Η Βουλή συντάσσει τους νόμους κι ελέγχει την εφαρμογή τους. Πέραν της γνωστής, εμπράγματης και διαχρονικής ασυλίας των βουλευτών απέναντι στους νόμους, τα τελευταία δύο χρόνια έχουν εκδηλωθεί ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα (εκλέχθηκε ως πρωθυπουργός ο Παπαδήμας, ένας εξωκοινοβουλευτικός τραπεζικός παράγοντας σύμφωνα με απόφαση τριών αρχηγών κομμάτων μέσα σε ένα δωμάτιο) και πολλές, μα πάρα πολλές, συνταγματικές παρεκβάσεις. Ζήτημα είναι να βρεις κάποιον ανεπιτήδευτο ιθαγενή αυτής της ταλαίπωρης χώρας που να μην θεωρεί την Βουλή εστία ανομίας. Το ότι η Βουλή είναι συνεπής με το ιδιοκτησιακό της (κι ας πληρώνει ο «λαός») και ότι τα μέλη της είναι “εκλεγμένα” (και έμμισθα από τον «λαό» κι ας μην εκπληρώνουν αυτά για τα οποία εκλέχτηκαν) αποτελεί κριτήριο νομιμότητας; Σίγουρα όμως, αποτελεί το Ναό της Δημοκρατίας και το Βωμό του Νομοθετικού Σώματος… Μπορεί να ορίζει, να κρίνει και αποφασίζει την καταστολή των εστιών ανομίας ανά την επικράτεια!

Σύσσωμα τα δημαρχεία, όντας η πιο μοριακή μορφή προσομοίωσης της κεντρικής εξουσίας στις πόλεις και τα χωριά της επικράτειας, αποτελούν με τον ίδιο τρόπο μία ακόμη εστία ανομίας, εν μέσω αποδεδειγμένων κακοδιαχειρίσεων του δημόσιου χρήματος, συγκάλυψης εκτεταμένων ατασθαλιών κάθε είδους, συστηματικής υπεξαίρεσης  μισθολογίου  συμβασιούχων εργαζομένων και παραδοσιακής αναπαραγωγής του πελατειακού κράτους. Κι εδώ η συνέπεια στο ιδιοκτησιακό (κι ας πληρώνει ο «λαός») και τα “εκλεγμένα” μέλη (και έμμισθα από τον «λαό» κι ας μην εκπληρώνουν αυτά για τα οποία εκλέχτηκαν) αποτελούν πρώτο τεκμήριο νομιμότητας;  Παρ’ όλ’ αυτά η κάθε δημοτική αρχή μπορεί να ορίζει, να κρίνει και αποφασίζει την καταστολή των εστιών ανομίας στην δική της επικράτεια!

Κάθε αστυνομικό τμήμα, εξ’ ορισμού, εφαρμόζει τις αποφάσεις των νομοθετικών εξουσιών, όποιες κι αν είναι αυτές. Άρα αποτελεί εξ’ ορισμού απλή αναπαραγωγή της κυρίαρχης κουλτούρας της ανομίας που συντάσσεται στα παραδοσιακά προπύργια της κυριαρχίας. Χωρίς βέβαια να προσθέσουμε ότι τα αστυνομικά τμήματα αποτελούν επιπλέον και προπύργια συντριπτικά τεκμηριωμένης ένστολης παραβατικότητας και (παρα)θεσμισμένου εγκλήματος. Αυτό που ορίζει τη νομιμότητα κι εδώ είναι η συνέπεια στο ιδιοκτησιακό (κι ας πληρώνει ο «λαός») και  τα διορισμένα μέλη (και έμμισθα από τον «λαό» κι ας μην εκπληρώνουν αυτά για τα οποία εκλέχτηκαν);…

Όλος αυτός ο εσμός λοιπόν της θεσμικής ανομίας, ενισχυμένος από τη δυνατότητα αυθαίρετης ερμηνείας των νόμων που προσφέρει ένα ενορχηστρωμένο «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», είναι «λογικό» να εμφανίζεται στις μέρες μας με επιθετικό μένος ενάντια στις «εστίες ανομίας». Και ποιες θα μπορούσε να είναι αυτές αν όχι κάθε εστία που αντιτίθεται στην κυρίαρχη εξ’ ορισμού θεσμισμένη αντικοινωνική ανομία;

«Και ώ του θαύματος!» Το ιδιοκτησιακό αποτελεί καθοριστικό πλαίσιο νομιμότητας των «εστιών ανομίας» (εδώ γίνεται συντριπτικό επιχείρημα ότι πληρώνει ο «λαός»). Και προσφέρει τον ορισμό μιας προσχηματικής πολιτικής που επαναπροσδιορίζει τον αντικοινωνικό χαρακτήρα της Κυριαρχίας. Το ένα πρόσχημα πάνω στο άλλο για να κατασταλεί κάθε ανυπάκουη φωνή. Να συντριβεί η μόνη ουσιαστική αντιπολίτευση των ημερών μας.

Σύμφωνα με αυτή την προσχηματική πολιτική… οι «μειοψηφίες» πρέπει να συμπαραταχθούν με μία «πλειοψηφία» που σέβεται, ανέχεται ή σιωπά για τη θεσμισμένη ανομία της Βουλής, των δημαρχείων και των αστυνομικών τμημάτων. Οι «μειοψηφίες» πρέπει να  ζήσουν «νόμιμες», υπάκουες, σιωπηλές  και  να πεθάνουν γονατιστές όπως οι «πλειοψηφίες». Με λίγα λόγια οι «μειοψηφίες» πρέπει να εξαφανιστούν.

Δεν είμαστε εμείς που θα θυμίσουμε στους αλαζόνες ακροδεξιούς κυβερνήτες τα λόγια του «δικού τους» Μακιαβέλι («κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει με ξιφολόγχες»)… γιατί έχουμε συναντηθεί με τις ξιφολόγχες των κάθε είδους ηγεμόνων από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας.

Αυτό που μένει να δούμε είναι αν θα γονατίσει η δεδομένη «πλειοψηφία» μπροστά στις ξιφολόγχες, ως το νέο ιστορικό στοίχημα του καινοφανούς δημοκρατικού ολοκληρωτισμού των ημερών μας.

Οι δρόμοι περιμένουν τις απαντήσεις.