Τα Δεκεμβριανά του 1944 είναι μπουκωμένα από Εξουσία. Το αντικομμουνιστικό μίσος των επιθανάτιων αποικιοκρατών Βρετανών, η επιτηδευμένη αφέλεια της πολιτικής ηγεσίας του ΕΛΑΣ, η αδιάφορη σοβιετική ένωση του Στάλιν, τα “λάθη”… Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε για μια ακόμη φορά ποιοί και ποιές τα πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή…

Ας παραθέσουμε μια φωνή από τα βάθη της αμφιβολίας για την αυταπάτη των εθνικών ιδεωδών. Τη φωνή του Βρετανού στρατιώτη Ράϊζ που υπηρετούσε τότε στην Ελλάδα όπως μας την μεταφέρει ο Τάσος Βουρνάς στο βιβλίο του “Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, 1940-1945”:

“Ντρέπομαι, ντρέπομαι τρομερά για το ρόλο που παίζει εδώ η Βρετανία…Θα ήθελα να ήμουνα στη Βουλή των Κοινοτήτων και ν’ ακούσω και να μπω στη συζήτηση… Θα εκσφενδόνιζα την ντροπή των πράξεών μας στο πρόσωπο της κυβέρνησης που είναι υπεύθυνη γι αυτά τα εγκλήματα. Η δημοκρατία μας μπουκώνεται στον ελληνικό λαό με τις σφαίρες. Για ποιο λόγο αποχωριστήκαμε, γιατί αποχωρίστηκα από τα παιδιά; Για ποιο λόγο έχει η χώρα μας ολοκληρωτικοποιηθεί; Για ποιο λόγο έχει η χώρα μας ματώσει, βομβαρδιστεί και ο Θεός ξέρει τι άλλο; Ειλικρινά, είμαι βαθιά κλονισμένος από τις εξελίξεις που έχουν πάρει τα πράγματα – και δεν είμαι μόνος…”»