΠΑΣΕΙ ΤΟΝ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ ΤΩΝ “ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ”