«Είναι φανερό ότι υπάρχει μια Διεθνής της Μαλακίας
Και αρχίζουμε να διακρίνουμε τους εκπροσώπους της»
Γκυ Ντεμπόρ
Τα ξημερώματα της 21ης Οκτωβρίου οι ένστολοι υπερασπιστές της αστικής τάξης με συνέλαβαν στο αεροδρόμιο ΕΛ. Βενιζέλος, λίγο πριν αποβιβαστώ με φίλη και συντρόφισσα σε αεροπλάνο με προορισμό τις Βρυξέλλες. Εκεί αμφότεροι θα συμμετείχαμε σε προγραμματισμένη εκδήλωση της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας. Επίσημη εκδοχή των κατασταλτικών μηχανισμών υπήρξε η “παραβίαση” του κατά φαντασίαν περιοριστικού όρου της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα. Όπως, όμως, αποδείχθηκε και στην ακροαματική διαδικασία στο αυτόφωρο μονομελές, τέτοιος περιοριστικός όρος ουδέποτε μου επιβλήθηκε από το συμβούλιο πλημμελειοδικών της Κέρκυρας που εξέδωσε το βούλευμα της αποφυλάκισής μου, τον Σεπτέμβρη του 2013.
Η εισαγγελέας, όμως, ασθμαίνοντας και αγωνιώντας για το νέο φιάσκο των διωκτικών μηχανισμών, προχώρησε σε μια πρωτοφανή νομική ταχυδακτυλουργία, ελαστικοποιώντας και επεκτείνοντας κατά το δοκούν Την λέξη “διαμονή”, ταυτίζοντάς την με το κυριολεκτικό ρίζωμα του πρώην κρατούμενου σε ένα σπίτι και μετατρέποντας τη διαμονή σε μια κατοικία σε έναν οιονεί κατ’ οίκων περιορισμό. Και φυσικά, το μειράκιο που παρίστανε την πρόεδρο δε δίστασε να επικυρώσει το δικαστικό πραξικόπημα, καταδικάζοντάς με σε εξάμηνη ποινή (πράγμα που σημαίνει πως σε μια ενδεχόμενη τελεσίδικη καταδίκη στο εφετείο, θα πρέπει να εκτίσω και την πενταετή αναστολή). Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια: προ λίγων ετών ένας διαφορετικού είδους δικαστικός κρετινισμός αρνούνταν να μου χορηγήσει άδεια, αιτιολογώντας την εκδικητική του μανία με τη μεγαλύτερη μπούρδα που θα μπορούσε να εξακοντίσει ένας φασιστάκος εισαγγελέας: ήμουν “φυγόδικος” επειδή παρέμενα ασύλληπτος πριν τη σύλληψή μου! Τα ξίφη της διαλεχτικής αρπάξανε φωτιά…
Οι νομικίστικες μανούβρες, τα απανωτά δικαστικά πραξικοπήματα και η εξουσιαστική αυθαιρεσία δεν πρέπει αν αντιμετωπίζονται από τους αναρχικούς και τους κομμουνιστές επαναστάτες με τη μέθοδο της στρουθοκαμήλου, επειδή “όλοι οι νόμοι είναι εκτρωματικοί”. Όσο δεν αντιλαμβανόμαστε ΚΑΙ τους νόμους ΚΑΙ τις δικαστικές αίθουσες ως άλλο πεδίο μάχης στο οποίο αντανακλώνται κοινωνικοί και ταξικοί συσχετισμοί δύναμης, τόσο θα χορηγούμε εθελοντικά χώρο στο κράτος της έκτακτης ανάγκης, για να επεκτείνει την κυριαρχία του και να διογκώνει την αυταρχικοποίησή του. Αν κάτι μας δείχνει η πρόσφατη παρεμπόδιση της παρέμβασης του Νίκου Μαζιώτη σε εκδήλωση του Κ* Βοξ στο Γκίνη, είναι πως η νεοφιλελεύθερη αστική δημοκρατία του 21ου αιώνα είναι έτοιμη να θυσιάσει και τα πιο ιερά φετίχ της, όπως είναι η “ελευθερία του λόγου”, στο βωμό της πλέον βάρβαρης καπιταλιστικής επίθεσης της πρόσφατης ιστορίας.
Μας δείχνει, όμως, και κάτι άλλο: την πλήρη σύγχυση της ακροδεξιάς κυβέρνησης και του τερατώδη νάνου Σαμαρά, που νομίζουν πως θα αποφύγουν την αναμενόμενη πολιτική τους χρεοκοπία, αλέθοντας στο μπλέντερ του επικοινωνιακού παραληρήματος μπόλικη Αμφίπολη, λίγο τρομο-σώου (σαν τις απίστευτες παπαριές που αμόλησε ο αποτυχημένος μπασκετμπολίστας Κικίλιας με αφορμή τη σύλληψη του συντρόφου Σταμπούλου), μια τζούρα εθνικιστικού και αντικομμουνιστικού κιτς και με τις χούφτες φασισμό- με ή χωρίς σβάστικα.
Θεωρώ, λοιπόν, πως η τελευταία περίπτωση με τη σύλληψή μου δεν μπορεί να νοηθεί έξω από αυτό το πλαίσιο του επελαύνοντα αυταρχισμού της κρατικής εξουσίας. Το αστικό κράτος για να εξυπηρετήσει το κεφάλαιο δεν θα διστάσει να πουλήσει ακόμα και τον παρθενικό του υμένα στον διάολο: τη δημοκρατία (τους).
Πολύκαρπος Γεωργιάδης, 21-10-2014
[πηγή: athens.indymedia.org]