Σύνταγμα Κυριακή πρωί, τα πράγματα έχουν ως εξής, φιλαρμονική, κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ένα ζευγάρι χορευτών που θα χορέψει βαλς, λίγο πιο κει είναι η κλούβα της αστυνομίας για να διαμορφώσει ένα πολύσημο τείχος προκειμένου να αποκλείσει τους σύρους πρόσφυγες που έχουν “κατασκηνώσει” λίγα μέτρα πιο πάνω στην πλατεία, μονίμως, όπως κι εδώ, έξω από το φόντο της γιορτής και της κάθε γιορτής, του δυτικού ανθρωπισμού, μιας επιτηδευμένης ξενιασιάς που θα κάνει πως δεν βλέπει την ίδια τη μιζέρια, που ξεφορτώνει τη μιζέρια στους κατατρεγμένους πρόσφυγες λίγα βήματα πιο κει για να την ξορκίσει, να της γυρίσει την πλάτη και να φωνάξει: όπως και να  ‘χει εμείς οι… έλληνες θα τα καταφέρουμε, μια πλατεία, μια φιλαρμονική, ένα ζευγάρι χορευτών, μια κλούβα της αστυνομίας να χωρίζουν έναν κόσμο που νομίζει ότι είναι δύο διαφορετικοί, μέχρι να καταλάβει κάποτε ότι όλα αυτά είναι εκεί για να χωρίζουν τον κόσμο, να περιφρουρούν τη μιζέρια, να χωρίζουν και να περιφρουρούν, να χωρίζουν και να περιφρουρούν, ορίζοντας την γενικευμένη κοινωνική συναίνεση, τη θανάσιμη συναίνεση, η συναίνεση, που πνίγει κατατρεγμένους στις θάλασσες, ο θάνατος, που ζει στις ψυχές των εθελόδουλων καταμεσίς στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας θλίψης