Τα κοινωνικά φροντιστήρια μας παραξενεύουν με τους ιδιότυπους αποκλεισμούς τους κάθε φορά.

Η ίδια η πρόταση των κοινωνικών φροντιστηρίων που περιλαμβάνει την κάλυψη των κενών που δημιουργεί το σύστημα, την αλληλεγγύη όχι ως πρόταση αλλά ώς ανάγκη της κρίσης (και όλα αυτά σε θεσμικό πλαίσιο),  είναι λογικό να δημιουργεί αντιφάσεις ακόμα και πάνω στην ίδια την πηγή της πολιτικής πρότασης που είναι η αλληλεγγύη.

 

Για να εγγραφείς ως επί το πλείστον σε κοινωνικό φροντιστήριο πρέπει η οικονομική σου κατάσταση να είναι τέτοια ώστε να μην μπορείς να εγγραφείς σε κανονικό φροντιστήριο.

Αυτό σημαίνει αυτόματα ότι ακόμα και αν ήθελες να γλυτώσεις αυτά τα καταναγκαστικά χρήματα για να τα δώσεις σε άλλες πιο δημιουργικές δραστηριότητες δεν γίνεται αφού μπορείς αντι για τις άλλες σου δραστηριότητες να πας σε κανονικό φροντιστήριο (!). Δεν μιλάμε φυσικά για τους ανθρώπους που το επιθυμούν ώς πρόταση και όχι ως ανάγκη αφού για τα ίδια τα φροντιστήρια δεν αποτελεί αντίφαση, μιας και το λένε ξεκάθαρα ότι έχουν φτιαχτεί λόγω κρίσης.

 

Όταν φυσικά μπαίνει και ο όρος αλληλεγγύη τότε τα πράγματα γίνονται πιο μπερδεμένα.

Ακούμε για διάφορα κοινωνικά φροντιστήρια ή ωδεία που ζητούν από τους μαθητές τους νόμιμα χαρτιά παραμονής ώστε να τους δεχτούν στα μαθήματα μηδενίζοντας κάθε λογική αλληλεγγύης ορμώμενοι από μία σύγχυση γραφειοκρατείας και νομιμότητας.

 

Αφορμή αυτού του σχολίου όμως αποτελεί το ότι μάθαμε πρόσφατα με μεγάλη μας έκπληξη ότι για να συμμετέχεις στα περισσότερα Αλληλέγγυα φροντιστήρια θα πρέπει να είσαι μαθητής και όχι να ξαναδίνεις εξετάσεις. Μας έκανε εντύπωση γιατί για αυτό το κριτήριο δεν μπορούμε να βρούμε την πηγή της αντίφασης. Δεν έχει δηλαδή ούτε κάποιο υπόβαθρο θεσμικό αλλά ούτε και αυτής της θολής αλληλεγγύης που λέει -φροντιστήρια μόνο για τους φτωχούς- .

 

 

Δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσουμε αυτό το είδος αλληλεγγύης.

Για εμάς δεν νοείται αλληλεγγύη με ηλικιακούς, οικονομικούς ή θεσμικούς αποκλεισμούς.

-ομάδα αυτομόρφωσης και ενάντια στην εκπαίδευση