Φωτογραφία από μια κατάληψη σε ένα σχολείο κάπου στην επικράτεια. Στην επικράτεια της κανονικότητας, του ωρολογίου προγράμματος, της διδακτέας ύλης, της σιδερένιας περίφραξης, της βαθμονομίας, του κουδουνιού, των προσταγών, του απουσιολογίου, του συμβουλίου των καθηγητών, του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, της καθηγητικής υποταγής, των κοινωφελών πειθαναγκασμών, όλης εκείνης της συντεταγμένης Τάξης που επιτίθεται στην ανεπιτήδευτη σκοτεινιά της εφηβείας. Στην επικράτεια όλης εκείνη της Τάξης που θέλει να αναδιατάξει τις δυνάμεις της φυσικής ανυποταξίας προς όφελος του κοινωνικού συμβολαίου, εκείνου του συμβολαίου με την ανυπόφορη νομοτέλεια: θρανίο, καναπές, θάνατος. Κάθε θρανίο κι ένα τραπέζι του Προκρούστη για κάθε μαθητή. Και όταν οι πιο ζωντανές δυνάμεις της εφηβείας τινάζουν από πάνω τους την οργανωμένη αγυρτεία των τιποτένιων πρεσβευτών του μεγάλου Τίποτα, του “δε γίνεται αλλιώς”, όλοι οι αγύρτες του κανονικού ψάχνουν για αιτήματα. Η γενικευμένη αθλιότητα δεν αντιμετωπίζεται με αιτήματα. Είναι η ξεφτίλα που ζητάει συνδιαλλαγή. Ξαφνικά όλοι εκείνοι που φοράνε την ταμπέλα του γονιού, ξεχνάνε εκείνο το δικό τους μίσος για τα “μαθήματα” και τη χαρά τους όταν τα έχαναν, ονομάζουν επιπολαιότητα εκείνον τον καλύτερο εαυτό τους και του επιτίθενται στα πρόσωπα των μαθητών. Κάθε φορά που η Τάξη βγάζει το φραγγέλιο για να επιβάλλει τα νέα φιρμάνια πάνω στη μοίρα των μαθητών, κάποιοι μαθητές θα καταλύουν το έδαφος της Τάξης. Κι εμείς; Δεν ξεχνάμε τα μαθητικά μας χρόνια. Το μίσος που μας δίδαξαν και τις αγάπες μας που έθαψαν κάτω από τις καθηγητικές έδρες. Δεν αφήνουμε αυτούς τους μαθητές μόνους. Δεν μας ενδιαφέρουν τα αιτήματα. Θυμόμαστε πάντα το ένα και μεγάλο αίτημα που ανέμιζε και στα δικά μας πανώ. Πάντα από το ίδιο υλικό. Αυτό της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας.
0 απαντήσεις στο “Ποιά μαθητικά αιτήματα ζητάτε ρε αγύρτες;”
..μαs ενδιαφερουν ΚΑΙ τα αιτηματα τα οποια στην προκειμενη περιπτωση ειναι ΑΚΡOΣ δικαιολογημενα,ποτε δεν γινεται καταληψη για ψυλου πηδημα..
to νικ νέημ που χρησιμοποιείς σημαίνει “αληθινοί μαθητές” και είναι προφανώς επιτιμητικό για κάποιους άλλους που θεωρείς “ψεύτικους μαθητές”. Ίσως “εξωσχολικούς”; Ποιός ξέρει; Σε ό,τι σε αφορά μπορεί να σε ενδιαφέρουν και τα αιτήματα κάθε φορά για να τα κρίνεις ως δικαιολογημένα ή όχι. Σε ό,τι μας αφορά έχουμε πρόβλημα με τον θεσμό του σχολείου, με τον μηχανισμό εκπαίδευσης, με το σύστημα της διδασκαλίας που είναι η διδασκαλία του συστήματος. Δεν ρωτάμε κάποιον που ασφυκτιά να μας πει τί ζητάει. Τί θες να ζητάει; Προσχηματικά ή μη, τα αιτήματα υπόκεινται στην θεμελιώδη εκείνη κίνηση ενάντια σε κάθε καθεστώς ανελευθερίας.
αληθινοs μαθητηs ειναι αυτοs που διψα για γνωση σε οποια ηλικια κι αν βρισκεται..για αυτο και χρησιμοποιησα το συγκεκριμενο νικ νεημ.Δεν υπαρχουν ψευτικοι μαθητεs,σαπιλα στο συστημα που ωθει τα παιδια σε καταληψειs υπαρχει..
..καθεστωs ανελευθεριαs ειναι να τρωs ξυλο με το χαρακα μεχρι να κοκκινησουν τα χερια σου…να σε χαστουκιζουν , να σε προσβαλουν να σε βαζουν στην γωνια με το ενα ποδι ορθιο κοιτωνταs προs τον τοιχο κ.τ.λ. και οταν κλαμενοs και δαρμενοs προσπαθουσεs να βρειs το δικιο σου απευθυνομενοs στουs γονειs σου να τρωs και αλλη τιμωρια…ευτυχωs αυτεs οι εποχεs ειναι παρελθον, οχι πολυ μακρινο, αλλα παρελθον..φυσικα και με ενδιαφερουν τα αιτηματα γιατι αν το συστημα παιδειαs ηταν δικαιο και σωστο για ολουs αυτη τη στιγμη δεν θα χρειαζονταν καν να γραψω αυτεs τιs 5 αραδεs..
Το καθεστώς ανελευθερίας δεν ορίζεται απόλυτα μέσα στο χρόνο ώστε να συγκρίνονται μεταξύ τους οι διάφορες μορφές του. Το βίωμα της περιστολής της ελευθερίας ενός ανθρώπου αναμετριέται πάντα με την ποιότητα της προσχηματικής ελευθερίας που πρεσβεύουν αυτοί που του την περιστέλλουν. Μια κοινωνία βαθιά ηθικοπλαστική, συντηρητική, περιφραγμένη από την ανέχεια και την καταστολή, όπως ήταν αυτή η κοινωνία που περιέγραψες μπορεί να συμπεριλάβει σε ευθεία αναλογία την ωμή βία από τους βαθμονόμους μέσα στο σχολείο. Σε μια τέτοια κοινωνία όντως δεν έχεις με ποιόν να μοιραστείς τον πόνο σου και τον βιώνεις βουβά και “αυτονόητα”. Σε μια κοινωνία, ωστόσο, που υποτίθεται ότι θεωρεί την ωμή θεσμική βία ως αναχρονισμό, υπερασπίζεται τη ψυχική και σωματική “ασυλία” των παιδιών και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι μπορούν να θέτουν ζητήματα όπως εσύ… σε μια τέτοια κοινωνία η ανοχή των παιδιών είναι ελάχιστη γιατί δεν αντέχουν τις αντιφάσεις της όταν αυτές προβάλλονται πάνω τους. Η ευαισθησία των μαθητών απέναντι σε κάθε κίνηση ανελευθερίας σε μια τέτοια κοινωνία εκφράζεται με αμεσότητα, θράσος και εξωστρέφεια.
Για τους αληθινούς μαθητές δεν έχω κάτι να γράψω γιατί πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι διψάνε για γνώση από τη στιγμή που γεννιούνται. Είναι ζήτημα επιβίωσης και αυτοσυντήρησης καταρχήν. Στην πορεία τούς αναλαμβάνει ένα σύστημα που τους παίρνει κάθε δίψα για γνώση αφου προωθεί τον ανταγωνισμό, την εξατομίκευση και καθηλώνει την μάθηση στα γρανάζια της παραγωγής. Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους…