Για τη σύλληψη του αναρχικού ένοπλου αντάρτη Νίκου Μαζιώτη οι κυρίαρχοι έχουν κάθε λόγο να επιχαίρουν. Το κοινωνικό και πολιτικό φόντο, ωστόσο, είναι περισσότερο εύγλωττο από την «αντιτρομοκρατική» φτήνια της κυρίαρχης προπαγάνδας. Η επίθεση του Ισραήλ (βασικού καπιταλιστικού βραχίονα στον αραβικό κόσμο) στη Λωρίδα της Γάζας κάνει πιο ξεκάθαρο από ποτέ ποιοι είναι οι τρομοκράτες (σύσσωμη η παγκόσμια κυριαρχία) και ποια είναι η σωφρονιστική τους φιλοσοφία (περιθωριοποίηση, αποκλεισμός, κατοχή, θάνατος). Στα μέρη μας, η επιστράτευση και η καταστολή των απεργιών, η ανελέητη επίθεση στο φυσικό περιβάλλον και η μετατροπή των φυλακών σε νεκροταφείο ζωντανών εγκλείστων, επικαιροποιούν για μια ακόμη φορά τον ορισμό της κρατικής τρομοκρατίας. Την ίδια στιγμή η Alpha Bank διαγράφει το 60% των χρεών ΔΟΛ και Πήγασου (250.000.000 ευρώ περίπου, ενώ κατάσχει το σπίτι ενός φουκαριάρη για χρέος 10.000 ευρώ) επιβεβαιώνοντας με μια αδιαμφισβήτητη σημειολογία την αγαστή σχέση κυρίαρχης τάξης και ΜΜΕ.

Δεν υπάρχει άλλη τρομοκρατία από αυτή του κράτους και της κυρίαρχης τάξης. Κάθε προπαγανδιστική απόπειρα διαστρέβλωσης των ποιοτικών χαρακτηριστικών του Επαναστατικού Αγώνα πρέπει να πολεμιέται. Κάθε κατασταλτική απόπειρα πολιτικής περιθωριοποίησης και φυσικής εξόντωσης των διωκόμενων για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα πρέπει να απαντιέται.

Σε ό,τι μας αφορά, ως κατάληψη Σινιάλο, ξεκαθαρίζουμε ότι:

– δεν θεωρούμε ότι διάγουμε ένα πολιτικό σύστημα που επιτρέπει τον ανοιχτό και ευπρόσωπο διάλογο γύρω από την αποδοχή ή όχι του ένοπλου αγώνα ως επιλογής στο πλαίσιο του τρέχοντος εναντιωματικού ανατρεπτικού κινήματος. Οι θέσεις αυτές “χαρτογραφούνται” και καθίστανται διαχειρίσιμες με όρους απόλυτου κυριαρχικού ελέγχου.

– στο πλαίσιο αυτού του σκεπτικού δεν διαπραγματευόμαστε την πολιτική μας αυτονομία και πάντα παίρνουμε θέση πάνω σε συγκεκριμένες επιλογές θέσης και δράσης ομάδων και οργανώσεων που επικαλούνται την αυτοοργάνωση, την ριζοσπαστική αλληλεγγύη και την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση, πόσω μάλλον όταν αυτές γίνονται από τη θέση της ένοπλης πάλης. Όπου κρίνουμε ότι μία συγκεκριμένη θέση ή ένα συγκεκριμένο ένοπλο χτύπημα επηρεάζει τη σφαίρα της πολιτικής και κοινωνικής μας εμπειρίας, με τρόπο με τον οποίο διαφωνούμε, θεωρούμε πολιτικό μας καθήκον να διατυπώνουμε τη διαφωνία μας αυτή ανοιχτά και δημόσια.

– τα πολιτικά μας κριτήρια δεν έχουν ποτέ να κάνουν με τον φόβο και την δειλία (όπως, συνήθως, με έναν απαράδεκτα αυτονόητο τρόπο χρεώνονται όσοι και όσες διαφοροποιούνται) αλλά πάντα με το βαθμό της πειθούς στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τη σχέση δράσης και αποτελέσματος.

– σε όλη αυτή τη διαδικασία, όπου η αλληλεγγύη μας θα εκφράζεται αδιαχώριστα από την κριτική μας δυνατότητα, η οριστική και τελεσίδικη καταστροφή του κράτους και των αφεντικών υπάρχει πάντα ως πρωτεύουσα προϋπόθεση για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.